Heerlijke avond met Carl Carlton & the Songdogs in De DRU Cultuurfabriek.
Het is zaterdagavond 5 oktober rond 22.45 uur en dan sta je in een bijna verlaten zaal van de Dru. De crew ruimt het podium leeg en een enkeling blijft nog even napraten. Ook een vrijwel verlaten zaal tijdens het concert maakt Carl Carlton & the Songdogs in de DRU Cultuurfabriek helemaal niets uit. En zo kan een optreden, welke veel meer publiek verdiende, uitmonden in één van de leukste en relaxte concerten die ik de laatste tijd heb meegemaakt.
Ik wacht op een kort contact met de aimabele Carl Carlton in een bijna verlaten zaal en dat was ook tijdens dit concert en dat was zonde. Nee, heel erg zonde! Wel een compliment aan de Dru om Carl Carlton & the Songdogs te programmeren. Meer publiek verdiend? Jazeker. Want als je de drie avonden voorafgaand (weliswaar in Duitsland) telkens minimaal voor 500 bezoekers staat te spelen dan is het contrast wel erg groot vanavond. De vijf heren maakt het helemaal niets uit. Zelden zo’n relaxt gezelschap met elkaar het podium zien delen en zichtbaar, net als de meeste bezoekers, aan het genieten.
Arnhemse tijd
Frontman Carl Carlton (echte naam: Karl Buskohl, geboren in Ost-Friesland) is in zijn element. Niet ver van de plek waar hij in de jaren zeventig vertoefde, waar hij als 17-jarige tiener naar toe trok, Arnhem! Waar hij o.a. Herman Brood en Arnie Treffers leerde kennen en een kunstenaar en muzikant in wording werd. Hij kan zich nu nog steeds goed verstaanbaar maken in het Nederlands. In die jaren speelde hij o.a. even bij Herman Brood and the Wild Romance en Hollander en een wat langere periode bij Long Tall Ernie & the Shakers en Herman van Boeyen’s Vitesse waarna hij de oversteek maakte naar Amerika.
Zijn staat van dienst mag er dus zijn. Hij is verbonden aan vele muzikale projecten en speelde en werkte samen met o.a. Ellen Foley, Eric Burdon, Joe Cocker, Mink DeVille, Paul Young, Nina Hagen en Mother’s Finest om maar een paar namen te noemen. In Duitsland vaste gitarist bij Udo Lindenbergs Panik-Orchester en Peter Maffay. En niet te vergeten zijn langdurige samenwerking met de sympathieke Robert Palmer. Het was ook Robert Palmer die hem aanspoorde zijn eigen band te gaan formeren en niet alleen in dienst van anderen te blijven spelen, “Je bent muzikant maar ook een kunstenaar”. Eind 1990 was daar dan Carl Carlton & the Songdogs. Hij toerde met een vaste kern, regelmatig aangevuld met gastspelers (waaronder natuurlijk Robert Palmer maar ook Ronnie Wood) met de band tot 2009. Na vele succesvolle, creatieve jaren werd de band ontbonden.
Reünie met originele bezetting
Twintig jaar na de eerste muzikale uitspattingen van de band is het tot een reünie gekomen. En daar mogen we best blij om zijn. In de originele bezetting en dat zijn niet de minsten die op het podium staan. Rasmuzikanten bij uitstek! Naast Carl zelf (gitaar/zang), geweldenaar Mozes Mo op gitaar en de sympathieke Wyzard op bas (beide Mothers Finest). Op toetsen Pascal Kravetz en Bertram Engel op drums en beiden hun sporen onder andere al dik verdiend bij Udo Lindenberg en Peter Maffay!
De band speelt een mengelmoes van hun oeuvre en dat betekent twee uur lang Carl’s voorliefde voor een heerlijke mix van Rock, Rock’n Roll, Rhythm ’n Blues en Southern Rock’n’Soul-Funk. Maar ook het met een smakelijk Keltisch sausje overgoten He gave the names en een reggae uitstapje in het Love, Understanding & Respect, geschreven door Carl samen met Robert Palmer. De opener is overigens met het door Tom Petty geschreven rocktempo nummer God Gift To Man waarbij je al direct bij je strot wordt gegrepen.
Days of Magic volgt, wat vanavond zo één blijkt te zijn. Carl leidt de meeste nummers in met herinneringen aan het ontstaan van zo’n song. Zijn ontmoeting in Londen met een jonge ANC-activist, of zijn verblijf in het beroemde, waar veel muzikanten en kunstenaars zich verzamelden, Chelsea hotel in New York waar het nummer Moonlight werd geschreven. De hele setlist wordt met verve gespeeld. De wat rock-achtige nummers worden moeiteloos afgewisseld met de ingetogen zachtere en rustiger nummers, waarbij mijn enige kritiek niet naar de band is, maar naar een gezelschap dat het niet kan nalaten luid te blijven praten.
Een storend element, welke ook op het podium hoorbaar zal zijn geweest, maar gelukkig brengt het hen niet van hun stuk. Na bijna twee uur is het afgelopen, maar de aanwezigen krijgen nog wel op hun verzoek de toegift. Vanavond heb ik genoten van ‘Carl en zijn zanghondjes’ en hun heerlijk en relaxte ontspannen kwaliteits Rock, Rock’n Roll, Rhythm ’n Blues en Southern Rock’n’Soul–Funk en het plezier dat ze daarmee uitstraalden. Meer dan de moeite waard.
De Dru was vanavond onderdeel van hun najaarstoer. De hele maand oktober zijn ze verder te zien op diverse plaatsen in Duitsland. Hij vindt het niet vervelend, het gering aantal mensen, laat Carl me na afloop weten. “Zie het als ‘warming up’ voor de komende tour in 2020 waarbij we graag ook Nederland dan weer aan gaan doen”. “Daarover zijn we nu in onderhandeling” aldus de frontman, waarbij de periode nog niet bekend is.
Carlton is dan niet de enige Duitse ‘netwerker’ , met topmuzikanten naast zich, in de inmiddels grijze internationale rockbusiness. Maar zeker wel een van de ijverigste! Willem Twee , Paradiso, Luxor Live, Grenswerk, De Muziekgieterij en 013 zijn podia waar je de band in 2020 mogelijk kan gaan zien. de Dru was je nu voor maar grijp je kans.
Tekst: Benno Arends || Foto’s: Barbara van Rijn Bluet Foto
