Golf van intense rocksongs en bijtende teksten
T
he Veils are back. En hoe. Op deze warme zomeravond zet de Engelse indierockband rond de in Londen geboren maar in Nieuw Zeeland opgegroeide zanger en songwriter Finn Andrews een volgepakt Doornroosje op zijn kop. The Veils stonden al eerder in dit poppodium en spelen derhalve op bekend en prettig terrein, laat Andrews weten. En die genegenheid is geheel wederzijds.
Na het laatste album Sun Gangs uit 2009 is het even stil geweest rond Finn Andrews en consorten maar met de onlangs gestarte wereldtournee en een nieuwe plaat is de daarop volgende storm nu al in alle hevigheid losgebarsten. Daar draagt het memorabele optreden van vanavond – de derde uitverkochte show op rij – zeker aan bij. Na Europa vertrekt de band voor een tournee door Nieuw Zeeland.
Abbey Road
Het nieuwe album Time Stays, We Go – opgenomen in Laurel Canyon, Los Angeles – is nog maar net uit (april 2013). Leuke bijkomstigheid is het feit dat The Veils vijf live-nummers – die aan dit nieuwe album zijn toegevoegd – opnamen in de fameuze Abbey Road Studio’s in Londen. Hiervan speelt de band vanavond met overtuiging nummers als het subtiele en wrange Birds, Sign Of Your Love, The Pearl en het prachtige Out From The Valley & Into The Stars.
Maar uiteraard komt ook eerder werk langs, waaronder het melodieuze Sit Down By The Fire. En Vicious Traditions van het sterke debuutalbum Runaway Found uit 2004. Na dit debuutalbum vertrok Andrews naar Nieuw Zeeland en formeerde daar met oude schoolvrienden Sophia Burn (bas) en Liam Gerrard (toetsen) een nieuwe band. Gerrard heeft de band inmiddels verlaten maar Burn is – ook vanavond – nog steeds van de partij. De huidige band wordt verder aangevuld met gitarist Dan Raishbrook, drummer Raife Burchell, toetsenist Uberto Rapisardi en een op deze tournee meegevoerde trompettist.
Ontroerend
Naast een aantal subtiele juweeltjes krijgt Doornroosje een wave van rocksongs met een emotionele lading en intense teksten over zich uitgestort waar het uitzinnige publiek zich gewillig door laat overspoelen. De band geeft maar liefst twee toegiften waarbij het indrukwekkend en ontroerend is als Andrews alleen op het podium staat en met een akoestische gitaar het nummer The Tide Left And Never Came Back ten gehore brengt. Zeker als je de achtergrond kent van de getormenteerde en hypersensitieve Andrews die – bij tijden geplaagd door depressies en de bruutheid van het leven – zijn toevlucht zocht in middelengebruik en zijn eigen bestaan telkenmale ter discussie stelt.
Gelukkig weet Andrews zijn gekweldheid om te zetten en te ventileren in prachtige muziek en bijtende teksten. Overweldigende uitsmijter is het titelnummer van het album Nux Vomica uit 2006 waarbij Andrews – evenals de gehele band trouwens – nog een keer alles geeft en zowel zijn stem als gitaar nog even lekker laat brullen. Daarmee sluiten The Veils een gedenkwaardig concert af en lijkt Andrews weer strijdlustig en slagvaardig te zijn. Met muziek als zijn belangrijkste wapen.
