Sferische muziek die als het Noorderlicht om je heen danst
‘Luisterliedjes voor druilerige dagen, liedjes waar je stil van wordt’, aldus de aankondiging voor het concert van Petter Carlsen op de Facebookpagina van het Utrechtse eet- en muziekcafé Stathe. Muziek uit Noorwegen die misschien wel het best met de ogen dicht kan worden beluisterd. Je ziet het ruige, desolate Noorse landschap voor je en als je goed luistert hoor je de roep van de zeearend. Een warme stem in de koude nacht, sferische gitaarklanken die als het Noorderlicht om je heen lijken te dansen. De stem en het gitaarspel van Petter Carlsen.
Twee keer in de maand op woensdagavond organiseert eet- en muziekcafé Stathe onder de noemer Stathe Sessies een avond met nieuwe acts uit Nederland en ‘kleine’ internationale artiesten die graag Utrecht willen veroveren. Soms bands, maar vaak singer-songwriters. Zowel de hoofd- als de support-act van vanavond behoren tot de laatste categorie. Dat betekent 75 minuten genieten van Petter Carlsen uit Noorwegen en 30 minuten kennismaken met de Utrechtse Philip Dijkstra, ofwel Fýl. Afgeleid van zowel Philip als van ‘gevoel’. Bijvoorbeeld het gevoel meegenomen te worden door de wind, de wind gebruiken om ergens te komen. Een beeld dat Philip Dijkstra sterk aanspreekt.
Fýl
Philip Dijkstra maakt luisterliedjes; liedjes die ontstaan naar aanleiding van tragische of juist hele mooie gebeurtenissen. Kleine liedjes over vallende bladeren als symbool voor de eindigheid van het leven (A Falling Leave), of liedjes over genieten van datzelfde leven in de wetenschap dat de dood onvermijdelijk is (Miracle Skies). Liedjes gebracht door een klassieke singer-songwriter: een stem, een gitaar.
Als Philip om 21.10 uur zijn 06 checkt constateert hij dat er nog tijd is voor één liedje. Het wordt The Sound Of The Echo Of A Happy Violin. De echo van vrolijke vioolklanken in Den Haag die door de sneeuwvlokken heen zijn oren streelt. Mooi, sfeervol en bij uitstek geschikt voor de tweede helft van december.
Petter Carlsen is geboren en getogen in het uiterste noorden van Noorwegen. In 2009 verscheen na een lang en moeizaam proces van schrijven en schaven zijn debuutalbum ‘You Go Bird’. Een album dat door Petter zelf wordt omschreven als ‘persoonlijk en weemoedig’. “Op het album probeer ik mijn ervaringen met vrienden en familie combineren met mijn fascinatie voor de natuur. Ik woon nu14 jaar in Oslo, maar het verre Alta blijft trekken. Ik probeer minstens vijf of zes keer per jaar mijn vrienden en familie daar te bezoeken. Die zijn en blijven verschrikkelijk belangrijk voor me.”
Zijn tweede album ‘Clocks Don’t Count’ ademt dezelfde sfeer als zijn debuutalbum, maar is wat contrastrijker. In september 2014 verschijnt ‘Sirens’, een album dat door Carlsen met behulp van steekwoorden wordt gekarakteriseerd als: persoonlijk, dromerig, melancholisch en wat meer elektronisch. Aan een vierde album wordt gewerkt, maar een verschijningsdatum is voorlopig nog niet aan de orde. “Wellicht najaar 2016. En misschien ook met één of meerdere songs in het Noors”.
Signature Song
Alle drie de albums zijn vanavond in Utrecht ongeveer gelijk vertegenwoordigd. Van ‘You Go Bird’ (2009) afkomstig zijn de titelsong en Pulling The Brakes, dat Carlsen zelf beschouwt als zijn ‘signature song’. Geschreven in 2005 toen zijn vader stierf en bijna altijd aanwezig op de set-list.
Van ‘Clocks Don’t Count’ (2011) horen we mooie uitvoeringen van Home en het ontroerende Even Dead Things Feel Your Love. ‘Sirens’ (2014) tenslotte komt voorbij via You Begin Where Everything Ends, From The Outside en Never Leave Me. En Ja, we horen ook een splinternieuw nummer met als werktitel Glimt. Een lied in het Noors over een zeearend, waarvan hij als klein jongetje een glimp opving. Bij Petter Carlsen zijn liefde, vriendschap en natuur nooit ver weg.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
