Sferische muzikale belevenis met indie-rockband Low in Lux
In het kader van een Europese tournee geeft de Amerikaanse indie-rockband Low twee concerten in Nederland. Gisteren stond de uit Duluth, Minnesota afkomstige band rond het echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker nog op de planken van de Stadsschouwburg in Groningen. Aangevuld met nieuwkomer Steve Garrington op bas geeft deze driemans-formatie vanavond een overweldigend optreden in de LUX. Zeker binnen de muren van dergelijke locaties blijkt de muziek van Low in het bijzonder tot zijn recht te komen. Zo ook vanavond in de goed gevulde benedenzaal van de LUX in Nijmegen.
Deze in 1993 door zanger/gitarist Alan Sparhawk en zangeres en drummer Mimi Parker geformeerde band verwierf internationale bekendheid met albums als Things We Lost In The Fire, Trust en vooral Secret Name. In 2008 zond de VPRO met het programma Het Uur van de Wolf nog een documentaire uit over de band. Eerder dit jaar bracht Low met The Invisable Way alweer het tiende album uit. Van dit laatste – door Jeff Tweedy (Wilco) geproduceerde album – komen vanavond uiteraard een aantal nummers voorbij waaronder Plastic Cup, Just Make It Stop, On My Own, het gevoelige Waiting en het prachtige Holy Ghost.
Vocale interactie
Maar vanavond komen songs uit het gehele oeuvre voorbij. Zo opent de band overtuigend met het fraaie nummer Words van het album I Could Live In Hope, gevolgd door Canada van Trust. De songs – stuk voor stuk gedragen door schitterende vocalen en sferische muziek – klinken bij vlagen kwetsbaar en breekbaar, maar beschikken tegelijkertijd over een bepaalde kracht en weerbarstigheid. De muziek van Low ademt een bepaalde spanning uit die soms onheilspellend en bijtend is en dan weer lieflijk klinkt. Met name de vocale interactie tussen Sparhawk en Parker is van een ongekende schoonheid. Niet alleen in de betoverende samenzang maar eveneens in ondersteunende zin. Als een van de twee de leadzang voor zijn of haar rekening neemt verzorgt de ander de mooie dragende achtergrondvocalen.
Instrumentarium
Naast Alan Sparhawk en Mimi Parker bestaat Low sinds 2010 verder uit bassist Steve Garrington die vanavond naast bas ook keyboard speelt. Opvallend is het minimale instrumentarium van de band. Naast een bescheiden keyboard wordt slechts gebruik gemaakt van een kleine gitaarversterker en een basversterker. En de drumkit van Mimi Parker – die zij het gehele concert staande bespeelt – heeft niet meer om het lijf dan een floor tom, een snare drum en een hi-hat. Het is dan ook bewonderenswaardig dat men er in slaagt om met minimaal gebruik van geluidsapparatuur toch een dergelijke typische sound neer te zetten. Geheel terecht vraagt Sparhawk halverwege dan ook om een applaus voor de op deze tournee meegenomen geluidstechnicus van de band.
Gedurende het gehele concert – tot aan de toegift – worden op de metershoge muur achter de band filmbeelden geprojecteerd die de muziek en nummers ook in beeldende zin de nodige sfeer meegeven. Als de verder weinig spraakzame Sparhawk in de toegift vraagt welk nummer het publiek graag wil horen kiest de band voor de nummers Stay en Dinosaur Act. Slotstuk is het toepasselijke Goodnight.
Doornroosje
Het is overigens fijn te constateren dat Doornroosje – alvorens begin volgend jaar zelf in de nieuwbouw naast het Centraal Station te trekken – vaker gebruik maakt van de fraaie concertlocaties die de stad al rijk is. En ook op die plekken concerten programmeert. Het gebruik van muziekcafé Merleyn moge inmiddels genoegzaam bekend zijn. Het zo nu en dan uitwijken naar de Vereeniging (onlangs nog met Seasick Steve), de Stadsschouwburg (Ed Kowalczyk) of het Openluchttheater (Eels) wellicht ook. Maar onlangs maakte Doornroosje – tot mijn aangename verrassing – voor het eerst gebruik van de prachtige concertzaal in De Lindenberg (Josh Ritter & Tift Merritt). En vanavond dus – overigens niet voor de eerste keer – van de concertzaal in de LUX.
Het is te prijzen dat een organisatie als Doornroosje – zeker in tijden van crisis – in staat is de krachten te bundelen door gebruik te maken van bestaande middelen en daarmee Nijmegen op de culturele kaart van Nederland weet te houden. Naar mijn idee is dit dan ook exemplarisch voor de zogenaamde – en alom gewaardeerde – ketenbenadering van Doornroosje en directeur Toine Tax. Hetgeen dus resulteert in bijzondere muzikale belevenissen als deze.
