Nostalgie die pas laat ook echt indruk maakt

Jarenlang hoor je niets van ze en plots staan ze daar in de grote zaal van Paradiso. The House Of Love uit Engeland. Ooit de beoogde opvolger van bijvoorbeeld een band als The Smiths en voorbestemd om de nieuwe U2 te worden, maar na zes jaar ten onder gegaan aan torenhoge verwachtingen en interne strubbelingen. Nu weer eventjes bij elkaar voor een handvol optredens, met vooral songs die de mensen willen horen. Veel oud werk en een aantal nieuwe nummers. Fijn dat ze weer op het podium staan.

Het is 20.00 uur en nog akelig leeg in de grote zaal van de Amsterdamse poptempel. De balkons op de eerste en tweede verdieping zijn gesloten en dat zal zo blijven. In de zaal veel 40+ ers, maar toch ook een flink aantal jongeren. Zoals de uit het Duitse Frankfurt afkomstige Ana die naast mij voor het podium staat. Vandaag The House of Love, morgen Travis in de Melkweg en dan met de trein weer terug naar Duitsland.

Shine On

Het mooiste nummer van The House Of Love? Volgens Ana The Girl With The Loneliest Eyes van het album ‘Babe Rainbow’ (1992). En als goede tweede? Shine On, hun eerste single, later terecht gekomen op het ‘The House Of Love’ (1990), ook wel bekend als het Butterfly album.

Als om 20.30 de vier mannen van The House Of Love hun opwachting maken is de zaal gelukkig toch nog redelijk volgelopen. Vergeten is het uurtje wachten door het ontbreken van een voorprogramma. Vergeten lijken ook de strubbelingen tussen Guy Chadwick (leadzanger, gitaar) en Terry Bickers (leadgitaar). Een vriendelijk knikje, een blik van verstandhouding en even wat kort overleg over de nummers. Echte vrienden zullen het misschien nooit worden, maar op het podium is van enige wrevel gelukkig niks meer te merken. En Pete Evans op drums en Matt Jury op bas, spelen onverstoorbaar hun portie mee.

Waar Guy Chadwick wel mee worstelt is de apparatuur. Eerst een microfoon die niet wil wat hij voor ogen heeft en vervolgens met een nijdig gebaar wordt vastgezet. Daarna, tijdens een gedreven uitvoering van I Don’t Know Why I Love You, een snaar die knapt. Chadwick speelt nog even op vijf snaren door, overhandigt zijn gitaar bliksemsnel aan z’n roadie, krijgt een nieuwe gitaar omgehangen en speelt vijf seconden later gewoon door. Een gitaarwissel die applaus oogst. Vanaf dat moment gaat het pas echt lopen. Weg is de schuchterheid, weg is het onwennige gevoel; eindelijk zien we The House Of Love zoals we die graag willen zien.

Ruim vijf kwartier staan de vier leden van The House Of Love op het podium, waarbij de interactie met het publiek beperkt blijft tot een simpel ‘Thank you’. Dan wordt als laatste nummer Love In A Car van hun debuutalbum The House Of Love (1988) aangekondigd. De dubbele gitaarbezetting, de stuwende bas, het verbeten drumwerk.

Muur van geluid

Met de versterkers op standje 10 resulteert dit in de muur van geluid waar we te lang op hebben moeten wachten. Dan klinkt The House Of Love niet langer lief en vriendelijk, maar hard en meedogenloos. En hun meest bekende nummer? Shine On, maar ook Phone (A Spy In The House Of Love, 1989) en So Dest (The House Of Love, 1990) horen we in de toegift. Ook Ana uit Frankfurt kan met een tevreden gevoel naar huis.

Tekst en Foto’s: Herman Sixma