Soms dromerig, dan weer stevig en uitbundig
Het café van poppodium het Patronaat in Haarlem is vanavond de eerste stop van de ‘Free Fall’ tour van Celine Cairo. Warm, gezellig druk en een gemeleerd publiek in opperbeste stemming. Nog voller dan in de zaal is het op het kleine podium. Op de voorgrond de apparatuur van de drie meiden van Woolf die vanavond het voorprogramma verzorgen. Daarachter het ‘gereedschap’ van Celine Cairo en haar band. Gitaren, twee opstellingen voor de toetsenisten, een drumstel. En ja, ook de (kunst)bloemen en groene planten die we nog kennen van haar optreden in het Vondelpark hebben de winter overleefd. Iedereen is er klaar voor.
‘Free Fall’ is ook de titel van het debuutalbum van Celine Cairo dat op 14 december 2016 in de Tolhuistuin in Amsterdam werd gepresenteerd. Na twee EPs – verschenen in respectievelijk 2010 en 2013 – was het tijd voor een volwaardig album. Opgenomen in Los Angeles en geproduceerd door Bill Lefler, die eerder samenwerkte met Laura Jansen en Dotan.
Het resultaat? Een dromerige maar toch stevige popplaat waarin de stem en verhalende liedjes van Cairo centraal staan. Nu eens groot en stevig uitpakkend, dan weer minimalistisch klein en ingetogen. En tussen die twee uitersten beweegt zich ook het optreden van Celine Cairo en haar band vanavond in Haarlem.
Woolf; sfeervol en melodieus
Het is even zoeken op internet voor wie wat achtergrondinformatie wil hebben over de drie meiden die zich Woolf noemen. Nee, het is niet de ‘do it yourself’ queer punkband uit Londen. En ook het zeskoppige gezelschap uit Gent/Antwerpen met de naam Woolf past niet in het plaatje dat wordt geschetst door de website van het Patronaat. Even verder zoeken dus. En ja hoor, de combinatie Woolf en Music doet ons al snel belanden op de facebookpagina van Marieke Smit, Mylène Berghs en Ellen Tackenkamp.
We lezen dat deze Woolf nu bijna driekwart jaar bestaat en sinds eind 2016 optreedt. We beluisteren wat sfeervolle, melodieuze liedjes met pop en folk invloeden. En we vragen ons af, past deze luistermuziek wel op een poppodium dat tegelijkertijd dienstdoet als café?
Op naar Paradiso
Het antwoord is een volmondig ‘ja’, en dat komt door twee dingen. De houding van het publiek dat muisstil en vol aandacht luistert. En daarnaast de kwaliteit van het gebodene waarbij vooral de prachtige driestemmige samenzang opvalt. Alles zelf geschreven, meestal in het Engels (zoals Loose Ends, Too Close en One Last Time) en soms in het Nederlands (Voordat Je Slaapt). Een setlist met zeven pareltjes waarop Woolf trots kan zijn.
En trots zijn de drie Woolf-innen als ik ze na afloop even spreek. Trots en blij!! “Weet je, dit was pas ons vijfde optreden en zeker in zo’n omgeving is het maar afwachten hoe het loopt. Ontzettend fijn hoe stil iedereen was.” De toekomstplannen? “Over vijf jaar een uitverkochte grote zaal van Paradiso, maar eerst nog twee keer openen voor Celine in Groningen (4 maart) en Den Haag (16 maart). Tof dat we die kans krijgen.”
Friendly Fire
Dan is het de beurt aan Celine Cairo en haar band; een band die door Celine terecht in het zonnetje wordt gezet voordat het afsluitende nummer wordt gespeeld. “Ik mag dan misschien wel de naamgever zijn, maar Celine Cairo is toch echt een band hoor. Daarom: bedankt Mart, Benjamin, Bram en Sander.
We doen geen toegiften, dus dit wordt echt ons laatste nummer.” Het wordt Friendly Fire dat in de aanloop naar het verschijnen van het album in oktober 2016 al als single verscheen. Samen met de titeltrack en het nummer Hello Love is dit ook één van de meer uptempo nummers van het album ‘Free Fall’.
Van de twaalf nummers die vanavond worden gespeeld zijn er tien afkomstig van het nieuwe album en twee van de EP ‘Follow’. Van de nieuwe nummers krijgt de titeltrack Free Fall een speciaal voor de tour aangepaste uitvoering, knalt Who Will Take Me There er na twee wat rustiger nummers lekker in en zingt het publiek zachtjes mee met het aanstekelijke Hello Love.
Hoe mooi Celine Cairo en haar band ook klinken in het wat steviger werk, de meeste bijval krijgen ze toch bij de meer verstilde nummers. Zoals voor het solo uitgevoerde Hibernate en voor More dat met enkel pianobegeleiding wordt vertolkt. Over afscheid nemen van iets wat achter je ligt, niet goed wetende wat je aan nieuwe dingen kunt verwachten. Gelukkig is alles goed gekomen. Hier staat ze toch maar, Celine Cairo. Trots op haar band, trots op haar nieuwe album. En terecht!!
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
