Op zoek naar pareltjes in de Vlaams/Nederlandse muziek

Het is verleidelijk om op deze kille herfstavond te blijven hangen in het eetcafé van het Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond in Amsterdam. De menukaart – met bijvoorbeeld een hoofdgerecht van Stoofvlees en Leffe Dubbel – lonkt. Maar de menukaart van Sonic Soirée #28 lonkt net even iets meer ….

‘Sonic Soirée, elke maand op zoek naar die ene band die boven de Lage Landen uitsteekt. Breekt de muziek uit de kaders? Experimenteert ze erop los? Wij tonen je de mooiste Vlaamse en Nederlandse muziekparels’. Op deze manier kondigt de website van de Brakke Grond haar muziekavonden – met groepen of solisten die meestal (nog) niet of nauwelijks bekend zijn – aan. Op deze 6e november 2014 zijn dit; Samowar (BE), Bird on the Wire (NL) en Mon-o-Phone (BE).

Samowar

Op het podium staan een keyboard en mengpaneel, twee microfoons, wat elektronica en twee monitoren. In rode letters de naam Samowar, het soloproject waarmee de Antwerpse Leen Diependaele inmiddels in België een aardige prijzenkast kan vullen. Winnaar Theater aan Zee 2013, finalist Humo’s Rock Rally 2014 en recent winnaar van de wedstrijd van het Belgische muziekplatform VI.BE. In 30 minuten laat Samowar zien dat muziek niet alleen mooi kan zijn om naar te luisteren, maar soms ook fascinerend is om naar te kijken.

Met behulp van Leen’s stem, een loop-station en elektronica worden de nummers voor de ogen van het publiek laag voor laag opgebouwd. Elektronische popmuziek, waarbij te denken valt aan Björk of Laurie Andersen. Wel dreigt na drie of vier nummers een gevoel van ‘meer-van-hetzelfde’. De toekomst zal uitwijzen of zo’n project in deze vorm echt een ‘blijvertje’ is. En de naam Samowar? Die staat voor een Russisch-Turkse theemachine en betekent letterlijk ‘zelfkoker’. En ja, dan blijken naam en optreden naadloos op elkaar aan te sluiten.

Bird on the Wire

Ingeklemd tussen Samowar en het afsluitende Mon-o-Phone, lijkt Bird on the Wire een wat vreemde eend in de bijt. Omdat ze uit Amsterdam komen, maar ook omdat na het ombouwen een volledige band op het podium staat bestaande uit Rosa Ronsdorf (gitaar, zang), Nina de Jong (drums), Sven Hamerpagt (basgitaar) en Aino Vehmasto (toetsen en zang). Bird on the Wire speelt, zoals ze zelf zegt, dromerige pop met een donker randje. Verhalen in liedjesvorm, omlijst met melodische drums en psychedelische gitaarpartijen en toetsen. Beïnvloed door groepen als Velvet Underground en Warpaint.

In mei 2014 bracht Bird on the Wire haar eerste cd – Our Hands Meet on the Moon – uit. En natuurlijk staat dit album vanavond centraal. Maar ook enkele nieuwe nummers passeren de revue, zoals het prachtige Baby. Al met al een mooi en sfeervol optreden met af en toe een venijnige uithaal. Begin 2015 voert de vogeltrek hen naar België, Frankrijk, Duitsland en Scandinavië.

Mon-o-Phone

Het afsluitende Mon-o-Phone heeft in meerdere opzichten twee gezichten. Letterlijk, door de twee muzikanten die op het podium in de schijnwerpers staan: zangeres Ciska Vanhoyland en multi-instrumentalist Koen Brouwers, ofwel Ms en Mr Phono. En figuurlijk door de twee uitgebrachte albums The Great Depression Of Mr And Ms Phono (2011) en Escapism (2014) die elk een geheel eigen sfeer ademen.

Het is ook nog eens de tweede keer dat het duo een Sonic Soirée avond mag afsluiten. In 2011, met een verbeten en rauwe setlist die paste bij de sfeer van het eerste album en door VPRO’s 3voor12 werd omschreven als ‘…. duister waarbij de seks van het podium afspat’. En nu, precies drie jaar later, met een concert dat nog steeds een aantal duistere elementen bevat, maar waarop in zijn totaliteit best het etiket ‘sensueel en dromerig’ kan worden geplakt. Met Oosterse invloeden. De sfeer van vooral het laatste album. Een sfeer die op het podium door Ms en Mr Phono – voor de gelegenheid bijgestaan door een extra drummer – volledig wordt waargemaakt. Een prachtige afsluiter van Sonic Soirée #28. En een mooi moment om daarna nog snel even het (eet)café in te duiken voor een echt Belgisch pintje.

Tekst en foto’s: Herman Sixma