Volop en sfeervol genieten in het Amsterdams Bos
Soms moet je als organisator van een nieuw openluchtfestival een beetje geluk hebben. Hoosbuien de dagen daarvoor, code ‘oranje’ voor de nacht van zondag op maandag, maar tijdens de festivaldagen zelf het mooiste weer van de wereld. Zeker, het heeft wat inspanning gekost om het terrein met ijzeren platen en een grote hoeveelheid zand goed begaanbaar te maken, maar dan heb je ook wat. Drie podia, een vrijheid-blijheid sfeer, een keur aan eet- en drinktentjes en natuurlijk heerlijke muziek. Amsterdam Woods 2015 laat zien dat er zelfs in deze overvolle festivalzomer nog ruimte is voor een nieuwkomer.
Amsterdam Woods is een intiem festival voor liefhebbers van (alternatieve) popmuziek. Kleinschalig, midden in het groen, geen nachtprogrammering en weinig genietbaars voor de liefhebbers van hiphop of elektronische dancebeats. Wel een keur aan verantwoorde eet- en drinktentjes, de mogelijkheid om midden in het bos vinylplaten te draaien, een à la carte restaurant en in het roze geklede ‘schoonmaak-elfjes’ (De Blote Billen Meisjes) die het toiletbezoek opleuken.
Drie podia
Maar wij komen vooral voor de muziek. Voor de grotere namen, zoals Villagers of I Am Kloot. Maar ook voor de kleinere, beginnende acts. Bands zoals The Wild Raspberries, die hier op zondag op het kleinste podium hun allereerste optreden geven. Of Iris/Nivard die op hetzelfde kleine podium hun bassist komen voorstellen. Nieuwe bandjes met wellicht een grote toekomst.
Van de drie podia fungeert de Grote Eik, gereserveerd voor de wat grotere acts uit binnen- en buitenland, als hoofdpodium. Denk aan een forse tent met een capaciteit van zo’n 1.500 mensen. Het tweede podium draagt de naam Onder De Sterren. Hier spelen de acts die al wel enige naamsbekendheid hebben, maar zouden verdrinken in de Grote Eik. Denk aan Hydrogen Sea uit België of aan onze Limburgse vrienden van de Afterpartees.
Voor opkomend talent is er tenslotte het Spruit-podium. Piepklein, maar oergezellig. Hier verwelkomt Marianne Heinis (a.k.a. On Eva) ons vrijdag in haar eentje met haar breekbare liedjes over liefde, uit elkaar gaan en hoopvol achterblijven (“…als jij weg bent wordt alles beter…”).
Dag 1: De dag van Kovacs
Terwijl On Eva haar gitaar opbergt in haar gitaarkoffer, klinkt op de achtergrond in de Grote Eik de stem van ‘Wolflady’ Sharon Kovacs. Niet als zangeres, maar als hoofdpersoon in de muziekdocumentaire Wolflady. Want ook dat is Amsterdam Woods 2015. Een plek om, gezeten op strobalen, op een groot scherm een aantal mooie muziekfilms te zien. Films zoals Wolflady, waarin verslag wordt gedaan van de ‘road to success’ die voorafging aan de doorbraak van Sharon Kovacs bij het grote publiek.
De film is rauw, indringend en confronterend. Daarna speelt Kovacs – met Sharon voor de verandering een keer zonder wolfsmuts – een (te) korte semi-akoestische set, waarin Sharon laat horen dat haar rauwe stem alleen maar beter wordt. Wel jammer dat de strijkers vanavond niet zijn meegekomen naar de Grote Eik.
Dag 2: Blikvangers
Met ruim 2000 bezoekers is zaterdag de drukste dag van het festival. Een dag die op zo’n anderhalve kilometer afstand van het festivalterrein begint met de dreunende klanken van Nelson Can. Drie boze Deense meiden, die vanaf het Onder De Sterren-podium het publiek ruw wakker schudden. Niet echt mooi, maar wel effectief.
Daarna volgt met optredens van Alamo Race Track, Mister & Mississippi en Palio Superspeed Donkey een rondje ‘vaderlandse trots’ in de Grote Eik. Van deze drie bands weet Mister & Mississippi het meest te overtuigen. Maxime Barlag – ditmaal zonder hoed – en haar mannen lijken de ideale mix te hebben gevonden tussen enerzijds klein en breekbaar en anderzijds groots en meeslepend. Alamo Race Track speelt een gedegen set zonder echte uitschieters. Hetzelfde geldt voor Palio Superspeed Donkey.
De veertig minuten pauze tussen de optredens in de Grote Eik bieden een mooie gelegenheid om bij het Onder De Sterren podium te kijken wat de Engelse Hannah Lou Clark in haar mars heeft. Haar band heeft ze dit keer thuis gelaten, maar om toch ook weer niet helemaal in haar eentje op het podium te staan heeft ze haar zus meegenomen. Het levert een mooi plaatje en veertig minuten aangename muziek op, waarbij Hannah Lou Clark zelf laat zien dat ze prima kan meekomen in het grote peloton ‘vrouwelijke singer songwriters met gitaar’. Echt gedenkwaardig wordt het echter (nog) niet.
Smaken verschillen. Qua muziek betreft betekent dat de één wegloopt met wat de ander ‘een bak tering herrie’ noemt. Met die herrie valt het wel mee bij de Australische Josef Salvat, maar ergens wringt het. De Amsterdam Woods website belooft ons vrolijke elektronische nummers waarachter soms zware duistere teksten schuilen.
Misschien heb ik niet goed geluisterd, maar bij mij overheerste toch het gevoel dat ik stond te kijken naar een aalgladde ‘act’ die precies doet wat het publiek (veel jonge meisjes en vrouwen) van hem verwacht. Ofwel gladde popliedjes met een (in mijn ogen) quasi-diepzinnige teksten, zoals bijvoorbeeld in Hustler. Ach, smaken verschillen….
Hoezeer smaken verschillen blijkt wel als je rondwandelt over het compacte festivalterrein. Mensen op kleedjes genietend van een biologisch wijntje, een constante stroom festivalgangers richting Frietfiets, een bescheiden rij voor de groene (BUGZZ) kraam waar gefrituurde insecten verkrijgbaar zijn en veel bierdrinkers. ‘Cheers…’.
Met een hoog geheven glas bier begroet John Bramwell, leadzanger van I Am Kloot, het publiek in de Grote Eik. Het glas wordt naast z’n twee soortgenoten neergezet, de 60 minuten durende set kan beginnen. Opererend als trio speelt de band een gedegen en op sommige momenten intense set. Nu eens melancholisch, dan weer uitbundig. Al met al een fijne afsluiter van Dag 2.
Dag 3: Zachtjes ontwaken met My Bubba
Zondagochtend, 13.00 uur. De zon schijnt en de festivalgangers druppelen binnen. Zwarte bandjes voor de weekendtickets; witte voor houders van een dagkaart, zoals Brian uit Engeland. Speciaal voor vandaag overgekomen uit Londen om zijn favoriete band The Veils te zien. Wie er verder optreden? Hij heeft geen flauw idee. Eerst maar even wakker worden op het terras onder een grote parasol met een licht biertje om mee te beginnen.
Dit lukt uitstekend met de zachte, vriendelijke klanken van My Bubba. De Zweedse My op teenslippers, de IJslandse Bubba op blote voeten. ‘You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go’ klinkt het vanaf het podium. Eigenlijk willen we na 40 minuten helemaal nog niet weg, maar de set zit erop. En de volgende band roept.
Je zou kunnen zeggen dat dit het zoveelste gitaarbandje uit België betreft, maar daarmee zou je deze band rond frontvrouw Lara Chedraoui tekort doen. Misschien is het iets minder vernieuwend als dEUS of vergelijkbare bands. Maar tsjonge, wat klinkt Intergalactic Lovers lekker op deze vroege zondagmiddag. Strak en vol vuur passeren met name nummers van het laatste album ‘Little Heavy Burdens’ de revue, afgewisseld met wat ouder werk. Stralend middelpunt? De half Belgische / half Libanese Lara Chedraoui, die de show steelt met zowel uitstekende zang als sensuele bewegingen.
Sensuele bewegingen hoef je van Jacco Gardner niet te verwachting. Bij Jacco moet de muziek voor zich spreken. Via zijn stem, zijn gitaar, en via een uitgebreid arsenaal aan elektronica. Geen gepraat, geen aankondigingen. Slechts een kort ‘dank je wel’ is alles wat er tussen de nummers door wordt gezegd. Halverwege de tent bewegen twee meisjes ineengestrengeld mee op de maat van de muziek. Elkaar af en toe verliefd in de ogen kijkend, en elkaar zoenend. Mooi om te zien. Een sterke set van een uitstekende muzikant.
Opvallend bij het kleine Spruit-podium is de geringe afstand tussen publiek en optredende acts. Soms wat ongemakkelijk als er wat mis gaat. Maar zowel voor, als tijdens de optredens is het meestal ontwapenend. Zo zien we de leden van Our Minor Fall eerst zenuwachtig heen en weer lopen, vervolgens een groepshug en daarna voluit spelen. Zes mensen op 16m2. Folky en toch stevig. ‘Take My Love’, zingen ze als afscheid en dat doet het publiek. Deze groep verdient een groter podium; letterlijk en figuurlijk. Our Minor Fall, een band om in de gaten te houden.
Na onderweg de laatste klanken (en een set foto’s) van het Belgische Hydrogen Sea te hebben meegepikt, is in de Grote Eik de kleine Conor O’Brien klaar voor zijn show. En wat klinken de nummers van het album ‘Darling Arithmatic’, uitgevoerd door de Villagers als trio, ontroerend mooi. ‘Took a Little Time To Get Where I Wanted / It Took a Little Time To Get Free / It Took a Little Time To Be Honest / It Took a Little Time To Be Me’ zingt Conor in het nummer Courage.
In dit nummer proef je de worsteling van de zanger. De flugelhorn klinkt prachtig, niet alleen in dit nummer maar ook in Nothing Arrived van het album ‘Awayland’ en in Pieces dat is terug te vinden op ‘Becoming a Jackal’. Met z’n drieën op het podium weet Villagers de grote tent nagenoeg muisstil te krijgen.
The Veils
Waar de Villagers kozen voor een rustige voorzichtige benadering, zijn Finn Andrews en zijn band op volle sterkte naar het Amsterdamse Bos afgereisd. Inclusief een blazerssectie en een aantal nieuwe nummers die zijn bestemd voor het album waaraan wordt gewerkt. Naast deze nieuwe nummers horen we Not Yet en Jesus Tor The Jugular van het album ‘Vox Vomica’ (2006), Out From The Valleys & Into The Stars van het album ‘Time Stays, We Go’ (2013) en More Heat Then Light van het in 2004 uitgebrachte debuut-album ‘The Runaway Found’.
Met het prachtige en energieke optreden van The Veils heeft Amsterdam Woods 2015 een buitengewoon sterke afsluiter. Op naar de editie van 2016.
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
