Sterke stroming op nieuw studio-album JJ Grey & Mofro

Sinds kort ligt er weer een nieuw album van JJ Grey & Mofro in de winkels, getiteld This River. Wat mij betreft kan deze band gerust dé revelatie op het gebied van Americana en Southern rock van de laatste jaren genoemd worden. In eigen land is de band al geruime tijd groot te noemen. Opmerkelijk genoeg is JJ Grey & Mofro in Europa nog steeds vrij onbekend en daarmee het best bewaarde muzikale geheim van het afgelopen decennium.

Een nieuwe release van JJ Grey & Mofro is altijd iets om verlangend naar uit te kijken. Na het laatste live-album Brighter Days uit 2011 komt de band nu weer met de eerste studioplaat sinds Georgia Warhorse uit 2010. Het door door JJ Grey en Dan Prothero geproduceerde This River is alweer het zevende album. This River is uitgebracht op het wel zeer toepasselijke Alligator Records. Grey is namelijk afkomstig uit Jacksonville, Florida. De staat van swamps, alligators en krokodillen. 

Prince

Op dit album weet deze begenadigd songschrijver en multi-instrumentalist zich wederom te omringen met de beste muzikanten. En dat is niet verwonderlijk aangezien vele van hen zijn uitzonderlijke kwaliteiten op juiste waarde weten te schatten en maar wat graag een bijdrage willen leveren. Naast de vlammende ritmesectie – gevormd door Todd Smallie op bas en Anthony “AC” Cole (achterneef van de grote Nat King Cole) op drums – bestaat de band verder uit gitarist Andrew Trube, organist Anthony Farrel en de fantastische blazerssectie met Art Edmaiston op sax en Dennis Marion op trompet.

Evenals voorgaand werk is This River een afwisselende plaat geworden die vanaf de eerste track Your Lady, She’s Shady meteen inslaat als een bom. Een heerlijk funky nummer met een snerpend gitaartje en een vette baslijn. Het daaropvolgende Somebody Else is een stuk soulvoller, vooral door de frisse blazers en het warme en rauwe stemgeluid van Grey. Hetzelfde geldt voor Tame A Wild One en 99 Shades of Crazy. Lekkere up-tempo nummers met sterke teksten en raspende zang. Het heerlijk groovende Florobama is weer op en top funk. Een uiterst dansbaar nummer – met gepaste blazers – dat sterk doet denken aan Prince in zijn hoogtijdagen.

Reflectie

Zeker ook de ballades laten een diepe indruk achter. Alleen al om het feit dat Grey’s rauwe en opvallend soulvolle stem dan ruim baan krijgt. Zoals in The Ballad Of Larry Webb met subtiel gitaarwerk van Andrew Trube. Het stemgeluid van Grey gaat ook helemaal los op Write A Letter waarin hij het uitschreeuwt: ‘I’m gonna write a Letter, send it Home as fast as you can Mr. Postman, if you please.’  In het meer jazzy Harp & Drums – met een snerpende mondharmonica – krijgen de afzonderlijke muzikanten en zeker de stomende blazers al jammend de ruimte hun kunsten te vertonen.

Afsluiter is het prachtige titelnummer waarin Grey – zittend aan de oever van een stromende rivier – zijn leven overpeinst. Volgens mij is er geen betere plek denkbaar om tot reflectie en bezinning te komen. Immers, de gevolgen van stilstaand water kennen we allemaal. Juist hier zoekt Grey dan ook vertwijfeld en met zelfspot naar de reden van zijn bestaan: ‘I pull on the Bottle and watch the River roll by, trying to find Purpose, trying to see Meaning, trying to make Sense of the Nonsense that I’ve called my Life’. Om uiteindelijk troost te vinden en zich mee te laten voeren op haar niet aflatende stroming; ‘Only this River can Bear me to Safety, Only this River in all of her Glory can Bear me Away.’

N.B. Eind vorig jaar gaf JJ Grey & Mofro – begeleid door dezelfde muzikanten die hem op dit album bijstaan – nog een fantastisch concert in poppodium Doornroosje in Nijmegen. Lees de recensie 

En op 19 mei stonden zij op het Ribs & Blues festival in Raalte. Lees de review Na afloop van dit optreden hebben wij backstage een exclusief Interview met JJ Grey.