Verrassend veelzijdig en vervreemdend mooi
Tieners zijn het nog, Rosa Walton en Jenny Hollingworth. Opgegroeid in Norwich, waar zij op hun vierde jaar als vriendinnen hand in hand naar de lokale kleuterschool liepen. Misschien wel dezelfde kleuterschool waar ze voor het eerst het sprookje van Roodkapje, haar grootmoeder en de grote boze wolf hoorden. En hoe dat sprookje afliep weten we al te goed. ‘Let’s eat grandma’ moet die boze wolf gedacht hebben. Vandaag, 13 jaar later staan de twee meiden als Let’s Eat Grandma op het V11 podium in Rotterdam. Een bijzonder optreden van een bijzondere band in een bijzondere omgeving.
De twee meiden van Let’s Eat Grandma – de naam heeft overigens niks te maken met Roodkapje maar is afgeleid van een taalkundig grapje waarmee in het Engels het belang van een komma op de juiste plaats wordt aangeduid – zouden tweelingzusjes kunnen zijn. Gelijke lengte en kleding, beiden piepjong en allebei haar tot bijna op hun billen.
Onechte tweelingzusjes
Rosa Walton en Jenny Hollingworth zijn al hun hele leven vriendinnen en dit leven staat vanaf hun 13e jaar in het teken van de muziek. Eerst op hun zolderkamer waar zij bestaande liedjes nazingen en opnemen. Daarna zelf liedjes schrijven, zelf de instrumenten spelen en alles zelf in elkaar knutselen. De meiden worden opgepikt door de Engelse muziekscene en op 17 juni 2016 verschijnt bij Transgressive Records hun debuutalbum ‘I, Gemini’. Toch een beetje tweelingzusjes dus.
Door naar het concert van vanavond van de twee meiden in V11 ofwel Vessel 11, een voormalig Brits lichtschip dat felrood geschilderd ligt afgemeerd in de haven van Rotterdam. Op het bovendek een Engelse pub waar volgens goed Brits gebruik ook een maaltijd – inderdaad, met Fish & Chips op de menukaart – genuttigd kan worden. Benedendeks een muziekpodium dat plaats biedt aan maximaal 100 bezoekers en waarvoor poppodium Rotown de programmering verzorgt. Op dit podium mag Let’s Eat Grandma vanavond haar kunsten vertonen. En kunstig wordt het …..
Goochelen met instrumenten
Een optreden van Let Eat’s Grandma is op z’n minst bijzonder. Op het ene moment lijkt het een goochelshow met muziekinstrumenten, even later doet het vooral denken aan een muzikale cabaretvoorstelling. Moeiteloos switchen Rosa en Jenny van gitaar naar synthesizer, van saxofoon naar drums en van xylofoon naar blokfluit.
En de muziek? Soms klinkt een mix van rap en acidhouse (Eat Shiitake Mushrooms), dan weer een donker filmisch geluid (Deep Six Textbook en Rapunzel) of een volksdansmuziekje (Chimpanzees in Canopies). Combineer dat met een podiumpresentatie waarin handjeklap en liggen op de grond worden afgewisseld met geconcentreerd muziek maken en het beeld is compleet. Of beter, compleet weird.
Natuurlijk is het optreden van Let’s Eat Grandma (nog) niet perfect. Ja, er wordt weleens een noot gemist. En zeker, af en toe knalt één van de instrumenten uit de mix. Maar wat een lef van deze twee tieners en wat een belofte voor de toekomst. Nu maar hopen dat ze dezelfde onbevangenheid weten te bewaren die ze vanavond laten zien.
Gewoon lak hebben aan alles en iedereen, datgene doen waar je lol in hebt, je niks aantrekken van wat anderen zeggen. Zelfs de scheepskat, die voor het optreden uitgebreid het podium en de daarop aanwezige instrumenten heeft verkend, ziet vanaf de trap dat het goed is en waarschijnlijk alleen maar beter zal worden.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
