Ook De Heer zag dat het goed was
Het blijft onduidelijk. Is het nu Woven Hand, of moet de naam van de band gewoon aan elkaar worden geschreven? In navolging van de website van de band, houden we het maar maar op het laatste. Dit Wovenhand staat vanavond – onder aanvoering van David Eugene Edwards – op het podium van een goed gevuld Doornroosje. Harder, dreigender en intenser dan ooit tevoren. Slechts sporadisch klinkt er nog een vleugje (folk)rock uit vroegere tijden. Jammer? Misschien wel, maar ook dit hardere werk biedt David Eugene Edwards genoeg uitdagingen voor een enerverend optreden.
Voor de mensen die naar Doornroosje zijn gekomen om te genieten van wat ouder werk van 16 Horsepower of om David Eugene Edwards (DEE) zittend aan het werk te zien op bijvoorbeeld de concertina moet het even schrikken zijn geweest. Een stoel of kruk en het op de trekzak gelijkende muziekinstrument zijn in geen velden of wegen te bekennen. In plaats daarvan een klassieke rockopstelling; twee gitaristen, een bassist en een drummer. En een bij een rockband behorend geluidsvolume dat vanavond op ‘aangenaam hard’ staat afgesteld.
Wat in het nieuwe materiaal gelukkig herkenbaar is gebleven, is de fascinerende podiumpresentatie. En de tekstuele verwijzingen van DEE naar zijn inspiratiebron: de Bijbel. In zowel de nummers zelf als in de (overigens onverstaanbare) woorden die tussen de nummers door worden gepreveld.
DEE ziet de wereld als een dorsvloer van God. Op deze vloer – de albumtitel ‘The Threshingfloor’ is een directe verwijzing naar dit podium – wordt letterlijk en figuurlijk het kaf van het koren gescheiden. Zijn taak daarbij is het verkondigen van het evangelie, want zonder het evangelie zijn mensen in de visie van DEE slechts lege omhulsels. Zou hij schilder zijn, dan zouden zijn schilderijen ongetwijfeld donkere Bijbelse figuren laten zien. Maar hij is muzikant, schepper van zijn eigen muziekstijl. Donker van aard, passend bij zijn gemoed. Niet per definitie ingewikkeld of triest. Nee, eerlijk, serieus en met een boodschap. Muziek als voertuig waarmee DEE Het Woord verkondigt. Muziek die als een stoomtrein door de zaal van Doornroosje dendert.
Marriages
Voordat Wovenhand het podium betreedt is er ook nog een verdienstelijk voorprogramma van het eveneens uit de Verenigde Staten afkomstige Marriages. Net zo intrigerend als de hoes van hun album ‘Salome’ – een in het gras zittende vrouw, met vier armen in een onnatuurlijke houding omhoog gestrekt – is de muziek van het uit Los Angeles afkomstige trio Marriages. Muziek die laat horen dat ‘alternatief’ niet perse moeilijk, maar ook gewoon mooi kan zijn. Mooi, via bijvoorbeeld een terugkerend refreintje op toetsen. Of door de soms fluisterende en dan weer stevige zang van Emma Ruth Rundle.
In de veertig minuten die de band toebedeeld heeft gekregen komen zowel het recent verschenen debuutalbum als de in 2012 uitgebrachte EP ‘Kitsune’ aan bod. Acht nummers als passende opmaat voor de wat zwaardere kost van Wovenhand. En komt de naam Salomé ook niet een aantal keren in de Bijbel voor?
Slangenleer
Het blijft fascinerend om David Eugene Edwards op het podium aan het werk te zien. Gebarend met zijn handen, de ogen gesloten of wegdraaiend naar boven en het hoofd achterover gooiend. Op zijn hoofd een soort indianenhoed hoed met veren. En aan zijn voeten laarzen met slangenleer-motief. Bijgestaan door Ordy Garrison op drums – naast DEE is Garrison de constante factor in Wovenhand – Chick French op gitaar/percussie en Neil Keener op basgitaar wordt een indrukwekkende set neergezet waarin de albums ‘Refractory Obdurate’ en ‘The Laughing Stalk’ centraal staan.
De set opent met Hiss, gevolgd door herkenbare songs als Closer en Long Horn, en wordt afgesloten met een prachtige uitvoering van Glistening Black. Dan, na 80 fascinerende minuten, is het voorbij. Met een kort ‘God Bless You’ neemt DEE afscheid. Een op het podium geworpen witte boa blijft onaangeroerd liggen.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
