Prachtige muziek in sfeervolle omgeving
Een flinke dosis lef, in combinatie met een verfijnd gevoel voor humor, kun je Kristian Matsson niet ontzeggen. Als muzikant naar buiten treden onder de naam The Tallest Man On Earth terwijl je paspoort een lengte van 1,65 meter aangeeft. Vanavond staat deze Zweedse zanger met zijn band in openluchttheater Caprera in Bloemendaal voor een bijna twee uur durend optreden. Een optreden waarbij alles klopte. De muziek, de sfeervolle omgeving en het aandachtig luisterende publiek.
Zelfs de weergoden werken deze avond mee. Terwijl het een week eerder in dit zelfde Caprera nog koud en miezerig was bij het optreden van Patti Smith is vandaag de zomer teruggekeerd. Droge tribunes, een heerlijke temperatuur, een gemêleerd publiek dat duidelijk gekomen is om een avond te genieten van de rauwe stem, de folky liedjes en het vingervlugge gitaarspel van The Tallest Man On Earth. Genieten van Kristian Matsson als soloartiest en als leadzanger en gitarist van een 5-koppige band. Een band die zijn liedjes soms net wat meer power geven. Maar eerst aandacht voor The Tarantula Waltz.
Net als bij The Tallest Man On Earth is het bij The Tarantula Waltz afwachten wie er op het podium verschijnt of verschijnen. Wordt het een volledige band of Markus Svensson solo? Vanavond, als voorprogramma bij zijn vriend Kristian Matsson, staat Svensson er in zijn eentje voor. Uitbundig wordt het nergens, zelfs het nummer Love Is Falling Apart In Each Other’s Arms, dat wordt aangekondigd als ‘mijn meest vrolijke nummer’ en waarschijnlijk zal verschijnen op het nieuwe album waaraan wordt gewerkt, begint met de regel ‘It’s so cold….’ Mooi en onderhoudend is het wel.
The Tallest Man On Earth
Vanaf het moment dat hij het podium betreedt zit het met die uitbundigheid wel goed bij Kristian Matsson. Hij rent naar de waterpartij tussen publiek en podium en probeert vanaf die plek als een kwajongen het publiek nat te spatten. Wat volgt is een optreden dat klinkt als een klok, zowel op de momenten dat de volledige band op het podium staat als tijdens de nummers die The Tallest Man On Earth (TTMOE) vanavond solo (of nagenoeg solo) speelt. Van de Joan Baez cover East Virginia waarmee het concert begint, tot de toegift met The Dreamer en Like the Wheel, beide afkomstig van de in 2010 uitgebrachte EP ‘Sometimes the Blues is Just a Passing Bird’.
Naast twee EP’s verschenen er tot nu toe vier TTMOE-albums, met het in mei 2015 uitgebrachte’ Dark Bird Is Home’ als meest recente. Een persoonlijk album waarin Matsson de balans opmaakt van wat hem de afgelopen jaren is overkomen. Zijn echtscheiding, de dood van een dierbaar familielid, de eenzaamheid van het altijd in je eentje op tournee zijn.
Dark Bird is Home
Toch is ‘Dark Bird Is Home’ geen somber album geworden; eerder open en hoopvol, in de wetenschap dat hij niet alles in zijn eentje hoeft te doen. Niet in zijn persoonlijke leven, niet op het podium. Met Fields Of Our Home, dat samen met het titelnummer Dark Bird Is Home in Caprera een prachtige uitvoering krijgt, begint het album weliswaar nog met de ‘kleine grote man’ in zijn eentje, maar de band is nergens ver weg. Hij kan en mag steunen op anderen.
Toch vormen de momenten dat TTMOE alleen of samen met zijn gitarist op het podium staat in het Bloemendaalse amphitheater het echte hoogtepunt van het optreden. Wat klinken Love Is All, There’s No Leaving Now, The Gardener en het nieuwe Rivers in al hun eenvoud prachtig. Net als het al even nieuwe Time Of The Blue en Where Do My Bluebird Fly (terug te vinden op het album ‘Shallow Grave’ uit 2010) die worden gespeeld tijdens het tweede rustmoment in de set. Kristian Matsson met band is mooi, Kristian Matsson in zijn eentje is misschien net een tikkie mooier.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
