Frisse americana met stekelige rafelrandjes
‘Ok, jullie willen graag een paar weken naar Europa? Prima, maar dan wordt het wel doorpakken geblazen’. Zoiets moet de platenmaatschappij van de Amerikaanse band Quiet Hollers in gedachten hebben gehad toen zij een budget beschikbaar stelde voor een tripje Europa en terug. Dertien zaaloptredens in veertien dagen, een 2 Meter Sessie, een liveoptreden op de radio, wat instore-optredens in duo-bezetting en ter afsluiting een verrassingsshow in Edam. Quiet Hollers raast door Nederland, met een klein zijsprongetje naar Duitsland. Vanmiddag speelt de band in Podium Gigant.
‘Quiet Hollers’, een naam die het beste vertaald kan worden als ‘Stille Schreeuwers’. En eigenlijk geeft die naam heel mooi de intentie van de band weer. Soms zacht en poëtisch, dan weer lekker rauw rockend. Die zachte en poëtische kant voert de boventoon in bijvoorbeeld het nummer Mont Blanc. Een nummer over de angstdroom van zanger/gitarist Shadwick Wilde. Hoe de wereld steeds chaotischer en onvriendelijker wordt. Hoe een individu in een post-apocalyptische tijd overleeft door afscheid te nemen van alle luxe, met een zilveren Mont Blanc-vulpen als symbool. Terug naar de basis, afscheid nemen van iets dat op dat moment geen enkele functie meer heeft.
Seks, drugs en rock & roll
En die harde kant? Die komt het beste naar voren in het laatste nummer van de toegift, Judy Is A Punk, een inmiddels 40 jaar oude Ramones-cover. Op dat moment komen de tienerjaren van Shadwick Wilde ongetwijfeld weer bovendrijven. De tijd dat hij tourde met verschillende punkbands en het leven leidde dat bij een dergelijk bestaan lijkt te horen. Seks, drugs, rock & roll en alles overgoten met een flinke hoeveelheid alcoholische versnaperingen. Tot bij hem het besef doorbrak dat het ook anders kan. Iets meer rust, iets meer reflectie. Tijd voor een band als Quiet Hollers. Een band waarin ruimte is voor fris soort americana, maar dan wel met rafelrandjes.
Het optreden van de band in het café van de Podium Gigant in Apeldoorn is het voorlaatste in de tour die op 6 september begon in Sittard en op 19 september werd afgesloten met een ‘geheim’ optreden in Edam. ‘Ja, we konden daar goedkoop overnachten en in ruil verzorgen we een akoestisch verrassingsoptreden’, vertelt Wilde kort voordat hij het geïmproviseerde podium van de Gigant betreedt. Het tekent de opstelling van de band. Zoveel mogelijk spelen, zoveel mogelijk potentiële fans proberen te bereiken tijdens deze 14 dagen in Nederland. En dat lukt prima in Apeldoorn. Winkelend publiek wordt naar binnen gelokt, toevallige bezoekers blijven hangen.
‘Goedemiddag Apeldoorn, wij zijn Quiet Hollers uit Louiseville, Kentucky’, begroet Shadwick Wilde zijn publiek in vlekkeloos Nederlands. Niet zo opmerkelijk, want in zijn jeugd woonde hij twee jaar in Amsterdam, bezocht een internationale school in Amstelveen en maakte kennis met de Nederlandse cultuur en gewoonten. Het vormde hem mede als iemand met een brede, kritische blik op de samenleving. En die kritische blik klinkt duidelijk door in de gevarieerde set van circa 75 minuten waar de vijf mannen van Quiet Hollers het publiek op trakteren. Inderdaad trakteren, want het optreden van vanmiddag is gratis.
De speellijst in Apeldoorn bestaat vooral uit materiaal van het in 2015 uitgebrachte album ‘Quiet Hollers’. Over de afstand tussen individu en omgeving en de vervreemding die daarbij op kan treden (Aviation Shades). Over het leven onderweg, zoals in het nummer Road Song dat is terug te vinden op het album ‘I Am the Morning’ (2013).
En inderdaad, Mont Blanc, door Wilde wordt aangekondigd als ‘een liefdeslied van mij voor de hele wereld’. Volgend jaar mei hoopt Quiet Hollers terug naar Nederland te komen. Dan wellicht in grotere zalen en met nog meer succes. Deze sympathieke band verdient het.
Tekst & Foto’s: © Herman Sixma
