Strand Of Oaks: optreden als medicijn
Twee en een half jaar geleden op 27 februari 2013 stond Timothy Showalter op precies dezelfde plek als voorprogramma van Wovenhand. Geflankeerd door alleen een drummer bleek hij ook toen al een bijzondere verschijning. Fysiek en muzikaal. Sindsdien is deze ‘machtige eik’ alleen maar gegroeid. Strand of Oaks is in ruim twee jaar tijd uitgegroeid tot een hecht kwartet. Vanavond in De Helling bewijst de band opnieuw zijn klasse met een mix van sferische, harde, gepassioneerde rockmuziek.
HEAL, niet alleen het titelnummer van het vierde album maar ook het eerste nummer op de set-list van Strand of Oaks vanavond in Utrecht. GENEES! WORD BETER! Laat je niet gek maken door je eigen gedachten of door zoiets banaals als een auto-ongeluk. SCHREEUW! Speel die gekte in je hoofd, die pijn in je lijf van je af. Een nummer, eigenlijk een compleet album als therapeutisch medicijn. Net als optreden voor een publiek dat speciaal voor jou naar De Helling zijn gekomen.
Optreden betekent immers – naast natuurlijk de verleidingen van drank, drugs en vrouwen – ook de regelmaat van opbouwen, soundchecken en vooral spelen. Spelen voor jouw publiek. Spelen om te overleven. SURVIVE staat er in grote letters op Timothy Showalter’s arm getatoeëerd. En dat doet Strand of Oaks deze avond in De Helling. Meer dan dat.
Coppersky
Maar eerst aandacht voor het voorprogramma van vanavond, Coppersky. ‘Rock/rock/rock/rock/rock’ vermeld hun Facebook-pagina bij het genre muziek dat de band maakt. Rock met een rauw randje, gemaakt en gespeeld door drie broers en twee vrienden. Gebracht met een flinke portie lef en enthousiasme. Denk qua geluid aan een ongepolijste Bruce Springsteen in zijn jonge ‘Born To Run’ jaren.
Het hoogste doel van de band? Een mix van samen plezier hebben en serieus met muziek bezig zijn. Een mix die vanavond duidelijk overkomt. Eind 2013 werd Coppersky door 3voor12/Utrecht uitgeroepen tot meest veelbelovende band van Utrecht en de vijf vrienden doen er deze avond in De Helling alles aan om deze status waar te maken. In het najaar van 2015 verschijnt hun tweede album.
Ontrouw en ander leed
Timothy Showalter is 33 jaar en geboren en opgegroeid in de staat Indiana. Het ook vanavond op de set-list staande nummer Goshen ’97 verwijst hier naar. Maar tegenwoordig is Showalter woonachtig in Philadelphia. Na een periode vol tegenslag (ontrouw vriendin, afgebrand huis, ernstig auto-ongeluk) en drie albums in de marge, lijkt Timothy met HEAL eindelijk zijn medicijn gevonden te hebben. Dingen worden bij hun naam genoemd. Het drankmisbruik, de naam van zijn geliefde die hem bedroog, zijn verraad naar vrienden toe. ‘I was hurting people, so close to me / I spent ten long years feeling so fucking bad / I know you cheated on me, but I cheated on myself /…./ give in, give up, give out / You gotta heal’.
Dat niet alleen muziek schrijven maar ook optreden als medicijn werkt bewijst Strand of Oaks vanavond in De Helling. In het openingsnummer HEAL, maar ook in nummers als For Me, Mirage Year, Shut in, Plymouth en JM. Allemaal afkomstig van het meest recente album. Met name JM waarmee de reguliere set wordt afgesloten – de initialen verwijzen naar Jason Molina, een 39-jarige Amerikaanse muzikant die in 2013 overleed aan de gevolgen van leverfalen – maakt diepe indruk en wordt door een deel van het publiek woordelijk meegezongen. Rustpunt tijdens het optreden vormen de twee nummers die door Timothy Showalter solo worden gespeeld, waarvan Two Kids van het album Leave Ruin (2009) op mij de meeste indruk maakt.
Tijd voor de toegift en een kritische noot. Het laatste betreft de geluidsmix, met name in het begin. Natuurlijk, hard is soms lekker, maar als vooraan bij het podium de zang volledig ondersneeuwt is er toch wat mis. Gelukkig wordt het gaandeweg het optreden beter. Dan de toegift. Terwijl de laatste tonen van Alex Chilton nog naklinken, verlaten de drie mede-bandleden van Strand of Oaks via de zijkant het podium. Timothy niet. Hij springt van het podium de zaal in, omarmt iedereen die in zijn buurt komt, bedankt hen voor hun komst en excuseert zich naar de dames toe voor zijn bezwete lijf. En hij meent het; dat zie je, dat voel je.
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
