Rock-icoon laat vooral muziek spreken
Onder de titel ‘An Evening of Words and Music’ reist de Amerikaanse rocklegende Patti Smith op dit moment door Europa en in dat kader doet zij vanavond het sfeervolle Openluchttheater Caprera in Bloemendaal aan. De woorden blijven vooral beperkt tot verbindende teksten tussen de nummers, dus geen gedichten en geen stukken uit haar boeken ‘Just Kids’ of’ M-Train’. Smith laat vooral de muziek spreken, soms zacht en teder, dan weer agressief en rauw. Een uitverkocht Caprera geniet ruim anderhalf uur van dit rock-icoon.
Er zit vanavond ruis op het lijntje dat rock-iconen normaliter hebben met de weergoden. Het had een warme zonnige zomeravond kunnen zijn, maar het wordt een koude druilerige avond die eerder aan de herfst dan aan de zomer doet denken. Wel een kleurig gezicht, al die paraplu’s en regenponcho’s.
Het is ook mooi om te zien hoe een half uur voor aanvang van het concert medewerkers van Caprera verwoede pogingen doen om het overvloedige regenwater van het podium te vegen. Iets wat maar matig lukt. En toch wordt het voor de liefhebbers van de muziek van Patti Smith een bijzondere dag. Misschien zelfs wel A Perfect Day; het nummer van Lou Reed waarmee Smith haar toegift begint.
‘Godmother of punkrock’
Zangeres, schrijfster, dichteres, fotografe, kunstenaar en ‘Godmother of punkrock’ Patti Smith is inmiddels 69. De donkere lokken zijn zilvergrijs geworden, de no-nonsense outfit is in grote lijnen hetzelfde gebleven. Spijkerbroek, t-shirt, jasje, stevige schoenen en een zwarte muts die halverwege de set tijdens het heerlijk rockende Summer Cannibals – afkomstig van het uit 1996 daterende album ‘Gone Again’ – achteloos wordt weggegooid, maar even later toch maar weer wordt opgedaan.
Haar stem klinkt misschien nog ietsje rauwer dan vroeger, zoals bijvoorbeeld te horen is in Pissing In A River (Watching it Rise) dat in 1976 verscheen op het album ‘Radio Ethiopia’. Maar eigenlijk geldt dit voor alle vijftien nummers die vanavond op de speellijst staan. Van openingsnummer Wing tot de Elvis Presley cover Can’t Help Falling In Love waarmee na ruim 100 minuten afscheid wordt genomen van het publiek.
Herkenning
Natuurlijk, nummers als Dancing Barefoot en het aan haar (op dat moment toekomstige) echtgenoot Fred ‘Sonic’ Smith opgedragen liefdeslied Frederick, beiden afkomstig van het in 1979 uitgebrachte album ‘Wave’, zorgen voor momenten van herkenning bij het publiek dat vanavond vooral uit 50+ ers bestaat. En dat geldt met name ook voor het samen met Bruce Springsteen geschreven Because The Night (‘Easter’, 1978).
Maar de meeste indruk maken Patti Smith en haar band – Smith wordt vanavond bijgestaan door Tony Sharahan (basgitaar, toetsen), zoon Jackson Smith (gitaar) en Sebastian Rochford (drums) – met nummers als Peaceable Kingdom (‘Trampin’, 2004), Ghost Dance (‘Easter’) en het door Prince geschreven When Doves Cry.
Absoluut hoogtepunt van de set is Beneath The Southern Cross dat net als set-opener Wing afkomstig is van de in 1996 uitgebrachte plaat ‘Gone Again’. Op het album 4:35 minuten, maar vanavond opgerekt tot meer dan 10 minuten. Door Smith aangekondigd als advies om vooral het leven te vieren en opgedragen aan Hansje Brinkers, de held van Haarlem (en naar eigen zeggen haar geheime eerste vriendje). Agressief gezongen, verbeten uitgevoerd. Mooier wordt het vanavond niet. Daar komen zelfs het in de toegiften gezongen A Perfect Day, Gloria en de ultieme uitsmijter Can’t Help Falling In Love niet overheen.
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
