Keihard en steengoed optreden The War on Drugs in bomvol Paradiso
Afgelopen voorjaar stond de band van Adam Granduciel nog met veel succes op de festivals Le Guess Who Mayday en Best Kept Secret. Deze week was The War On Drugs voor één dag terug in Nederland in het kader van hun najaarstour door Noord Amerika en Europa. Vanavond is een bomvol Paradiso getuige van een band in topvorm. En het voorprogramma van Steve Gunn is ook al niet te versmaden.
Voordat Adam Granduciel en zijn mannen aftrappen is het aan Steve Gunn de taak de avond te openen. Van een eenmansbedrijf is Steve Gunn in 15 jaar tijd uitgegroeid tot een volwaardige band van vijf leden. Maar vanavond staan zij als een trio op het podium. Bij aanvang is de zaal nog half leeg maar deze loopt tijdens het optreden langzaam vol. Minpunt is een rumoerig en weinig aandachtig publiek dat nog even het afgelopen weekend doorneemt, de smartphone checkt of snel een biertje gaat halen.
De nummers die Steve en zijn mannen spelen zijn voor het overgrote deel afkomstig van het recent verschenen album Way Out Weather dat vooral door de Amerikaanse muziekpers uitstekend werd ontvangen. Hoewel het wat droge, blues-achtige en soms hypnotiserende geluid het ook op het podium goed doet maakt de band een wat matte, afstandelijke indruk. Het beste nummer wordt tot het laatst bewaard. Als om 20.15 de laatste klanken van Tommy’s Congo uitsterven kan het podium worden vrijgemaakt voor de hoofdact: The War on Drugs.
Van Steve Gunn naar The War On Drugs (TWOD) is slechts een kleine stap. Gunn maakte bij gelegenheid deel uit van de begeleidingsband van Kurt Vile, die samen met Adam Granduciel mede oprichter was van TWOD. Waar Vile de band kort na het uitbrengen van het debuutalbum in 2008 verliet om voor zichzelf te beginnen, bouwt Adam Granduciel gestaag aan een indrukwekkend oeuvre. Wagonwheel Blues uit 2008 werd gevolgd door Slave Ambient in 2001 en het in maart 2014 uitgebrachte Lost in the Dream. Met name dit laatste album staat vanavond in Paradiso centraal.
In de muziek van The War On Drugs lijken een Tom Petty, de jonge Bob Dylan en ook een band als Dire Straits nooit ver weg. Maar dan wel aangevuld met een flinke scheut Adam Granduciel zelf. Hetgeen op het podium toch resulteert in een geheel eigen geluid. En allemaal net wat strakker en energieker dan op het album. Maar vooral ook harder. Goed verwoord in een tweet van Danny van Duikeren: “The War On Drugs in Paradiso: Wat een gitaarwerk. En hard!”
Hoewel het lastig is hoogtepunten aan te wijzen komen Under the Pressure, de hitsingle Red Eyes en Eyes to the Wind daarvoor zeker in aanmerking. Maar de echte hoogtepunten komen toch in de toegift. Een toegift die begint met het titelnummer van het laatste album en wordt afgesloten met Buenos Aires Beach en Your Love Is Calling My Name. Met name bij dit laatste nummer wordt het geluidsvolume maximaal opgeschroefd. Inderdaad; ‘Hard!’ Keihard. Maar ook ‘steengoed’ (volgens een tweet van Andre Peschar) en wellicht ‘one of the best shows of 2014’ (een tweet van Matthijs van der Ven).
Tekst en foto’s: Herman Sixma
