‘Hardcore Troubadour’ speelt alle ellende van zich af
Na 25 nummers in bijna twee uur is het voor Steve Earle & The Dukes in de Melkweg tijd voor de toegift. Mississippi, It’s Time wordt ingezet. Earle’s advies aan de staat Mississippi is om na (opnieuw) een racistische moordpartij eindelijk afscheid te nemen van Confederatie Vlag. Gehaat door de één, aanbeden door de ander. Het nummer verscheen op 10 september via internet en de opbrengst ervan komt ten goede aan de burgerrechtenorganisatie Southern Poverty Law Centre. Steve Earle op zijn best, een muzikant en politiek activist in hart en nieren.
Voor wie op 9 oktober 2011 het concert van Steve Earle & The Dukes (and Dutchesses) in Paradiso bijwoonden, kwam het nieuws dat ook Earle’s huwelijk met Allison Moorer op de klippen was gelopen niet echt als een verrassing. Zeker, dit was destijds een prachtig concert. Maar niet vaak zag ik een echtpaar op het podium dat zo weinig echte verbondenheid en warmte uitstraalde.
In 2012 gingen Steve en Allison ieder hun eigen weg; zijn zevende huwelijk werd officieel ontbonden in het voorjaar van 2014. Nee, op de combinatie Steve Earle en ‘lang en gelukkig getrouwd’ rust geen zegen. Maar ‘ieder nadeel heeft zijn voordeel’. In dit geval zelfs drie voordelen: mooie nieuwe albums van zowel Allison Moorer als Steve Earle en vanavond een inspirerend concert van laatstgenoemde in de Melkweg.
Bijna dertig jaar liggen er tussen het verschijnen van Steve Earle’s debuutalbum Guitar Town (1986) en het op 17 februari 2015 verschenen Terraplane. Bijna dertig jaar en veertien studioalbums. Albums die nu eens een stevig rockgeluid laten horen (The Hard Way, 1990) en dan weer de bluegrass kant opgaan (The Mountain, 1999), maar die door Earle’s stellingname in politiek gevoelige kwesties bijna altijd aanleiding geven tot discussies.
Muzikant en politiek activist
Nummers over de doodstraf – luister naar het nummer Over Yonder (Jonathan’s Song) van het album Transcendental Blues (2000) – over de rol van de Verenigde Staten bij de oorlog in Irak (The Revolution Starts Now, 2004) en songs over de positie van een gevangen genomen Amerikaanse talibanstrijder (John Walker’s Blues, Jerusalem, 2002). Muziek maken en politiek activisme lijken bij Steve Earle onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Toch lijkt dat politieke activisme van Steve Earle op zijn nieuwste album – het bij dit optreden in de Melkweg centraal staande Terraplane – wat naar de achtergrond gedrongen. De nieuwe nummers zijn vooral persoonlijk en blues georiënteerd. “Everything that happens to me will find its way into my lyrics, which can be an advantage as a writer and a disadvantage as a person”, vertelt Earle op 20 november 2014 aan het tijdschrift Rolling Stone . “ …..There’s a lot of sad stuff here. It was a good time to make a blues record.” Een bluesalbum waarop natuurlijk ook zijn recente scheiding aan de orde komt, bijvoorbeeld in het nummer Better Off Alone. Evenwel eerder berustend, dan omkijkend in wrok.
“Hey man, this was the longest time I’ve ever been married”, klinkt het relativerend maar ook opgewekt vanaf het Melkweg-podium. “But to be honest, it simply didn’t worked out this way. And here I am, single again. Fortunately, every morning when I look in the mirror, I see this body and face of a 20-year old boy ….” Nee, aan de nodige zelfspot ontbreekt het de 60-jarige Steve Earle na weer een mislukt huwelijk nog steeds niet.
CCKMP
‘Better off alone’ mag wellicht gelden voor Earle’s privéleven, maar geldt zeker niet voor zijn optreden op het grote podium van de Melkweg. Earle wordt vanavond bijgestaan door z’n trouwe begeleidingsband The Dukes. Voortreffelijk op elkaar ingespeeld; dienend als de nummers daarom vragen en het gaspedaal intrappend als de gelegenheid zich voordoet. Soms ouderwets stevig, zoals in Copperhead Road (1988). Dan weer klein en ingetogen in Goodbye van het album Train A Comin’ uit 1995. En wat klinkt het tweeluik South Nashville Blues en CCKMP (Cocaine Cannot Kill My Paine) beide afkomstig van het album I Feel Alright (1996) nog steeds prachtig.
Ruim twee uur en een kwartier staan Steve Earle & The Dukes op het podium en het is prachtig. Van de opener Baby, Baby, Baby (Baby) tot en met de afsluitende combinatie The Revolution Starts Now en Wild Thing. Met gebalde vuist neemt Steve Earle afscheid van zijn publiek. En als in de sprinter terug naar Utrecht op station Amsterdam-Bijlmer de trein volstroomt met bezoekers van Humberto Tan’s Let’s Dance Party in de Ziggo Dome, vertel ik van mijn avond in de Melkweg. “Steve Earle? Nooit van gehoord …..”. Toch jammer, denk ik bij mezelf.
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
