Engelse meestergitarist komt, ziet en overwint …..
Als de diskjockey van dienst vanaf het podium het seintje krijgt de zaalverlichting en de achtergrondmuziek uit te schakelen en Richard Thompson, Davey Faragher en Michael Jerome onder luid applaus het podium van het Haarlemse Patronaat oplopen, klinkt vanuit de zaal meteen de roep om een verzoeknummer. ‘You’re that old?‘’klinkt het gevat vanaf het podium, gevolgd door ‘Sorry mate, we do these old songs later and start with something new.’ Met Thompson op gitaar, Faragher op bas en Jerome op drums wordt All Buttoned Up van Thompson’s meest recente album ‘Still‘ (2015) ingezet.
Het is druk vanavond in het Patronaat. In het café staat de Canadese band Wooden Sky, met als voorprogramma Case Mayfield. En de kleine zaal biedt eerst onderdak aan een viertal punkbands uit Nederland en België, waarna het Punkrock Ruined My Life-feestje van Minor Operation Bookings zich verplaatst naar het café met nog eens drie optredens.
Maar wij komen voor de grote zaal, voor de Electric Trio Tour van Richard Thompson, de mede-oprichter van de legendarische folkrockband Fairport Convention die inmiddels al weer meer dan 30 jaar actief is als soloartiest. Een meestergitarist, zonder kapsones en met een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel.
Vagevuur
Los van alle randverschijnselen zijn er tenminste drie factoren die een concert al dan niet tot een succes maken. Allereerst natuurlijk de band op het podium; heeft men er zin in of is er opzichtig sprake van het zoveelste optreden in een reeks? In de tweede plaats het publiek; wordt het enthousiast en aandachtig genieten of toch het ‘doornemen van de week’? Helaas hebben Nederlandse bezoekers van popconcerten hiermee inmiddels een twijfelachtige reputatie opgebouwd. En tenslotte het geluid. Weet men achter de mengtafel het aangename midden te vinden tussen steenhard en fluisterzacht?
Om met het laatste te beginnen; alle complimenten voor het geluid. Mooi in de mix, stevig voor in de zaal en nog steeds prima qua volume op het balkon. Een tweede compliment gaat naar het publiek dat deze avond vooral bestaat uit (bijna) leeftijdsgenoten van de 66 jarige Thompson. Muisstil op de momenten dat de muziek hierom vraagt en vaak spontaan reagerend als Thompson de teugels even laat vieren. Vaak, maar niet altijd. Als bij de aankondiging van het politiek geïnspireerde Al Bowlly’s In Heaven (van het uit 1986 daterende album Daring Adventures) wordt gevraagd of iedereen snapt wat ‘…. I’m in limbo now’ betekent, blijft het angstig stil. Ik heb het – lang leve Google – even opgezocht. ‘Limbo’ staat voor vagevuur.
Het Richard Thomson Electric Trio speelt vanavond een mooie mix van oud en nieuw materiaal. Verspreid over de set komen vijf nummers van het recent uitgebrachte en door Wilco’s Jeff Tweedy geproduceerde album ‘Still‘ voorbij, waarbij vooral de ballad Broken Doll indruk maakt en Beatnik Walking opvalt door zijn verwijzingen naar Amsterdam.
Maar de meeste bijval vanuit het publiek komt toch bij het wat oudere werk. Bijvoorbeeld bij de nummers uit de periode ‘Richard & Linda Thompson’, zoals For The Shame Of Doing Wrong (Pour Down Like Silver, 1975), Did She Jump Or Was She Pushed en Wall Of Death (beide afkomstig van het album Shoot Out The Lights, 1982).
Fairport Convention
Ontroerend mooi tenslotte zijn de twee nummers die Richard Thompson halverwege de set solo speelt, 1952 Vincent Black Lightning (Rumor And Sight, 1991) en Meet On The Ledge (What We Did On Our Holidays, 1969). Met de ogen dicht bijna 50 jaar terug in de tijd naar het jaar 1969. Het jaar waarin Neil Amstrong als eerste voet op de maan zet. Het jaar van Woodstock en Lenny Kuhr, die met De Troubadour het Eurovisie Songfestival wint. Het jaar ook waarin Fairport Convention haar tweede album, met daarop Meet On The Ledge, uitbrengt. Anno 2015 klinkt het, nu solo vertolkt door Richard Thompson, nog minstens net zo mooi.
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
