Feestje met bijna drie uur ouderwets smerige blues & rock
Het moet voor de kleinkinderen van Frank Kraaijeveld een bijzondere ervaring zijn. Opa die op het podium van De Nozem & De Non in Heemskerk bijna drie uur lang al het zweet uit z’n body speelt. Hoezo te oud om de longen uit je lijf te zingen? Hoezo te oud voor een smerige portie blues- en rockmuziek? Voor de fans is het dan ook fijn te weten en mooi om te zien dat deze in 1961 opgerichte band nog steeds actief is en met veel passie op het podium staat.
Zo zagen wij de Bintangs vorig jaar nog live aan het werk op festival Rock op Brink in Annen. Daar spraken wij uitvoerig met Kraaijeveld, hetgeen resulteerde in een een uitgebreid en openhartig interview Ook vanavond laten de Bintangs – met Kraaijeveld als grij(n)zend middelpunt en Paul Van Bruystegem van Triggerfinger als gast – weer zien dat rockmuziek maken niet leeftijdsgebonden is. En het publiek, waaronder opvallend veel (bijna) leeftijdsgenoten en die-hard fans, smult gretig mee van een ruim bemeten portie rock.
Nostalgie
Een optreden van de Bintangs aan het begin van het jaar in De Nozem & De Non is langzamerhand een traditie. Als de laatste oliebollen en appelflappen weggewerkt zijn is het tijd voor een onvervalst avondje zweten en meezingen op de muziek van je favoriete band. Daar komt nog bij dit ‘nieuwjaarsconcert’ van de Bintangs voor velen niet zomaar een optreden is, maar een reünie van oude bekenden.
Een avond als deze betekent een weerzien met je vriendinnetje die vijftig jaar geleden bij je achterop de Puch of Zündapp zat. Of vrienden begroeten waarmee je in het begin van de jaren ’60 de plaatselijke kroegen in IJmuiden en Beverwijk onveilig maakte. Lekker met z’n allen even terug in de tijd met muziek van de Bintangs, de band die dit jaar het 55-jarig (!) bestaan viert. Tijd voor een verjaardagsfeestje.
De band speelt vanavond maar liefst drie sets van elk bijna een uur. In wisselende samenstellingen en met een onverwachte gast. Er wordt afgetrapt met een (bijna) integrale uitvoering van het in 1975 uitgebrachte album ‘Genuine Bull’, door velen nog steeds beschouwd als één van de beste Bintangs albums. Vuige rock met onvervalste blues-invloeden. Muziek die een sterke associatie oproept met de band waarvoor ze ooit het voorprogramma verzorgden: The Rolling Stones. En nummers die tijdens een ‘standaard’ optreden van de Bintangs zelden of nooit worden gespeeld; “we hebben wel even moeten oefenen”, laat Frank Kraaijeveld tussen de nummers door weten. Mooiste song? Voor mij Agnes Grey.
Blues On The Ceiling
De tweede set is opgehangen aan het eerste album van de band, het in 1969 verschenen ‘Blues On The Ceiling’. Dit betekent vooral tracks uit de beginperiode, waaronder de uit 1966 daterende allereerste single You Can’t Judge A Book By Looking At The Cover, geschreven door Bo Diddley. De ‘oldies’ worden aangevuld met enkele klassiekers van generatiegenoten, want horen we daar niet Little Red Rooster van The Rolling Stones voorbijkomen? Mooi om te zien hoe Jan Wijte – Bintang van het eerste uur en speciaal hiervoor overgekomen uit Frankrijk – op het podium staat te genieten.
Het is inmiddels 23.45 uur als de Bintangs ‘anno 2016’ met La Femme Sans Tête (2002) beginnen aan hun laatste set. Op het podium de standaardbezetting van de laatste jaren: Frank Kraaijeveld, Dagomar Jansen, Gerben Ibelings en Maarten Ibelings. Maar wat heet standaardbezetting, als er zoveel oud- en jong-gedienden staan te popelen om mee te doen.
Verrassing van de avond? Het op de bühne verschijnen van ‘zwaargewicht’ Paul Van Bruystegem – alias Monsieur Paul of Lange Polle – van het Belgische Triggerfinger. Tot zichtbaar genoegen van de rest rockt hij op basgitaar een stevig potje mee met de jarige Bintangs. Op naar volgend jaar. Zelfde tijd, zelfde plaats.
Tekst en Foto’s: Herman Sixma
