Waalse Kerk in Haarlem gevuld met magische klanken
Kerken zijn in Nederland tegenwoordig een geliefde concertlocatie voor singer-songwriters. Zo toerden Case Mayfield en Marike Jager al langs kleine kerkjes. Programmeerden festivals als Crossing Border en Motel Mozaïque een deel van hun optredens in kerken. En ook een zaal als Paradiso wijkt voor sommige shows uit naar bijvoorbeeld de Vondelkerk. Vanavond voegt de Waalse Kerk in Haarlem zich in dit rijtje. In samenwerking met het Patronaat opent het zijn deuren voor twee optredens: het Nederlandse House of Cosy Cushions en de Ierse bard Adrian Crowley.
Het is even zoeken in de binnenstad, maar via wat nauwe straatjes vinden we uiteindelijk toch de Begijnhof. Rechts zien we één van Haarlems panden voor het oudste beroep ter wereld, inclusief rode verlichting en videocamera’s. Links de Waalse Kerk met een geschiedenis die ‘slechts’ teruggaat tot 1272. Het blijft een vreemde combinatie die maakt dat het wachten voor de nog dichte kerkdeuren toch wat ongemakkelijk aanvoelt. Eenmaal binnen voelt alles weer vertrouwd. De harde kerkbankjes, de prachtige kroonluchters, de brandende kaarsen. En onder de kansel een klein podium.
House Of Cosy Cushions
Het is lastig een etiket te plakken op de muziek van House Of Cosy Cushions. Is het sombere melancholische folk? Of post rock? Of misschien toch een moderne psychedelische variant van de muziek van bijvoorbeeld Pink Floyd? Daarbij is het iedere keer weer een verrassing wie er naast Richard Bolhuis op het podium staan en welke instrumenten zijn meegebracht. En verder wordt de speellijst en aankleding van de nummers meestal aangepast aan de omgeving. Kortom, House Of Cosy Cushions is beslist niet het zoveelste standaardbandje uit Nederland.
Vanavond zien we House Of Cosy Cushions in de Groningse variant. Met op het podium Richard Bolhuis (gitaar, zang), Bastian Teeuwen (zingende zaag, keyboards) en Ortrun Poolman achter de knoppen als geluidsarchitect. Naast nummers van het in 2014 uitgebrachte Spell en het in 2012 verschenen Haunt Me Sweetly kiest de band vanavond vooral voor nieuw werk, waarin wat meer ruimte lijkt te zijn voor de stem van Bolhuis. Dit onder meer in mooie verstilde songs zoals Ancestors en Coming Out Of Myself. Het publiek geniet. Van de muzikale experimenten, maar vooral ook van de muzikanten die volledig opgaan in hun spel. Om vervolgens tussen de nummers door even te ontspannen. Een optreden dat perfect aansluit bij de locatie.
Adrian Crowley
“Is er iemand die me aankondigt of zal ik maar gewoon beginnen”, vraagt Adrian Crowley aan zijn technicus. Het wordt ‘gewoon beginnen’. En terwijl de laatste van de circa 100 bezoekers hun kerkbankjes weer opzoeken zet Crowley The Hatchet Song in. Afkomstig van zijn meest recente album Some Blue Morning, dat samen met I See Birds Flying centraal staat tijdens het ruim vijf kwartier durende optreden in de Waalse Kerk. Een solo-optreden, dat qua vorm en inhoud misschien wat minder spannend en meer traditioneel is dan de House Of Cosy Cushions. Maar wat een prachtige stem, wat een mooie teksten en wat een sfeervol geheel.
Van de nummers die Adrian Crowley in Haarlem ten gehore brengt springen er drie echt uit. Dat zijn allereerst The Hungry Grass van het album Some Blue Morning en het nog niet op album verschenen Halfway To Andalucia. Maar het allermooiste wordt bewaard voor de toegift. De podium- en zaalverlichting gaan uit. En terwijl de flakkerende kaarsen een spookachtig gevecht aangaan met het licht van de rode lantaarns dat door de kerkramen naar binnen dringt, vertelt Adrian Crowley zijn eigentijdse variant van een oude Ierse legende. Een legende met in de hoofdrol een wild mannetjeszwijn, The Wild Boar.
‘Magisch’, zoals één van de bezoekers na afloop terecht opmerkt. De Waalse Kerk heeft zijn plek in de Haarlemse muziekwereld alleen al om die reden verdiend vanavond.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
