Inventieve mix van stijlen kenmerkt bijzonder optreden
Met NO Blues verwelkomt LUX Nijmegen vanmiddag niet alleen een opmerkelijk multi-cultureel gezelschap maar ook de grondleggers van de zogeheten arabicana. Tijdens het optreden wordt duidelijk waar deze stijlaanduiding aan refereert. NO Blues weet op unieke wijze Arabische melodielijnen te verenigen met americana en een ontmoeting tot stand te brengen tussen Oost en West. In die zin sluit dit optreden prima aan bij de bijzondere concertreeks die hier vorig jaar onder de noemer ‘De Ontmoeting’ van start ging.
NO Blues opent de set van vanmiddag met het instrumentale The Clock waarin meteen duidelijk wordt dat er een bijzondere synergie bestaat tussen de snaren van gitarist Ad van Meurs en die van de Palestijnse ud-speler Haytham Safia. Naast Van Meurs en Safia bestaat NO Blues uit bassist en zanger Anne-Maarten van Heuvelen, de Soedanese percussionist Osama Maleegi en zangeres Ankie Keultjes.
Midden-Oosten
Het daaropvolgende Rageen is exemplarisch voor wat betreft de mengeling van stijlen, zeker als Van Heuvelen en Safia om beurten in het Engels en Arabisch de leadzang voor hun rekening nemen. Naast de zang van Safia schuilt de Arabische component zeker ook in zijn geraffineerde spel op de ud, een eeuwenoud snaarinstrument uit het Midden-Oosten dat ook wel beschouwd wordt als de voorloper van de luit. De Afrikaanse invloeden in de muziek komen met name van de uit Khartoem afkomstige percussionist Osama Maleegi.
Daar waar in Rageen al overduidelijk de nodige blues-invloeden hoorbaar zijn is dit onmiskenbaar het geval bij Gods Move, door Van Meurs aangekondigd als nieuw nummer waarin hij refereert aan blues-pionier Robert Johnson. Naast slide-gitaar neemt Van Meurs hier ook de leadzang voor zijn rekening. Maar gedurende het concert wisselen de afzonderlijke bandleden de vocalen meermaals af.
Hoewel op het podium overduidelijk vier heren staan zijn na een aantal nummers ook prachtige vrouwelijke vocalen hoorbaar. Als een deel van het publiek daarop het podium afspeurt maakt Van Meurs een einde aan de verwondering door mee te delen dat die vocalen afkomstig zijn van Ankie Keultjes die bovenin de zaal met microfoon achter het geluid en de mengtafel zit.
Aanvankelijk geeft Van Meurs aan dat zij verkouden is en om die reden van de band ‘verwijderd’ is. Maar navraag bij Keultjes zelf leert dat zij bij ieder concert deze bijzondere positie inneemt. Volgens de bescheiden Keultjes is zij ‘slechts’ de dame van het geluid maar daarmee doet zij zichzelf in mijn ogen te weinig eer aan want haar prachtige vocalen zijn wel degelijk een verrijking en leveren een belangrijke bijdrage aan met name het sferische karakter van de muziek.
Het optreden van vandaag is opgedeeld in twee sets. Zowel voor als na de pauze brengt NO Blues nummers ten gehore van de zes albums die de band tot nu toe uitbracht. Afsluiter van het eerste deel is het lekkere Farewell Shalabiye (‘Vaarwel Schoonheid’), titelnummer van het gelijknamige en succesvolle album uit 2005, vanmiddag ingeleid door een wonderschoon intro van Safia op de ud.
Uiteraard bestaat het merendeel van het optreden uit nummers die afkomstig zijn van het nieuwe album ‘Oh Yeah Habibi’. Na eerder onder meer al The World Keeps On Turning, Imta en Doubt start NO Blues na de pauze met Into The Caravan, gevolgd door het spannende Exodus (een verwijzing naar de actuele vluchtelingencrisis), het titelnummer Oh Yeah Habibi en het fraaie Two Trains waarin naast het Arabische refrein met name de mooie samenzang opvalt.
Een ander opvallend moment dient zich aan als Osama Maleegi in Ehsas zijn percussie verruilt voor de ud en Safia op zijn beurt de percussie voor zijn rekening neemt. NO Blues sluit een bijzonder optreden af met Columbus om daarna voor een toegift op het podium terug te keren met het swingende Dancing waarbij een deel van het publiek uit de stoelen komt en een dansje waagt.
Tekst: Rick Warner || Foto’s: © Henk Beenen
