Internationaal bluesfestival zet Grolloo op de kaart
Na een boeiende openingsdag op vrijdag met de Servische gitariste Ana Popovic, powerzangeres Beth Hart en Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra en een zonovergoten zaterdag met shows van Robert Randolph, JJ Grey & Mofro, Super Sonic Blues Machine feat. Walter Trout, Robben Ford, Billy Gibbons & Lance Lopez, Tedeschi Trucks Band en Bonnie Raitt kan het Holland International Blues Festival in Grolloo terugkijken op een geslaagde eerste editie. Verdeeld over twee dagen trekt het evenement zo’n 20.000 bezoekers.
Zoals ieder beginnend festival heeft ook de eerste editie van het Holland International Blues Festival (HIBF) te kampen met kleine ‘kinderziekten’. Wat ons betreft zijn dit de lange rijen bij de toiletvoorzieningen en het te kleine terrein rondom de grote en broeierig hete tent waarin alle concerten plaatsvinden. Hierdoor zitten de mensen wel erg dicht op elkaar gepakt in de brandende zon. En met Bonnie Raitt als slot-act en headliner beleeft het festival helaas geen spetterende climax.
Oudere jongeren
Passend bij het genre bestaat het publiek hoofdzakelijk uit 50-plussers, voormalige hippies en mensen die Van Kooten en De Bie ooit treffend typeerden als ‘oudere jongeren’. En wie links en rechts goed om zich heen kijkt ontwaart hier en daar inderdaad een volop genietende ‘Robbie Kerkhof’ of ‘Koos Koets’ (de ‘voormalig voorzitter van de Gereformeerde Junkiebond’).
Hoewel het ambitieuze streven met dit festival een soort ‘Woodstock’ te creëren wellicht wat al te hoogdravend is heeft het publiek op het HIBF in ieder geval een vergelijkbare vredelievende mindset als destijds het publiek op Woodstock. Ondanks de beperkt beschikbare ‘space’ buiten de broeierige tent, het gebrek aan schaduwplekken en de fel brandende zon doen zich dan ook geen verhitte of onverkwikkelijke taferelen voor en verloopt alles in een gemoedelijke sfeer.
Beth Hart
Op vrijdag werd het festival al geopend met optredens van de uit Servië afkomstige maar tegenwoordig in Memphis woonachtige blues- en jazz-gitariste Ana Popovic en de Amerikaanse powerzangeres Beth Hart die altijd en overal vol gas geeft en ook hier met een ongekende spirit – en een strot die alles weg heeft van Janis Joplin in haar beste dagen – een explosieve set neerzet waar de vonken van af vliegen. Haar optreden mag dan ook tot één van de vele highlights van het festival gerekend worden.
Het optreden van de Engelse componist, pianist en bandleider Jools Holland is daarentegen een stuk braver en gelikter. Ondanks de fraaie bijdragen van gastzangeressen Ruby Turner, Louise Marshall en Beth Rowley is dit optreden weliswaar degelijk en vakkundig, maar toch wel ver verwijderd van waar het hier om zou moeten gaan; de Blues.
Robert Randolph & The Family Band
De taak het festival op de zonovergoten zaterdag af te trappen is voor de Amerikaanse pedal steel gitarist Robert Randolph die samen met zijn Family Band naar Grollo is gekomen. Na memorabele optredens op vele grote internationale festivals heeft Randolph in de loop der jaren een uitstekende live-reputatie opgebouwd. Ook in Grollo weet Randolph deze reputatie met een opzwepende set en bevlogen spel op de pedal steel gitaar volledig waar te maken. Het optreden van Robert Randolph & The Family Band is dan ook een puike opmaat naar al het moois dat het publiek vandaag verder nog voorgeschoteld krijgt.
JJ Grey & Mofro
Met de Amerikaanse formatie JJ Grey & Mofro, de band rond de uit Jacksonville, Florida afkomstige singer-songwriter en multi-instrumentalist JJ Grey heeft het festival een portie southern rock met een dosis soul in huis gehaald. Wat meteen opvalt is dat JJ Grey vandaag in een andere bezetting aantreedt. Van de band die ik eerder op festival Ribs & Blues en eind vorig jaar nog in Paradiso aan het werk zag ontwaar ik alleen nog de geweldige bassist Todd Smallie en trompettist Dennis Marion.
De muziek van JJ Grey & Mofro is een broeierige mix van southern rock, blues en soul. De overduidelijke soul-invloeden – Grey is een groot bewonderaar van soulzanger Otis Redding – worden met name ingegeven door de vette blazerssectie en het opvallend soulvolle stemgeluid van JJ Grey. Na set-openers How Junior Got His Head Put Out en Six Ways From Sunday volgen onder meer nog het aanstekelijke Every Minute en de zompige tracks Country Ghetto en Everything Good Is Bad.
JJ Grey & Mofro sluiten de set af met de fraaie ballade The Sun Is Shining Down en de titelsong van zijn meest recente album Ol’ Glory Helaas ontbreekt het fantastische The Sweetest Thing (terug te vinden op het album ‘Brighter Days’) vandaag aan de setlist. Dit nummer – opgedragen aan zijn dochter – nam Grey eerder op met de Jamaicaanse reggaezanger Toots Hibbert (van de legendarische reggaeformatie Toots & The Maytalls). Naast de eerder genoemde Otis Redding is ook Toots Hibbert één van Grey’s favoriete zangers.
Na afloop van het optreden tref ik JJ Grey backstage waar ik in de tourbus met hem aan de praat raak en hem een aantal vragen voorleg. In dit gesprek hebben we het onder meer over het vermeende feit dat racisme meer voorkomt in de Zuidelijke staten van Amerika dan elders in het land. Een onderwerp dat wij overigens eerder al uitvoerig bespraken in een interview na zijn optreden in Paradiso eind vorig jaar. Later mengt ook de donkere en eveneens in Jacksonville, Florida woonachtige trompettist Dennis Marion zich ook in onze discussie. Binnenkort publiceren wij het interview met JJ Grey.
Super Sonic Blues Machine
Met de gelegenheidsformatie Super Sonic Blues Machine heeft het HIBF op de valreep een vervangende act weten te vinden voor de Texaanse bluesrock gitarist Jimmy Vaughan die zich op het laatste moment gedwongen zag zijn Europese tournee te cancellen. Hoewel het mooi was geweest als deze oudere broer van de in 1990 bij een helikopterongeluk om het leven gekomen legendarische bluesgitarist Stevie Ray Vaughan zijn opwachting zou hebben gemaakt is het festival er met deze formatie in geslaagd met een waardige vervanging te komen.
Met niemand minder dan de geweldige blues(rock) gitarist Walter Trout, ZZ Top-icoon Billy F Gibbons, blues-, jazz- en rockgitarist Robben Ford en de Texaanse bluesrock gitarist Lance Lopez bestaat de Super Sonic Blues Machine uit een aantal gitaristen van absolute wereldklasse. Begeleid en aangespoord door de uit Fabrizio Grossi (bas) en drummer Kenny Aronoff bestaande ritmesectie krijgen zij alle ruimte om te gloriëren en hun bijzondere skills op dit instrument ten toon te spreiden.
Van dit bijzondere muzikale gezelschap maakt met name blueslegende Walter Trout vanavond grote indruk, zeker als hij op virtuoze wijze met Say Goodbye To The Blues een vlammende ode brengt aan de blues en BB King in het bijzonder. Ook vanmiddag bewijst Trout eens temeer weer helemaal terug te zijn nadat hij in 2014 een levensreddende levertransplantatie onderging.
Er gaat zeker ook een zucht van bewondering door de grote tent als de markante Billy Gibbons het podium betreedt. Gibbons is met name bekend als leadgitarist en zanger van de Amerikaanse rockband ZZ Top. Maar vanavond laat Gibbons met een aantal lyrische en hem typerende riffs op zijn gitaar horen een meester te zijn in het spelen van Texas Blues. Helaas blijft zijn optreden slechts beperkt tot twee nummers.
Tedeschi Trucks Band
Voorlaatste act op het Holland International Blues Festival is het bijzondere ensemble rond Susan Tedeschi en Derek Trucks, de man die tot 2014 deel uitmaakte van de befaamde The Allman Brothers Band. Sinds Tedeschi en Trucks hun uitzonderlijke muzikale talenten verenigd hebben in de Tedeschi Trucks Band mag je gerust spreken van een supergroep. Deze 12-man sterke blues-rock band behoort tot de absolute top van de Amerikaanse rootsmuziek.
Derek Trucks’ virtuoze gitaarspel – we vinden hem terug op de 16e plaats in Rolling Stone’s Top 100 Greatest Guitarists of All Time – en het emotievolle en bluesy stemgeluid van Susan Tedeschi is een gouden combinatie gebleken. Samen met een strakke en uiterst groovende ritmesectie, een multi-instrumentale toetsenist en een vette blazerssectie spelen zij vanavond een overweldigende set waar het enthousiaste publiek met volle teugen van geniet.
De band opent met een verrassende cover van Joe Cocker’s The Letter om daarna meesterlijk los te gaan met eigen werk en nummers van onder meer het Grammy Award winnende album Revelator, het alom bejubelde Made Up Mind en het meest recente Let Me Get By. De Tedeschi Trucks Band heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot een band met een ijzersterke live-reputatie. Wie hier nog niet van overtuigd is moet maar eens luisteren naar ‘Everybody’s Talkin’, een live-album dat naast het nodige eigen werk ook covers van rock, R & B en gospelklassiekers bevat.
Evenals JJ Grey & Mofro is ook de Tedeschi Trucks Band gevestigd in Jacksonville, Florida. De muzikanten kennen elkaar dan ook goed en in die zin kan je gerust spreken van een muzikale vriendenclub. Zo speelde Todd Smallie bijvoorbeeld – nu bassist bij JJ Grey & Mofro – voorheen jarenlang in de Derek Trucks Band.
De eer het Holland International Blues Festival af te sluiten valt te beurt aan de Amerikaanse singer-songwriter en gitariste Bonie Raitt. Hoewel het festival met deze 10-voudig Grammy-winnares absoluut een grote en legendarische naam heeft aangetrokken, valt haar optreden enigszins tegen. Hoewel gedegen en vakkundig, komt haar set wat tam en geroutineerd over, zeker na het inspiratievolle en opzwepende optreden van de Tedeschi Trucks Band.
Zo laat Raitt menig wenkbrauw fronsen door haar optreden te beginnen met een cover van de Australische formatie INXS. Een op z’n minst merkwaardige keuze om hiermee je set op een internationaal bluesfestival te openen, want deze (pop)groep stond toch bepaald niet bekend om zijn bluesinvloeden. Gelukkig herpakt Raitt zich daarna en bewijst ze een ervaren vakvrouw te zijn die haar sporen in de muziek al ruimschoots verdiend heeft.
Hoogtepunt van deze show is misschien nog wel als Hammond-organist Mike Finnigan in een ode aan BB King – en met een door de ziel snijdende stem – laat horen hoe de blues gezongen moet worden. Gelukkig krijgt het optreden toch nog een spannend slot als Raitt de door haar zeer bewonderde Susan Tedeschi en Derek Trucks op het podium haalt.
Los van het feit dat het festival met Bonnie Raitt geen spetterende apotheose kent is de organisatie er met deze stijf uitverkochte eerste editie in geslaagd dit grootschalige blues-evenement – en daarmee het Grollo van de Nederlandse blueslegende Harry Muskee – op de kaart te zetten.
Volgens mede-organisator en uitgesproken bluesliefhebber Johan Derksen werd het hoog tijd voor een dergelijk festival en moest dit het ‘Woodstock van Europa’ worden. Afgaande op het grote aantal bezoekers voor wie Woodstock nog een levende herinnering is, blijkt men inderdaad voorzien te hebben in deze behoefte. Zelfs in die mate dat het terrein bij een volgende editie wel aanzienlijk uitgebreid mag worden.
Tekst: Rick Warner || Photo’s: Rijno Boon Photography
