Ogen dicht en meegaan in de sfeer van de muziek
Gelijk maar de slotconclusie bij het concert van Lyenn afgelopen maandagavond in de kleine zaal van Paradiso. Prachtig! De weinige bezoekers die op deze herfstachtige maandagavond de weg naar dit optreden in Paradiso wisten te vinden konden genieten van weer zo’n bijzonder bandje uit België; de thuisblijvers hebben iets gemist. Typisch zo’n gevalletje ‘onbekend maakt onbemind’? Of geldt de Belgische variant hiervan namelijk dat er tegenwoordig zoveel middelmaat wordt opgehemeld dat je tussen het verziekte bos de gezonde bomen niet meer ziet. Zo’n mooie gezonde boom is Lyenn.
Zeker, het is maandagavond en het Leidseplein is opgebroken. En ja, het is november, regenachtig en het waait behoorlijk. En misschien is 20.00 uur als begintijd voor een concert wel iets aan de vroege kant. Maar als een band als UB40 op deze avond een volgepakte grote zaal van Paradiso weet te trekken, is tussen de 15 en 20 bezoekers voor het concert van Lyenn wel heel erg weinig over at this website.
The Oak
Zelfs de kleine (boven)zaal van Paradiso oogt akelig leeg. Vanaf het podium hierover geen kwaad woord. Spelen willen Frederic ‘Lyenn’ Jacques en zijn vijf bandleden. Vol overgave, vol bezieling. Soms fluisterzacht, dan weer eventjes snoeihard. Voor de weinigen die wel zijn gekomen, voor de liefhebbers die met volle teugen genieten.
Met zes mensen op het podium is er het gevaar dat je verdrinkt in een kakafonie van geluiden of ten onder gaat in een orgie van geluid. Van beide is vanavond geen sprake. Daarom niet alleen een compliment aan de muzikanten op het podium – behalve Frederic ‘Lyenn’ Jacques (gitaar, zang) zijn dat Nicola Lancerotti (basgitaar, synthesizer) Jean-Philippe De Gheest (drums), David Picard (keyboards, bugel), Yann Le Collaire (basklarinet, synthesizer) en Ananta Roossens (viool, trompet) – maar ook voor de geluidstechnicus van dienst, die alles kraakhelder de zaal instuurt. Elk instrument (en dat zijn er vele) is herkenbaar. Hoogtepunt? Het nummer The Oak, dat is terug te vinden op de EP ‘Vowels Fade First’ (2011).
Lyenn betekent voor Frederic Jacques een nieuwe uitdaging, naast zijn werkzaamheden in de band van Mark Lanegan en zijn optredens met Dans Dans. Niet langer de basgitaar, maar leadgitaar en de 8-snarige Ierse bouzouki. Niet langer ‘in dienst van’ of ‘samen met’, maar de voorman van zijn eigen band met eigen nummers. Die nummers zijn vanavond vooral afkomstig van het album ‘Slow Healer’ dat op 29 april 2016 verscheen bij V2 Records Benelux, met Vaguely Lit als meest typerende song. Daarnaast af en toe een uitstapje naar werk van het album ‘The Jollity Of My Boon Companion’ (2009) en de ‘Vowels Fade First’ EP. En Fire Song dat (nog) niet op een album is verschenen.
Na afloop van het concert praat ik nog even na met Frederic Jacques bij de merchandise tafel achter in het zaaltje. Over de bescheiden opkomst (‘tsja, maandagavond, hè’), over zijn toekomstplannen (‘naast nieuwe nummers schrijven vooral plannen voor nieuwe optredens, dus ik verwacht in 2017 wel weer richting Nederland te komen’), en over zijn indruk van het optreden. ‘Heel mooi. We hebben goed gespeeld, er waren prachtige momenten in de show. En de weinige mensen die er waren leken helemaal mee te gaan in ons optreden. Onze muziek nodigt uit om diepe emoties en introspectie met elkaar te delen, waarbij iedereen zijn eigen verhaal kan projecteren en (her)beleven via onze muziek. Volgens mij gebeurde dat vanavond en daar gaat mij om. Voor ons was het, ondanks de weinige mensen, een hele mooie avond.’
Naar huis
Op weg naar de uitgang wip ik nog even binnen bij UB40 in de grote zaal. Een zee van licht, het geluid van makkelijk in het gehoor liggende reggaeklanken, een stampvolle zaal met vrolijk meezingende mensen. Op de een of andere manier past het voor mij niet bij deze avond. Buiten miezert het nog steeds ….
Tekst & Foto’s: © Herman Sixma
