Valkhoffestival

Zondag rustdag ….. of toch niet?

Je zou zeggen dat de zondag bij uitstek geschikt is voor rustige, gewijde muziek maar daar is op het terrein van het Valkhoffestival in Nijmegen weinig van te merken. Natuurlijk, Tamino en in wat mindere mate Conner Youngblood passen wat sfeer betreft aardig bij deze dag. Maar wat te denken van de in beton gegoten nummers van de nieuwe Noorse band Spidergawd of de opwindende klanken van onze eigen 45ACIDBABIES? Kortom, voor elk wat wils deze dag in het Valkhofpark. Van desert rock tot singer-songwriters, van jazz tot een eenzame accordeonist.

Aan Mister & Mississippi de eer om deze tweede festivaldag – het Valkhoffestival, dat is gelieerd aan de Vierdaagsefeesten, loopt dit jaar van zaterdag 15 juli t/m vrijdag 21 juli – af te trappen. De korte set van 45 minuten laat zien dat met het uitbrengen van het derde album zowel de podiumopstelling als de nummers wat zijn aangepast. Niet langer vier bandleden op een rij, maar frontvrouw Maxime Barlag en Danny van Tiggele op gitaar vooraan, terwijl Tom Broshuis (gitaar, toetsen) en Samgar Lemuël Jacobs (drums, zang) wat naar de achtergrond zijn verdwenen.


En de nummers? Net iets donkerder, net wat meer elektronica dan op de twee eerder uitgebrachte albums en net iets harder. Vanmiddag veel werk van het recent uitgebrachte album ‘Mirage’, afgewisseld met wat ouder materiaal. Prima band om deze festivalmiddag mee te beginnen.


Met singer-songwriters en bandjes is het net als met bier en chocolade; komt het uit België dan weet je bijna zeker dat het goed is. De regel gaat zeker op voor Tamino, een nieuwe ster aan het Belgische muziekfirmament. Keurig in het pak, een stem die staat als een huis. In 2016 won Tamino de prestigieuze ‘De Nieuwe Lichting’ prijs; vanmiddag staat hij met twee begeleiders (waaronder Tom Pintens die we kennen van Zita Swoon en Het Zesde Metaal op toetsten) op het knusse Boog podium en hij geniet. Van het uitzicht op de ruïnes, van het publiek dat vol bewondering luistert naar zijn stem die moeiteloos de lage en hoge noten haalt, van de sfeer. En het publiek geniet stilletjes mee met deze Egyptische Belg.

De prijs voor de meest vreemde eend in de muziekbijt gaat vandaag naar Mario Batkovic, de eenzame accordeonist op het grote Arc podium. Hij communiceert met blikken en gebaren, brengt af en toe een toost uit op het publiek met zijn flesje water en laat vooral zijn accordeon spreken. Nu eens klinkt het als een op hol geslagen kudde olifanten, dan weer als een koppel zacht kirrende duiven.


Batkovic vertelt verhalen, maar dan via zijn accordeon. Ondertussen observeren zijn ogen het publiek voor hem. Dan weer priemend, dan weer verlegen lachend. ‘Never a dull moment’ met Mario Batkovic, alhoewel 45 minuten met alleen een accordeon (hoe ingenieus ook) misschien wel wat erg veel van het goede is. Het publiek vindt het schitterend.

Conner Youngblood

Nog zo’n vreemde eend, maar dan net een slag anders: Conner Youngblood. Opgegroeid in Dallas, Texas en vandaag in shorts op het Boog podium (‘sorry, nog geen tijd gehad om me om te kleden’). Omringd door drie gitaren, een drumpad, keybords, een vocoder, een loop-station en de nodige pedalen om alles te laten werken. En een ukelele waarop enkele noten worden gespeeld tijdens het nummer The Warpath.

Het oogt allemaal wat rommelig en zo klinkt het eigenlijk ook. Genieten van het leven staat voor Youngblood voorop en dat klinkt door in zijn muziek. Waarom dit nummer Stockholm heet? ‘Ach, ik vond het gewoon lekker klinken’. En het nummer Australia? ‘Nog zo’n plaats waar ik nog nooit ben geweest.’  

Jo Goes Hunting

Terwijl Conner Youngblood zich door de laatste nummers van zijn set worstelt, gaat een flink deel van het publiek alvast op jacht naar een plekje bij het Arc podium, waar Jo Goes Hunting net bezig is met de afronding van zijn soundcheck. Net als Mister & Mississippi is ook Jo Goes Hunting – de band rond singer-songwriter Jimmy ‘Jo’ Hueting – het laatste jaar gegroeid.


Live-optredens zijn niet langer een bron voor onzekerheid, maar juist reden voor een feestje. Het stamt, het schuurt, het wringt, het swingt; het lijkt allemaal lekker losjes geïmproviseerd, maar ondertussen weet Jimmy ‘Jo’ precies waar hij mee bezig is en vliegt het nergens uit de bocht. Een thuiswedstrijd voor de band waarvan drie leden in Nijmegen wonen; een thuiswedstrijd die glansrijk wordt gewonnen.

Pip Blom

De muziek klinkt zoals de naam van de band: lekker springerig, uptempo, fris, uitgelaten. Stralend middelpunt: zangeres Pip Blom. Nog net geen 21 jaar oud – op 25 juli is zij jarig – en woonachtig in Amsterdam, waar zij op haar kamertje haar liedjes schrijft en uitprobeert. Een Do It Yourself (DIY) artiest zoals dat tegenwoordig heet, maar vandaag omringd door drie mede-bandleden want live is Pip Blom gewoon een band.

Haar doel? Optreden op het Glastonbury festival in Engeland. Vandaag op het Boog podium hapert het hier en daar nog wat – een onwillige en vervolgens ontstemde gitaar verstoren de flow – maar de ambitie is duidelijk. Pip Blom komt er wel.

45ACIDBABIES

De stap van het kleine Boog – naar het grotere Arc podium slaat 45ACIDBABIES brutaalweg over. Niks bescheiden beginnen, gewoon vanaf het begin keihard knallen vanaf de Arc. Een half dozijn met verfspetters besmeurde poppen wordt op het drumplatform neergezet of vastgeknoopt aan de microfoonstandaards en spelen maar.


Een cover van Gwen Stefani’s Hollaback Girl wordt gevolgd door een spervuur van eigen nummers waarmee Sophia de Geus en haar mannen het publiek bestoken. ‘Of het nog een tikkeltje harder kan’, wordt aan de frontvrouw gevraagd. Ja hoor, dat kan. En voort dendert de trein. Lekker, brutaal bandje.

Kel Assouf

Kel Assouf speelt Toeareg-rock, maar dan wel met een sterk Westers randje. De thematiek is die van nomadenstammen in een gebied dat geteisterd wordt door oorlogen, geweld en natuurrampen. Gebeurtenissen die je soms verbijsteren en dan weer verwonderen – het meest recente album van de band heet niet voor niets ‘Tikounen’, wat staat voor verwondering – en die vragen om een rockende vorm van Sahara blues. Nu eens strijdbaar, dan weer melancholisch, maar altijd ritmisch.

Desert rock uit Brussel, want daar komt deze band vandaan. De oorspronkelijk uit Nigeria afkomstige Anana Harouna (gitaar, zang) en Toulou Kiki (percussie, zang) vormen het traditionele element; drie Belgen completeren het vijfkoppige gezelschap. Voor het eerst wordt er gedanst voor het podium ….

Spidergawd

Tijd voor een klein uurtje stevige betonrock uit Noorwegen. Tijd voor de nieuwe supergroep Spidergawd, bestaande uit ex Motorpsycho drummer Kenneth Kaapstad, Per Borten van de band Cadillac (gitaar, zang) en de muzikanten Rolf Martin Snustad (saxofoon) en Hallvard Gaardløs (basgitaar). Hoe die combinatie klinkt? Als een mix van stonerrock à la Kyuss en jaren seventies hardrock à la Black Sabbat, aangevuld met smerig, bluesy saxofoonwerk.


Stevig dus. Muziek met ballen, waarbij driftig met de haren kan worden gezwaaid en de vuisten af en toe gebald de lucht in gaan. Muziek waarbij snerpende gitaarsolo’s worden afgewisseld met grommende saxofoonklanken en stampend drumwerk. Moet kunnen zo rond 22.30 uur.   

Shobaleader One

Omdat jazz nu eenmaal niet de sterkste kant van deze recensent slaan we het optreden van De Raad van Toezicht – een 12-koppig gezelschap uit Arnhem – over, om terecht te komen bij het inmiddels in de duisternis gehulde Arc podium voor het optreden van Shobaleader One. Drijvende kracht achter dit project is Tom Jenkinson, ook wel bekend als Squarepusher. Het klinkt mysterieus, het is mysterieus.

Vier in donkere pijen gehulde gestalten met gezichtsmaskers waarop tientallen ledlampjes zijn gemonteerd. Lampjes die soms knipperen, dan weer geometrische figuren in verschillende kleuren laten zien en af en toe woorden tevoorschijn toveren.


Maar het gaat om de muziek en die is jazzy, instrumentaal en met name ongelooflijk strak en knap. Shobaleader One betekent ruim 60 minuten met open mond kijken en met gespitste oren luisteren naar vooral nummers van hun album ‘Elektrac’. Een perfecte afsluiter zo op de grens tussen zondag en maandag.

Tekst & Foto’s: ©  Herman Sixma

Copyright 2020 LiveStreamMagazine © All Rights Reserved

LiveStreamMagazine