Poptempel in de ban van Bryan Ferry
Vanavond staat Bryan Ferry ter promotie van zijn zojuist uitgebrachte en opnieuw geremixte album ‘Avonmore’ met een tienkoppige band in een compleet uitverkochte Amsterdamse poptempel Paradiso. Ferry mag zich met recht één van de meest succesvolle popmuzikanten van de afgelopen veertig jaar noemen. Hij scoorde hit na hit met de in 1971 opgerichte band Roxy Music en had vervolgens een zeer succesvolle solocarrière. Met een memorabele show bewijst de inmiddels 71-jarige Ferry nog altijd ‘hot’ te zijn.
In het voorprogramma staan van één van de meest legendarische popmuzikanten en dat ook nog in een uitverkocht Paradiso. Wie wil dat nou niet? Aan de Nederlandse zangeres Sandra van Nieuwland de eer. Zij scoorde hoge ogen in het derde seizoen van The Voice of Holland in 2012. Gevraagd door Bryan Ferry himself is dit de natte droom van menig muzikant. Maar een feestje werd het helaas niet voor Van Nieuwland. Zij start met haar bekendste nummer More, maar het enige wat steeds ‘more’ is, is het luid geklets van het publiek. Men wil maar één ding, en dat is Bryan Ferry.
Als Bryan Ferry op het podium verschijnt wordt hij ontvangen als een held. Het publiek fluit, klapt en kijkt vol bewondering naar hun grote held. Ferry, die na al die jaren toch wel wat gewend moet zijn, is zichtbaar ontroert en tovert de brede charmante lach tevoorschijn waar hij bekend om staat. Stijlvol en elegant als altijd, en uiteraard in pak. Ferry staat vanavond niet op het podium met Brian Eno, Phil Manzanera, Andy Mackay, Paul Thompson of Graham Simpson, de mannen met wie hij in 1971 de art-rock band Roxy Music begon, en ‘dat is echt beter zo, zij zouden er niets meer van bakken’ verzucht een fan van het eerste uur.
Met openingsnummer Avonmore, afkomstig van het gelijknamige nieuwe album, pakt Ferry iedereen meteen in. Voor het podium staan zijn grootste fans. Menigeen heeft hem al meerdere malen live gezien en een aantal waren zelfs bij zijn eerste show in Nederland in 1978. Het zijn dan ook vooral de 50-plussers die luidkeels meezingen met zijn grote hits Slave To Love, Don’t Stop The Dance, Avalon en Love Is The Drug. Maar Bryan Ferry speelt ook minder bekend werk.
‘It’s good to be back in Amsterdam!’ aldus Ferry. En hij meent het en is dankbaar voor het enorme applaus na ieder nummer. Vanavond geniet iedereen zichtbaar van de fantastische sfeer in de poptempel. Af en toe neemt Ferry de mondharmonica ter hand of kruipt achter zijn toetsen in songs als Ladytron, Stronger Through The Years en If There Is Something. Maar soms gaat hij ook even achter de toetsen zitten zonder te spelen. Even uitrusten. Een 22 nummers durende setlist is, zéker voor een 71 jarige, een hele opgave.
De veel jongere band daarentegen kan er geen genoeg van krijgen, zij zijn duidelijk in hun element. Meerdere gitaristen, twee backing vocals, een toetsenist, drummer, bassist, een violiste, noem het maar op. Een vol podium wat het des te leuker maakt om naar te kijken. De afzonderlijke bandleden wisselen soms ook van instrument. Een ieder kent zijn plaats en speelt foutloos.
Een spontane actie, een rauw randje of zelfs maar een lekker foutje vindt hier niet plaats. Voor Ferry ongetwijfeld een stabiele basis, maar wat mij betreft mist het net wat spontaniteit, of het échte bandgevoel. Maar het overduidelijke spelplezier van de band is ook wat waard. Een eervolle vermelding gaat uit naar saxofoniste en multi-instrumentaliste Jorja Chalmers die met haar retestrakke en zwart glimmende catsuit veel indruk maakt.
De nummers worden achter elkaar gespeeld en van te lange pauzes tussen de songs door is geen sprake. Hierdoor mist er helaas wel wat interactie met het publiek. Maar iedereen, inclusief de mensen op de balkons, geniet en lijkt blij en gelukkig. Als zich één van de laatste nummers aandient zingt iedereen uit volle borst de John Lennon cover Jealous Guy mee waarop een uitgeputte Ferry het podium verlaat. Hij kan niet meer.
Normaliter verlaat de gehele band het podium om terug te keren voor een toegift maar dat is moeilijk met tien man tellende band. Zij blijven dan ook staan en het publiek weet dat Bryan Ferry terug komt. De tent wordt afgebroken. Iedereen raakt buiten zinnen en natuurlijk komt hij terug. Oke, leeftijd doet wat met je uithoudingsvermogen en stembereik maar een groot artiest als deze, die als toegift Both Ends Burning nog zó vol overgave speelt en op prachtige wijze uiting geeft aan zijn dankbaarheid voor dit publiek en zijn band, verdient ook echt de status van een levende poplegende.
Vanavond heeft Bryan Ferry iedereen ingepakt, overdonderd en overtuigt met zijn voorkomen en performance. Hij kan het nog! De komende dagen is Ferry nog in Nederland en doet hij Groningen en Nijmegen aan. Op 5 oktober staat hij opnieuw in Amsterdam, maar dan in het Koninklijk Theater Carré. Alle shows zijn uitverkocht.
Tekst: Mariska Lie A Ling || Foto’s: Charles Batenburg
