Wallis Bird keert terug naar intieme setting
De Ierse singer-songwriter en muzikante Wallis Bird is op dit moment bezig aan een Europese tournee ter promotie van haar nieuwe album ‘Home’ en in dat kader staat ze vanavond op het podium van de Sugarfactory in Amsterdam. Bird had in 2007 een stormachtig debuut met het album ‘Spoons’ waarna nog vier albums en vele optredens op grote podia en festivals volgden. Maar tijdens deze tour verkiest Bird vooral terug te gaan naar hoe zij ooit begon: intieme concerten in een kleinschalige ruimte.
De Sugarfactory in Amsterdam sluit prima aan bij de gekoesterde wens van Wallis Bird om terug te keren naar kleinschalige optredens. Op het optreden van vanavond zijn een kleine zestig man afgekomen en de ruimte is dusdanig aangepast dat de zaal nog kleiner aanvoelt en het publiek zo dicht op het podium zit dat het lijkt of hier sprake is van een privé-concert. Misschien is dit ook wel de reden dat er een stralende Wallis Bird op het podium verschijnt die overduidelijk zin heeft om voor dit publiek te spelen.
Haar stralende enthousiasme slaat direct over op de mensen in de zaal en met haar innemende verschijning en charme weet ze het publiek meteen in te palmen zonder nog maar één noot gespeeld te hebben. Als Bird het concert opent en met haar gitaar het nummer Blossom ten gehore te brengt staat ze nog alleen op het podium. Goed bij stem, geen opsmuk, geen kapsones en ook nog eens bijzonder grappig. Al snel kucht ze gewoon tussen het nummer door of zegt ineens “Hey, I hear you guys singing!”
Als Bird aan het publiek vraagt of het goed is dat ze eerst wat ouder werk speelt en daarna alle nummers van haar nieuwe album ‘Home’ knikt iedereen instemmend. Songs als Encore en Hardly Hardly zijn een perfecte afspiegeling van haar live-reputatie. De hak van haar laars fungeert zo nu en dan als bassdrum en stilstaan doet ze zelden. Haar loepzuivere en mooie schorre stem klinkt weergaloos en meeslepend in de hardere stukken.
Wallis Bird (1982) staat bekend om haar vlammende optredens; zingen doet zij vaak spuwend en gekscherend wordt het woord ‘ gitaarmartelen’ wel eens gebruikt om haar stijl te omschrijven. Haar ongewone gitaarspel is te verklaren door een grasmaaier incident in haar jeugd. De linkshandige Bird verloor hierbij de vijf vingers van haar linkerhand. Vier vingers konden weer aangezet worden en dit heeft haar nooit weerhouden om haar droom te verwezenlijken. Zo leerde ze zichzelf aan op een rechts-handige gitaar te spelen.
Na vijf nummers verschijnt ook haar band op het podium, door Bird zelf aangekondigd als ‘Best fucking band in the world!’ Naast de violist die vanavond in zijn hardloop-outfit is gekomen staat een sprekend op Einstein lijkende oudere man ietwat verlegen op het podium. En als zich ook een trompettiste bij de band voegt is duidelijk dat dit geen standaard bezetting is. Bird zelf speelt ook meerdere instrumenten en wisselt haar gitaar af met drums, toetsen of basgitaar. Verder verzorgen alle bandleden de backing vocals en wordt zelf een a capella nummer ten gehore gebracht.
Mede door de inbreng van de violist komt de Ierse achtergrond van Bird goed naar voren bij het van haar nieuwe album ‘Home’ afkomstige en toepasselijke nummer Love. De inspiratie voor dit album is immers voortgekomen uit de liefde. Afsluiter Seasons zorgt voor een prachtig einde van een memorabel optreden. Maar ondanks het feit dat haar vrolijkheid of zoals zij zelf zegt ‘rust’ haar overduidelijk naar een andere levensfase heeft gebracht verlang ik soms stiekum terug naar de Wallis Bird met liefdesverdriet of levensvragen. Maar na zo’n enerverend concert vergeef ik haar alles.
Tekst: Mariska Lie A Ling || Foto’s: Cleem van den Burg
