A Day In The Forest

ADITF ontpopt zich als buitenbeentje onder de zomerfestivals

Een lekker zonnetje bij een temperatuur van 24 graden? Check! Een prachtige, groene omgeving? Check! Een avontuurlijk muziekaanbod, aangevuld met andere acts? Check! Voeg daarbij een buitengewoon relaxte sfeer, de mogelijkheid om je eigen eten en drinken mee te nemen – hoezo, waterflesjes inleveren bij de toegangscontrole? – en pendelbusjes die je gratis van en naar opstaphaltes van het openbaar vervoer brengen, en het is duidelijk dat A Day In The Forest (ADITF) 2017 eigenlijk bij voorbaat al niet meer stuk kan. LiveStreamMagazine ging in de bossen van Soesterberg op zoek naar het ultieme festivalgevoel.

Geen grote namen op dit buitenbeentje onder de festivals, maar in plaats daarvan lokaal talent uit vooral de 030/033 omgeving. Geen ronkende foodtrucks, maar een centrale spot waar je ‘eerlijke’ koffie en een verantwoorde hap kunt krijgen. En geen professionele, op winst gerichte organisatoren, maar een groepje vrienden (annex muziekliefhebbers) die ADITF vooral beschouwen als een Do It Yourself (DIY) project.

Een project met optredens van de grondleggers van het festival – Bo Menning (Aestrid), Willem Wits (Willem Wits), Marnix Dorrestein (IX) en Jurriaan Sielcken (Aestrid, producer) – en met getalenteerde acts uit hun netwerk. Soms op een speciaal ingericht podium, soms ergens tussen de bomen op een ‘geheime locatie’.

Stiekem Stage

‘Dames en heren, de ‘Stiekem Stage’ gaat zo beginnen. Dus als u lekker stiekem wilt doen, moet u nu achter mij aanlopen.’ Als een moderne rattenvanger van Hamelen probeert een omroeper een deel van de ADITF-bezoekers mee te lokken naar een voorstelling in de bossen van landgoed De Paltz. Een klein aantal enthousiastelingen laat zich overtuigen, het merendeel besluit nog even een kopje koffie te drinken op het terras. En wij? Wij kiezen voor het optreden van een nieuwe band uit Amsterdam: Fungo Bat.

De band Fungo Bat mag dan misschien nieuw zijn – dit is, als we goed zijn geïnformeerd, hun derde optreden – dat geldt zeker niet voor de man die aan de wieg stond van het vierkoppige gezelschap. Sam Verbeek, multi-instrumentalist en songwriter. Tot nu toe vooral op zijn zolderkamer in de weer met gitaren, microfoons en taperecorders. En sinds kort dus aanvoerder van een drietal andere jonge honden, maar dan wel jonge honden met een schat aan muziekervaring.

Zien we daar niet Joost van Eck op basgitaar, in een outfit die geheel lijkt afgestemd op de jaren sixties? Er aan de andere kant Ivar Otten (gitaar) en Kees Schaper op drums? Het is lekker wakker worden met de mix van garagerock, beat, psychedelica en punk die Fungo Bat over de toehoorders uitstort.

Someone

Door naar de Kapschuur waar de band Someone bezig is met de soundcheck. Een instrumentale versie van ‘Vader Jacob’ klinkt over de speakers en dat is eigenlijk best wel toepasselijk op deze mooie zondagmiddag. Someone is het nieuwe project van Tessa Rose Jackson. Na onder haar eigen naam te hebben gebouwd aan haar carrière als singer-songwriter, producer en multi-instrumentalist, wil zij met deze nieuwe band haar ‘lieve-meisjes-imago’ wat van zich afschudden.

Op zoek naar een wat andere muziekstijl, op zoek naar de meer gevaarlijke en mysterieuze diepten in de popmuziek. Maar dan wel met een zekere lichtheid en af en toe een schepje humor. We horen tien liedjes, waaronder de net uitgebrachte single The Deep. Soms lekker up-tempo, soms lekker dromerig.

Aestrid

Bo Menning heeft het druk vandaag. Als medeorganisator van ADITF zal hij zeker een oogje in het zeil houden waar het gaat om het goede verloop. Daarnaast een optreden met zijn band Aestrid en vervolgens ook nog een solo-optreden met een drone/ambient set, onder de titel ‘Slapen in de armen van de ruismachine’.

Dat slapen is er niet van gekomen, maar het optreden van Aestrid zelf, met een mix van nieuw en wat ouder werk, was al fascinerend genoeg. Zeker, niet alles loopt perfect, maar dat krijg je als je nieuwe nummers en nieuwe apparatuur uitprobeert. Beter dat dan optreden ‘op de automatische piloot’. Nog nasuizend van het afsluitende Killer zoeken we even de rust van de natuur op.

When we cried confetti

In ganzenpas van het tentpodium, via de Kapschuur, naar een open plek in het bos voor de voorstelling van bewegingstheater MAN||CO. When we cried confetti heet hun voorstelling en daarin staat de angst om vergeten te worden centraal. We zien vijf feestgangers. Moreen die altijd buiten de groep valt of wordt buitengesloten. Susan die switcht tussen lief en agressief. Lisa die alle touwtjes in handen wil houden. Roma die altijd net iets te diep in het glaasje kijkt. En Sjifra die kost wat het kost de aandacht naar zich toe wil trekken.

De sfeer switcht van gênant naar agressief en van hysterisch naar eenzaam. Een voorstelling vol spanning, mimiek en niet ingeloste verlangens. Een feestje dat leuk zou moeten zijn, maar dat vooral ongemakkelijk aanvoelt.

Terug in de Kapschuur vallen we midden in het optreden van Demi Mazurka, de band van Mark Zuidema uit Utrecht. ‘Come Out And Play’ is de toepasselijke titel van hun album dat in mei 2017 verscheen bij Tonefloat Records. Muziek vooral gemaakt ‘op gevoel’ zo vertelt Zuidema in een interview met 3voor12 Utrecht. “…. Traditionele popliedjes, met hier en daar wat postrock invloeden /…. / Ik houd ervan als muziek ontstaat vanuit spontaniteit en improvisatie, omdat de muziek daarmee een bepaalde frisheid behoudt die ik fijn vind. /…/ Dat alle nummers melancholisch zijn klopt trouwens wel. Ik probeer weleens een vrolijk liedje te schrijven, maar het zit er gewoon niet in.” Of dat erg is? Nee hoor, want de nummers die Demi Mazurka vanmiddag speelt klinken heerlijk.

Orange Maplewood

Tijd voor een hapje, een drankje en de gelegenheid om wat om ons heen te kijken. Met op de achtergrond de klanken van Orange Maplewood, waarin Jordi Sanger en Robbi Meertens met elkaar op gitaar duelleren, Darek Mercks op basgitaar afrekent met de gedachte dat bassisten altijd cool moeten zijn en Duncan Daalmeijer drumt alsof zijn leven er vanaf hangt.

We zien veel picknickende families, een groepje jongens die twee doelen hebben gescoord en een grasveldje hebben geannexeerd, twee meisjes die hun badmintonrackets hebben meegenomen, paartjes die op de trappen van het Herman van Veen Arts Center in de zon genieten van hun zelf meegebrachte witte wijn. Bij het podium kijkt een klein jongetje naar Orange Maplewood, met oorbeschermers.

Coppersky

Het verhaal van Coppersky is het verhaal van drie broers en een vriend. Een vriendengroep uit Utrecht die het kost wat het kost wil gaan maken als rockband. Eerst spelen in kroegen en kleine zaaltjes, misschien af en toe een voorprogramma. Dan wordt de band opgepikt door het Duitse muzieklabel Uncle M Music, verschijnt in maart 2016 het tweede album ‘If We’re Losing Everything’ en gloort het succes.

Positieve recensies, meer publiek, Grotere zalen, veel optredens in Duitsland. En vandaag als één van de grotere namen geprogrammeerd in de Kapschuur. Met de warme, donkere stem van Eric Zwart. Met liedjes die neigen naar melancholie maar genoeg rocken om de aandacht stevig vast te houden. Coppersky wordt alleen maar beter.

Mevrouw Tamara

Rustiger, veel rustiger gaat het toe bij Tamara van Esch, ofwel Mevrouw Tamara. Op de plek waar twee uur eerder MAN||CO haar ‘feestje’ vierde, klinken nu de sfeervolle en breekbare klanken van Tamara. Een stem, een gitaar en een loopstation. Dat is al wat nodig is om het publiek te betoveren.

We horen Leave, over hoe sommige mensen in Nederland reageren op vluchtelingen. We horen In My Cocoon, over hoe je aan de saaiheid van het kantoorleven kunt ontsnappen via je eigen bubble. Beide nummers zijn afkomstig van Mevrouw Tamara’s mini-album ‘Lost In The Forest’. Goed Was Zo sluit het korte optreden af. ‘Zij keek in de spiegel / geloofde zichzelf nu echt / Dat het goed was zo / Goed was zo.’

Meidenband

Terug in de Kapschuur is het tijd voor een nieuwe combinatie van drie ‘oude’ bekenden. Samen reisden ze naar Indonesië om liedjes te schrijven en op te treden; samen kwamen ze tot de conclusie dat muziek maken met z’n drietjes toch wel erg leuk was. En nu staan ze met z’n drieën hier op het podium. Nana Effa-Bekoe, bekend onder haar artiestennaam Nana Adjoa. Sofie van Dijck, ofwel Sofie Winterson. En Tessa Douwstra, van de band Luwten.

‘Nooit gedacht dat we ooit nog eens in een meidenband zouden spelen, maar het is zo leuk!’, wordt er vanaf het podium gegrapt. En leuk is het. Met vooral nummers uit het eigen repertoire van de dames, maar ook met een liedje dat de drie samen in Indonesië schreven. Young Again, smaakt naar meer.

Tijd voor de laatste act van vandaag, tijd voor het uit Amsterdam afkomstige Bartek. Hun muziek omschrijven ze zelf als ‘Fuzzrock from Amsterdam’. Hard en smerig, maar af en toe ook behoorlijk groovend, zoals in Sunken Eyes. Vijftien nummers in ruim 30 minuten en die nummers zijn vooral afkomstig van hun debuutalbum, dat simpelweg ‘Bartek’ heet. Dan zit ADITF 2017 erop. Op naar de wintereditie van dit sympathieke, kleinschalige festival.