Een kerkwaardig optreden in Utrecht
Steve Gunn houdt van Nederland en Nederland houdt van Steve Gunn. Een liefde die je niet alleen moet koesteren maar ook moet onderhouden, bijvoorbeeld door elkaar regelmatig te treffen. Iets meer dan een jaar geleden, kort voor het verschijnen van zijn album ‘Eyes On The Lines’, zagen we deze meestergitarist nog aan het werk in Paradiso Noord. Daarna volgde optredens in o.a. Rotown en op festival Le Guess Who? in TivoliVredenburg. Vanavond is Steve Gunn terug in Utrecht. Georganiseerd door Ekko, brengt hij ons in de kerk van de Doopsgezinde gemeente naar hemelse sferen. In z’n eentje dit keer.
Je zou er zo voorbij lopen, de Doopsgezinde kerk aan de Oudegracht in Utrecht. Niks geen groot gebouw, niks geen protserige versieringen en tierelantijnen. Links en rechts van de ingangsdeuren een tekst van de Utrechtse dichter Ingmar Heytze: ‘De Schuilkerk spreekt. Over een huis waarin een kerk verscheen, maar waar de kerk nog steeds doorheen schijnt. Als een kern die schuilgaat achter dingen’. Symboliek die Steve Gunn zeker zal aanspreken.
Steve Gunn: meestergitarist en singer-songwriter. Iemand die zijn omgeving graag vanaf een afstandje observeert en datgene wat hij ziet en voelt omzet in muziek en sterk associatieve teksten. Hij neemt waar, brengt dat op zijn manier over naar het publiek en datzelfde publiek mag er vervolgens een eigen verdere invulling aan geven.
Minimale middelen, maximaal resultaat
Bij het kijken en luisteren naar een optreden van Steve Gunn solo vallen een paar dingen op. In de eerste plaats zijn formidabele gitaarspel waarbij met minimale middelen een maximaal resultaat wordt behaald. Effecten blijven beperkt tot zo nu en dan wat extra volume of een zachte achtergrondtoon. Gebleven zijn de repeterende melodieën en rifjes die we kennen van de albumversies van zijn nummers. Bijvoorbeeld in Milly’s Garden van het album ‘Way Out Weather’ dat in 2014 verscheen, of in het prachtig uitgevoerde Night Wander van het album ‘Eyes On The Lines’ (2016).
Verder valt op hoe mooi zijn gitaarspel en teksten elkaar versterken en ook in deze ‘kale’ uitvoeringen hun doel treffen. Steve Gunn zingt, en jij mag er jouw invulling aangeven. En ja, misschien is hij wel die ‘black cat watching, that seems to know’ in Night Wander.
Van spanning naar ontspanning
Wat tenslotte opvalt is de gemoedstoestand die van Gunn’s gezicht is af te lezen. De spanning kort voor het optreden, waarbij hij nerveus van links naar rechts loopt en een paar keer op zijn horloge kijkt. Een lichte aarzeling als hij na Wildwood, het laatste nummer van zijn reguliere set, met een kort ‘dank jullie wel’ het podium verlaat en verdwijnt door een deur naast het podium, om vervolgens terug te komen voor een ziedende uitvoering van Mr. Franklin van het album ‘Boerum Palace’ uit 2009. De ontspanning na de show, als ik hem complimenteer met zijn optreden. De ogen glinsteren weer, de spanning is verdwenen, tijd voor een goed glas wijn.
Steve Gunn solo in een omgeving zoals vanavond is puur genieten. Genieten van een muzikant die in staat is om de songs, die op zijn albums soms wijds uitwaaieren, ook in zijn eentje te vertolken op een manier die diepe indruk maakt. Van de set-opener Old Strange, dat naadloos overgaat in Ancient Joules, via bijvoorbeeld Water Wheel en Park Bench Smile, tot het afsluitende Mr. Franklin. Genieten van ruim vijf kwartier Steve Gunn solo. Een man, een gitaar, een muisstil luisterend publiek en een prachtige sobere omgeving met een uitmuntende akoestiek. Nederland blijft van Steve Gunn houden.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
