Met sfeervolle muziek de feestdagen tegemoet

Case Mayfield en Kerst, een combinatie die blijft wringen. Op de vraag wat Case Mayfield – je mag ook Kees Veerman zeggen – met kerstmis heeft komt een duidelijk antwoord: ‘helemaal niks’. Hij haat kerstliedjes en als het aan hem ligt brengt hij de kerstdagen door met zalig nietsdoen. Nou vooruit, z’n nieuwe Playstation 4 inwijden. En heel misschien wat nadenken over zijn nieuwe album. Verschijningsdatum? ‘Ach, we zien wel’ is zijn reactie. Vanavond als voorproefje wel alvast een flink deel van de tien splinternieuwe liedjes die op het komende album een plaats gaan krijgen.

Even terug naar zondagavond 26 mei 2013. Die dag vindt op initiatief van journalist en muziekliefhebber Maarten Dallinga de aftrap plaats van het eerste Werfkelderconcert in De Kargadoor in Utrecht. Drie singer-songwriters bijten de spits af: Mariecke Borger, Emil Landman en Nico Jansen. Het nieuwe podium is nog een beetje wennen, maar smaakt naar meer. ‘Het Werfkelder Concert’ is geboren. Vier keer per jaar akoestische (of semi-versterkte) optredens van talentvolle, eigenzinnige muzikanten in de werfkelder van dit sociaal-culturele activiteitencentrum aan de Oudegracht. Vier keer per jaar een zondagavond die draait om intimiteit en verbondenheid.

Mountaineer

Voor Werfkelderconcert #10 is het voor de vier mannen van Mountaineer even passen en meten op de circa 10m2 podiumruimte die in De Kargadoor beschikbaar is. Marcel Hulst (gitaar, zang), Friso Schmid (keyboard) en Randy Derkhof (lapsteel/electrische gitaar) aan de zijkant; Floor Stevens (percussie) op een eilandje aan de andere kant van het gangpad. Het past precies. Nog even wat doeken over de drum-kit om het geluid wat te dempen en Mountaineer is er helemaal klaar voor. Laat de circa 50 man publiek maar binnenkomen.

Mountaineer speelt helaas een (te) korte set van vijf nummers. Maar wat klinkt het mooi, de heldere stem van Marcel Hulst en de subtiele begeleiding van zijn mede-bandleden. We horen onder meer Kowloon, naar het ommuurde deel van Hong Kong dat in 1990 werd gesloopt. Toevluchtsoord voor maffiosi, prostituees en vluchtelingen uit de Volksrepubliek China; niemandsland dat in 1990 met de grond gelijk werd gemaakt. ‘Een nummer niet over de stad zelf, maar vooral over afscheid nemen’, legt Marcel Hulst uit.

Verder krijgt het publiek onder andere ook het sfeervolle Submarine voorgeschoteld. ‘Als de hele wereld in brand staat, ben je maar op één plek veilig. Onder water.’ Dromerige, poëtische teksten en melancholische nummers afkomstig van het album ‘1974‘ dat op 1 maart 2015 verscheen.

Case Mayfield

Dromerig is niet echt het woord dat past bij de muziek van Case Mayfield. Expressief is meer van toepassing, zowel op zijn teksten als het spel op zijn nieuwe akoestische gitaar. ‘De vorige heeft het opgegeven en was niet meer te repareren. Een gitaar met, volgens de reparateur, heel veel woede in zich’, vertelt Mayfield. Oke, de gitaar is nieuw, maar we zien en horen dezelfde Case Mayfield die we kennen van zijn eerder uitgebrachte albums. Vanavond een mix van oud en nieuw materiaal.

Egomaniac

Voor de pauze nieuwe liedjes die volgens Mayfield variëren van ‘droefgeestig’ tot ‘zeer droefgeestig’. Na de pauze vooral ouder werk met af en toe een uitschieter, zoals het van het uit 2011 daterende album ‘Muchacho‘ afkomstige Schizophrenia dat zelfs de vrolijke kant op dreigt te gaan. Ontroerend mooi is Our Mom van ‘The Many Coloured Beast‘ uit 2012 waarmee het optreden wordt afgesloten.

Maar ook de titelsong van het nog te verschijnen album ‘Egomaniac‘ maakt grote indruk. ‘So God, you egomaniac / Your Kingdom is locked, it’s gates are shut / Let’s tear those pearly gates down / God won’t you come and join the living / and forget about dying, for now’. Niet echt kerstmuziek, maar de nummers van Case Mayfield blijven pareltjes. Nu eens ruw en ongepolijst, dan weer teder en zacht. En altijd recht uit het hart.

Tekst en Foto’s : Herman Sixma