Sfeervol genieten in de Amsterdamse Tuinen van West
Het is voor de organisatoren van Festival The Brave in Amsterdam waarschijnlijk toch even schrikken als zij de weersverwachting op de festivaldag onder ogen krijgen. Na twee weken prachtig zomerweer zijn de vooruitzichten duidelijk ongunstiger. Wolken, regen, wind. ‘Toch niet weer. Asjeblieft geen herhaling van 2014, toen de eerste aflevering van The Brave uitgerekend in één van de natste weekenden van het jaar viel’.
Maar gelukkig valt het allemaal mee. Een klein buitje laat in de middag en wat miezerregen in de avond maar het grootste deel van de dag is het droog. Al met al eigenlijk prima festivalweer. LiveStreamMagazine pikt wat krenten uit de pap uit het aanbod van ruim veertig optredens.
Het is 23.00 uur als de Augustines net hun optreden hebben beëindigd en op het festivalterrein van The Brave de nodige kampvuren branden. Als ik mij naar de uitgang begeef wordt ik aangesproken door twee meisjes. “Wat vond jij het mooiste vandaag?”, vraagt een van hen. Op dat moment realiseer ik me dat kiezen uit zo’n verscheidenheid aan optredens verdraaid lastig is. Hoe vergelijk je het optreden van de ‘eenzame’ Australische singer-songwriter Mark Wilkinson in het Amfitheater met het ontregelend gitaargeweld van de Nederlandse groep Aestrid op het hoofdpodium?
De twee meiden die samen met mij richting parkeerplaats lopen hebben er al langer over nagedacht. “Het leukst was Rondé, vooral door wisselwerking met het publiek. En het mooist? Die Zweedse singer-songwriter, David Rönnegård, die met die celliste. Maar het allerfijnst was de sfeer vanmiddag en vanavond.”
Er schijnt een flauw zonnetje als ik om 11.30 uur het festivalterrein oploop met een rode streep op mijn hand die aangeeft dat ik het terrein op en af kan gaan. En die, naar later zal blijken, ook nog een andere functie heeft. Uit het Amfitheater – een soort bedoeïenentent over betonnen zitplaatsen – hoor ik nog net de laatste tonen van Bunch On A Breakout.
Daarna loop ik langs de diverse eet- en drinkstalletjes en steek het nog lege sport- en spelletjesterrein over richting hoofdpodium waar Darla Sinners net is begonnen aan haar set. De grote festivalweide voor hen oogt akelig leeg. Het blijft ondankbaar, openen op het Mainstage met nauwelijks publiek. Toch een lekker bandje om mee te beginnen. Wie dit zelf wil gaan zien moet op 29 augustus naar festival Mañana Mañana in Hummelo. Daarna gaat de band in de ‘pauzestand’.
Festival The Brave 2015 betekent vier podia, ruim 40 acts en 15 uur muziek waarvan 12 uur versterkt. Op het hoofdpodium spelen vooral de wat grotere bands; bands die het al gemaakt hebben of op het punt van doorbreken staan. Vijf uit Nederland afkomstige bands, en vier buitenlandse acts.
Bij het overdekte Amfitheater en in de huiskamer-achtige Speakeasy tent kun je zittend of staand luisteren naar vooral de kleinere indie-bands en wat meer gevorderde singer-songwriters uit binnen- en buitenland. Het vierde Acoustic Hill podium is nieuw en vooral bedoeld voor beginnende Nederlandse singer-songwriters. Wij concentreren ons met name op het hoofdpodium en pendelen in de pauzes tussen het Amfitheater en de Speakeasy tent.
Mark Wilkinson
Het voordeel van een festival als The Brave is dat je soms aanloopt tegen pareltjes die je anders nooit tegenkomt. Pareltjes als Pitou en de uit Zuid-Afrika afkomstige Nate Maingard die zieltjes wint met zijn pleidooi voor meer liefde en ‘free hugs’. Maar ook de Australische Mark Wilkinson die vertelt hoe hij in 2014 op de Dam in Amsterdam van de straat werd geplukt om op te treden in RTL Late Night. “It scared the shit out of me, because I didn’t realize it was such a big thing.”
Een ander onverwacht pareltje is zeker ook de Zweedse Andreas Moe die in het Amfitheater laat zien dat hij ook in z’n eentje een tent stil kan krijgen. Vier voorbeelden van klassieke singer-songwriters, vier voorbeelden van muzikanten aan wie Festival The Brave bij uitstek een podium biedt.
Aan het begin van de avond hebben op het hoofdpodium al weer vier optredens plaatsgevonden waarbij Charl Delemarre en Aestrid op mij de meeste indruk maken en Jerusa en Malky daar helaas toch wat gewoontjes bij afsteken. Charl Delemarre, de winnaar van de Grote Prijs van Nederland in 2014 met zijn Nederlandstalige muziek en poëtische teksten. Zoals in De Bekentenis; doorgaan omdat je ook door de mist toch weer licht ziet. Misschien alleen, omdat dit wellicht toch beter is ….. maar eigenlijk liever met een geliefde. Of in Zonder Jou; kan ik nog wel leven, kan ik nog wel verder zonder jou? Zonder jou, waarbij ik weet dat drank en eenzaamheid op de loer liggen. Delemarre weet het mooi te brengen, met power en passie.
Aan de andere kant van het singer-songwriter spectrum staat Aestrid, een trio uit Soest (Utrecht). Rauw, hard en compromisloos. Zowel op de albums die tot nu toe zijn uitgebracht, als op het podium. Ook bij Aestrid staat de zoektocht die ‘leven’ heet centraal, maar de invulling die dit trio hieraan geeft is compleet anders dan bij Charl Delemarre. Mooi om te zien hoe de band op het podium zijn eigen feestje viert en zich weinig aantrekt van het deel van het publiek dat gekomen is voor lieve luisterliedjes.
Het is vol, stampvol bij het optreden van Anna Rune in de Speakeasy tent en dat heeft niks te maken met het weer. Nee, met name veel jonge meiden willen deze Belgische winnares van de Beste Singer-Songwriter van Nederland 2015 graag live aan het werk zien. En Anna De Volder, zoals zij eigenlijk heet, stelt haar fans niet teleur. Mooie sfeervolle luisterliedjes die prima worden vertolkt door Anna en haar band. Vorige week stond ze nog op het Sziget Festival in Hongarije en vandaag mag ze gerekend worden tot één van de hoogtepunten op The Brave in Amsterdam.
“Een band voor de liefhebbers, een band die helemaal past bij waar het The Brave festival uiteindelijk voor staat.” Zo kondigt Leo Blokhuis, spreekstalmeester op het hoofdpodium, de band Loney Dear aan. En hij heeft gelijk. Een bijzonder gezelschap, deze groep rond Emil Svanängen uit Zweden. De albums produceert Emil grotendeels in zijn eentje. Bij live-optredens is het altijd weer een verrassing wie er op het podium staan, en in welke hoedanigheid.
Vandaag op Festival The Brave in Amsterdam zien we Loney Dear als kwartet. Gestoken in historisch aandoende (politie?) uniformen met bijpassende hoofddeksels brengen zij een intrigerende mix van muziekstijlen. Heerlijk om naar te luisteren. En fascinerend om dit gezelschap in actie te zien.
Bij het optreden van Rondé wordt duidelijk waarom de ene helft van de bezoekers bij de ingang een rode markering heeft ontvangen en de andere helft een gele. Tijdens dit optreden draait alles om de Wall of Love. De helft van het publiek met de gele markering volgt een kornuit met een gele vlag; de andere helft volgt de rode vlag. Op commando van frontvrouw Rikki Borgelt stormen beide groepen weer op het podium af om elkaar daar te knuffelen. Als het nummer Run wordt ingezet laat Rondé niet alleen zien en horen dat Borgelt weer helemaal terug is na een operatie aan haar stembanden, maar ook dat ze terecht op het hoofdpodium staan.
Aan de Amerikaanse band Augustines is het de taak om Festival The Brave dit jaar af te sluiten. En de drie heren, in een aantal nummers bijgestaan door één van de roadies op basgitaar, doen dit met verve. Het publiek krijgt een mix te horen van tracks van de albums ‘Rise Ye Sunken Ships’ (2011) en ‘Augustines’ (2014). Gebracht met power, enthousiasme en een aangenaam hard geluidsvolume.
De nummers Headlong Into The Abyss en Chapel Song (afkomstig van het eerste album) klinken nog verrassend fris en krachtig. Van het meest recente album worden onder meer Nothing to Lose But Your Head en Cruel City gespeeld. Eén van de hoogtepunten van de set is ongetwijfeld het nog niet op album verschenen Ballad of a Patient Man. Met Augustines krijgt dit fraaie kleinschalige festival in ieder geval een afsluiter die het verdiend.
Tekst en foto’s : Herman Sixma
