Blaudzun: van klein, via groter, naar groots …….
Johannes Sigmond – frontman van Blaudzun – kent inmiddels zijn pappenheimers. Niks kalm beginnen, maar gelijk het gas erop. Of, in toepasselijke wielertermen – Blaudzun ontleend zijn naam aan een Deense wielrenner – van meet af aan een demarrage. Afgetrapt wordt met één van de prijsnummers van het album Heavy Flowers: Elephants, gevolgd door een zwaar aangezet Euphoria (“You, Euphoria, where did you go? Don’t ever give up on me….”). De toon is gezet. Blaudzun is in de stad. En Tilburg zal het weten.
We gaan terug naar 9 november 2008. Op het podium van het Utrechtse Tivoli/De Helling – in het voorprogramma van de Amerikaanse band Shearwater – staat een beginnend Nederlands bandje. Blaudzun. Het publiek – zo’n 150 man sterk – kijkt verwonderd toe. Wie is, of wie zijn dit? Wie is die boomlange zanger met dat rare haar, die gekke bril en die hoge stem? Wat moeten we hiermee? Beleefd wordt er geklapt; niet lang, en lang niet door iedereen. Wat een verschil met vandaag, 18 december 2014. Voor een goedgevulde grote zaal van 013 – het balkon is afgesloten – laat Blaudzun zien hoezeer de band in ruim zes jaar tijd is gegroeid. Letterlijk en figuurlijk.
Niet alleen voor, maar ook op het podium van 013 is het inmiddels dringen geblazen bij het optreden van Blaudzun. De band van Johannes Sigmond wordt groter en groter en bestaat voor dit deel van de ‘Promises Of No Man’s Land’ tour uit een collectief van acht personen. Dit betekent niet dat alle bandleden continue – en op dezelfde plek – op het podium staan.
Promises Of No Man’s Land
Op het ene moment – bijvoorbeeld bij het titelnummer van het laatste album – klinkt het geluid massaal en massief. Een paar nummers eerder, als Johannes Sigmond in z’n eentje zonder microfoon en midden in de zaal staand Wolf’s Behind the Glass vertolkt, klinkt het kleiner dan klein en kan je een speld horen vallen. Dit wordt dan wel weer gevolgd door een hard en verbeten uitgevoerd Wasteland (inclusief een stukje Wicked Game, de hit van Chris Isaak). Prachtig
Voordat Blaudzun begint mag Emil Landman bewijzen dat hij ook het grotere werk aankan. Na een eerder intiem optreden tijdens het Werfkelderconcert in de Kargadoor, Utrecht lukt dit prima, hoewel het altijd ondankbaar is te openen voor een publiek dat niet primair voor jou komt. In dertig minuten laat Emil en zijn band – inmiddels uitgegroeid tot een kwartet – een uitstekende indruk achter. Klaar voor het grotere werk, hoewel spelen op de wat kleinere podia voor Emil waarschijnlijk net zo leuk is. Immers, zijn muziek is vooral ook luistermuziek; muziek die zijn kracht ontleent aan het verhalend karakter en de interactie met het publiek. En dat is lastiger over te brengen in een zaal van het formaat Jupiler in 013, dan in bijvoorbeeld de Kargadoor in Utrecht. Een mooie opener.
Onder het motto ‘niet praten, maar muziek maken’, speelt Blaudzun in Tilburg een mix van vooral de laatste twee albums: Heavy Flowers en Promises Of No Man’s Land. En juist dan valt op hoezeer de nummers van deze twee albums qua thematiek in elkaars verlengde liggen. Eenzaamheid, onrecht, verval. Op het podium meestal net wat zwaarder aangezet en heftiger uitgevoerd dan op de albums. Soms zwaarmoedig zoals in Heavy Flowers, waarin de vergankelijkheid van het leven centraal staat.
Maangodin
Soms ook verpakt in een optimistisch klinkend walsje zoals Any Cold Wind (Sweet Selene), een verborgen ode aan de Griekse maangodin Selene. Maar zelfs redelijk opgewekt klinkende nummers – denk aan de titelsong van het meest recente album Promises of No Man’s Land – hebben bij Blaudzun toch vaak ook een diepere ondertoon. In dit geval vrouwenmishandeling en de uitbuiting van meisjes in bijvoorbeeld de seksindustrie van Thailand, en de aanwezige wilskracht bij deze meisjes en vrouwen om onder moeilijke omstandigheden het beste van het leven te maken.
Ondanks deze zware thema’s wordt het allesbehalve een tranendal in de grote zaal van 013. Dat ligt vooral aan het vermogen van Johannes Sigmond en Blaudzun om zware onderwerpen te voorzien van pakkende, opzwepende melodieën en ritmes. Toch is misschien wel het mooiste en meest verrassende nummer van de avond het rustige Manhattan Grey / Post No Bill van het album Seadrift Soundmachine. Zelden live gespeeld en onbekend bij het publiek, dat vooral gekomen lijkt voor het hardere werk en massaal besluit even wat anders te doen dan aandachtig te luisteren. Jammer, want zij missen een prachtig verstilde uitvoering van de Blaudzun van vroeger. Wat een vakman, wat een prachtband, wat een mooi concert.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
