Fraai solo-project van Black Crowes’ grondlegger Rich Robinson
Voor Rich Robinson moet het optreden van vanavond in een slechts voor de helft gevuld Doornroosje even van een andere orde zijn. Zeker als je het afzet tegen de volle arena’s, concertzalen, stadions en uitverkochte festivals die hij gewend is te bespelen met de befaamde southern bluesrock band The Black Crowes, de band die hij midden jaren ’80 samen met zijn broer Chris Robinson opricht. En met wie hij wereldwijd meer dan 35 miljoen platen verkocht. Het belet Robinson er geenszins van lekker huis te houden.
Het siert Robinson en zijn mannen – overigens het kenmerk van een ware muzikant – om ook op een avond als deze een dergelijk spelplezier aan de dag te leggen. Hoewel zij aan het begin van de set het nummer This Unfortunate Show spelen is ondanks het geringe aantal aanwezigen bepaald geen sprake van een ‘ongelukkige show’. Deze rasmuzikanten weten iedere zaal – hoe groot, klein of vol ook – voor zich te winnen met hun opzwepende rootsmuziek en swampy bluesrock.
Robinson begint lekker stevig met een aantal nummers van de vorig jaar al opgenomen, maar onlangs uitgebrachte plaat The Ceaseless Sight. Toepasselijke en indrukwekkende opener is het up-tempo I Know You, de eerste track op het nieuwe album. Maar ook het meer akoestisch getinte Down The Road maakt indruk. Alle songs worden onmiskenbaar gedragen door het fraaie gitaarspel en de ingenieuze composities van Robinson. Voor de alerte luisteraar is het duidelijk dat hier een belangrijke voorganger, songschrijver en componist van The Black Crowes aan het werk is.
The Black Crowes
Later in de set komen nog een aantal tracks van het nieuwe album voorbij waaronder I Remember, Trial & Faith, Inside en de prachtige ballade The Giving Key met fraaie meerstemmige vocalen en inventieve gitaarrifs. Dit is zeker een van de nummer waarin Robinson met glans bewijst een fantastisch gitarist en songwriter te zijn. En een van de songs waarin duidelijk hoorbaar is dat hij een van de grondleggers is van de bekende Black Crowes’ sound.
Uiteraard weet Robinson zich omringd door een stel goede muzikanten die zich volledig in dienst stellen van de meester zelf. Opvallend is de lekker groovende en bewegelijke ritme-sectie en uiterst subtiel is de bijdrage van de toetsenist die zijn keyboard met regelmaat afwisselt met piano. Robinson zelf wisselt veelvuldig van gitaar, na vrijwel ieder nummer krijgt hij een andere gitaar omgehangen. Duidelijk is dat deze sublieme gitarist het beste uit ieder snaarinstrument weet te halen. Zo laat hij zo nu en dan horen het bespelen van de slide-guitar ook volledig te beheersen.
Naast voornoemde nieuwe songs spelen Robinson en zijn mannen met onder meer Standing On The Surface Of The Sun en Fire Around ook werk van het album Through A Crooked Sun uit 2011. En met Look Through My Window, een track van de in datzelfde jaar uitgebrachte EP Llama Blues.
Aan het einde van de set wagen Robinson & Band zich met verve ook nog even aan een aantal nummers van anderen, zoals Oh I Wept (The Free), Look Out Joe (Neil Young) en What goes On (Velvet Underground). Hiermee wordt nogmaals benadrukt dat Rich Robinson door en door rock & roll is. En een ‘grote meneer’, die ook in Nederland een veel groter publiek waardig is.
