KAISER CHIEFS BEPALEN DE STANDAARD IN NIEUWE ROOSJE
Britse rockers spelen grote zaal makkelijk plat
De eerste echte ‘test’ voor de Rode Zaal na de officiële opening is het optreden van Kaiser Chiefs. Hoe zou een beroemde act klinken in de grootste zaal van het nieuwe Doornroosje? Wie zich daarover zorgen maakte, had het bij het verkeerde eind. De akoestiek en dynamiek in de grote zaal van het nieuwe Doornroosje is fantastisch. Daarmee hebben de Britten het pad geëffend voor alle artiesten die in de toekomst het nieuwe poppodium aan zullen doen.
De debuutsingle Cristina uit 2013 zou een goede binnenkomer moeten zijn voor het Londense indie-trio Teleman. “Cristina, so good. She makes me go across town, she makes me to lie down.” Aaaargh. Het is ongelooflijk hoe een seksueel bedoelde songtekst zo verpest kan worden.
Als voorprogramma voor Kaiser Chiefs komt de boodschap van Teleman niet over. Ook hun vreemde outfit past niet bij de muziek. Hoog opgeknoopte Mondriaan-overhemden in combinatie met muziek dat lijkt op, ja op wat eigenlijk? Rustige indie-rock, maar ook old skool-elektronische muziek. “I’m not in control anymore”, aldus zanger-gitarist Thomas Sanders. Wat moet hier nog aan toegevoegd worden ……
Na het mislukte voorspel is het dan tijd voor de ‘daad’ zelf. Kaiser Chiefs houdt niet van lang dralen en knalt er gelijk in. Nadat de eerste drie nummers met wilde stoten doel treffen, valt er een pauze. “Vijay, we hebben geen tijd om te praten. Keep playing the fucking drums”, zegt zanger Ricky Wilson tegen zijn drummer. De band beukt er weer op los. Ricky kan zijn energie maar met moeite onder controle houden en beweegt helemaal hyper over het podium. Overal waar je maar op kunt staan, gaat hij op staan. Monitorspeakers, de bassdrum en zelfs de bar in de zaal maakt hij onveilig.
Na Never Miss A Beat is het dan eindelijk tijd voor small talk met het publiek. “Hoe spreek je het uit, Nijmegen?” Enkele pogingen later lukt het hem. “We are Kkaizer Tjiefzz”, wijst Ricky sarcastisch naar de banner op de achterwand van het podium. De les gaat een aantal nummers later verder met een overhoring. Of de toeschouwers weten wie de andere bandleden zijn. Als de braafste leerlingen uit de klas roepen de fans hun namen. Meester Ricky kan tevreden zijn.
Muzikaal gezien spat het er bij Kaiser Chiefs van af. De groep klinkt net zo gedreven als toen ze zo’n tien jaar geleden begonnen. Hoewel de band ook wel in de categorie Britpop werd ingedeeld, onderscheidt ze zich door een eigen, afwijkende stijl. Geen rauwe gitaarrock zoals bijvoorbeeld van het inmiddels overleden Oasis, maar vlotte poprock die goed aanslaat bij het publiek.
Het nieuwe album Education, Education, Education & War wordt deze avond uitgebreid gepromoot. Songs als Misery Company en Coming Home zijn slim in elkaar gezet, waarmee wordt aangetoond dat de band weer een volgende stap in haar ontwikkeling heeft gemaakt.
Qua sound laat Kaiser Chiefs horen dat ze op welk podium dan ook goed uit de voeten kan met haar songmateriaal. Voeg daar de dynamische podiumpresentatie van Ricky aan toe en het is dan ook niet vreemd te noemen dat Foo Fighters de Britten gevraagd heeft het voorprogramma te verzorgen tijdens haar korte Zuid-Amerikaanse tournee. Maar alleen vanwege commerciële en artistieke belangen in dit werelddeel, heeft Kaiser Chiefs deze aandacht eigenlijk niet nodig. Daarvoor heeft ze haar sporen als headliner op grote festivals en in de grote zalen al lang en breed verdiend.
Tekst: Harold Broedelet
Foto’s: Henk Beenen
