Wire in Patronaat

Krasse knarren rocken nog altijd stevig door

En weet je, het is ze nauwelijks aan te zien, de mannen van de Engelse rockband Wire. ‘Jonkie’ Matthew Simms daargelaten zijn ze alle drie de zestig ruimschoots gepasseerd. Oké, de heren dansen misschien niet meer over het podium, maar daar leende de donkere muziek van deze band zich toch al niet voor. Fel, hard en gedreven klinkt Wire vanavond in de kleine zaal van het Patronaat in Haarlem, zeker als de geluidsproblemen van het begin zijn overwonnen.

Colin Newman (gitaar, zang) is geboren in 1954; Graham Lewis (basgitaar, zang) in 1953. Laatstgenoemde heeft weliswaar zijn zonnebril op sterkte nodig om de op de grond liggende speellijst te kunnen lezen, maar er wordt nog stevig gerockt door beide heren. En Robert Grey (drums) mag dan afscheid hebben genomen van zijn wilde haren, hij telt nog altijd vol enthousiasme af naar het volgende nummer.

Het is 20:20 uur als Colin Newman en Graham Lewis het podium oplopen. Uit de speakers klinkt White Light/White Heat van de Velvet Underground, dat in 1968 verscheen op het gelijknamige tweede album van deze band. Gitaren worden omgehangen en ingeplugd. ‘Ze zullen toch niet nu al, tien minuten voor het geplande aanvangstijdstip beginnen’, hoor je het publiek denken. Nee hoor, twee akkoorden en weg zijn ze weer. Het publiek, dat voor het overgrote deel bestaat uit 50+ ers, zal nog zo’n tien minuten geduld moeten hebben. Maar exact 20:30 uur is het dan toch zo ver. Wire is voor even terug in Nederland.

Bizarre songstrukturen

Precies veertig jaar geleden, in november 1977, verscheen bij Harvest Records het debuutalbum van Wire, weer zo’n nieuw Engels punkbandje. In totaal 21 minimalistische songs met onregelmatige, soms bizarre songstructuren. Een langste nummer van net geen vier minuten, zes nummers van minder dan een minuut, waarvan eentje van precies 28 seconden. Geheel in de geest des tijds. Wat dat betreft is er in de veertig jaar die liggen tussen het debuutalbum ‘Pink Flag’ en het meest recente album ‘Silver/Lead’, dat eind maart begin 2017 verscheen bij hun eigen Pinkflag label, wel wat veranderd.

Ook het album ‘Silver/Lead’ duurt ongeveer 35 minuten, maar telt ‘slechts’ tien songs. Wat wel gebleven is, is de afwisseling. Soms fel en agressief, dan weer loom en dreigend. En die zelfde afwisseling klinkt vanavond door in het voor ons land exclusieve optreden van Wire in het Patronaat.

Duister en onheilspellend

In het begin dreigt het even mis te gaan. Geluidsproblemen bij de eerste nummers van de set; problemen waar met name Colin Newman zich zichtbaar aan ergert. Wordt het dan toch zo’n avond dat niks lukt? Gelukkig niet, want na drie nummers is het geluid nagenoeg perfect en klaart ieders humeur duidelijk op. En wat klinkt This Time van het album ‘Silver/Lead’ ook live duister en onheilspellend.

En wat worden Three Girl Rumba van het debuutalbum en Short Elevated Period van het meest recente album er in rap tempo doorheen gejaagd. In totaal, achttien nummers in ongeveer zeventig minuten, waarbij wel gezegd moet worden dat Over Theirs van het in 1987 verschenen album ‘The Ideal Copy’ alleen al meer dan tien minuten klokt. Minuten die kalm beginnen, maar uitmonden in een portie noise waar je u tegen zegt. Even de oren prikkelen, heet dat in de Wire-terminologie.

Mooi om te zien dat een band als Wire nog altijd in staat is om de kleine zaal van het Patronaat nagenoeg uit te verkopen. Mooi ook om te zien dat de band het experiment nog steeds niet schuwt, niet teert op oude successen en wel degelijk betekenisvol nieuw werk uitbrengt dat vanaf het podium wordt gedeeld met het publiek. ‘Veel beter dan het concert in De Helling in mei van dit jaar, en eigenlijk ook wel beter dan het optreden in Paradiso zo’n twee jaar geleden’, is het oordeel van twee fans van het eerste uur die ik na afloop van het concert even spreek. ‘Ja, misschien wat kort, maar ze worden een dagje ouder, hè. Net als wij, trouwens’, wordt er lachend aan toegevoegd. En weg zijn ze, op naar hun hotelletje in de omgeving.