Muziek als troost in moeilijke tijden; warm en liefdevol
Op 26 februari 2016 verscheen bij Snowstar Records het vijfde album van I Am Oak, de Utrechtse band rond Thijs Kuijken. Een persoonlijk album waarin hij op z’n eigen manier het verlies van zijn vader verwerkt. Veel te jong en veel te vroeg om op 57-jarige het gevecht tegen een aggresieve vorm van kanker te verliezen. Vanavond staat I Am Oak op het knusse podium van de kleine zaal van poppodium Hedon in Zwolle ter promotie van zijn nieuwe album ‘Our Blood’, verwijzend naar de bloedband tussen vader en zoon. Muziek als een troost in moeilijke tijden; warm en liefdevol.
Soms zijn er van die magische momenten. Zoals op 22 december 2015 als Thijs Kuijken met zijn band staat te spelen in de Paradijskerk te Rotterdam tijdens het Stille Nacht festival. Een prachtig uitgelicht podium, een enorme kristallen kroonluchter en brandende kaarsen. Maar ook ongemakkelijk zittende houten kerkbankjes; afzien en genieten liggen soms dicht bij elkaar.
Inmiddels zijn we vijftien maanden verder en trekt I Am Oak trekt met een nieuw album door Europa. De statige Paradijskerk is ingewisseld voor een goedgevulde kleine zaal van poppodium Hedon. En de muziek? Die is nog altijd van een schoonheid die met elk album alleen maar lijkt toe te nemen.
Hoewel ‘Our Blood’ centraal staat komen ook de vier eerdere albums van de band vanavond aan bod. Van ‘Oasem’ (2011) worden Ocyaan, Ancient en Curt gespeeld. ‘On Claws’ (2013) is vertegenwoordigd met het vriendelijke On Trees and Birds and Fire. Van ‘Nowhere or Tammensaari’ (2012) – deels geschreven en opgenomen in een Finse blokhut – staat Reins op de setlist. En van ‘Ols Songd’ (2014) krijgt Honeycomb een uitvoering waarbij zowel het krachtige drumwerk van Tammo Kersbergen als het zinderend einde opvallen. Maar de hoofdmoot van de zestien nummers die worden gespeeld bestaat toch uit acht nieuwe songs.
‘Our Blood’ mocht geen treurig album worden. Dat had zijn vader niet gewild en dat wilde Thijs Kuijken zelf ook niet. Verlies, leven en dood staan weliswaar centraal maar worden op zo’n manier verwoord dat de thematiek herkenbaar is voor iedereen. Over de nacht die langzaam de dag opslokt en alles in duisternis hult in het prachtig Omen. Over het recht dat iedereen heeft zijn eigen weg te kiezen in Own. Of over niets dat hetzelfde blijft als de aarde beeft in Volcano. En wat klinkt Your Blood gespeeld op een in rood licht gehuld podium, live onheilspellend mooi.
Zo mooi zelfs dat het publiek bijna vergeet te klappen voor de toegift. Gelukkig zijn er een paar aanhouders in de zaal en besluiten Thijs Kuijken en zijn mannen terug te keren op het podium voor een laatste nummer; Palpable, afkomstig van het album ‘Nowhere or Tammensaari’ in een extra lange uitvoering. Dan blijkt dat I Am Oak niet alleen staat voor prachtige, melancholische luisterliedjes, maar soms ook een stevige portie noise voor het publiek in petto kan hebben. Zacht en gevoelig is mooi, af en toe lekker hard uit je dak gaan is minstens net zo lekker.
Tekst en Foto’s: Herman Sixma
