Waar Amerikaanse prairie en Zeeuwse eilanden elkaar ontmoeten
Je zou ze moderne minstreels kunnen noemen. De één geboren in Eugene (Oregon), zich vooral verplaatsend per fiets en met een gezonde afkeer van de hedendaagse consumptiemaatschappij. De ander geboren in Zeeland, zingend in de Zeeuwse taal, gevormd door en vertellend over alles wat er om hem heen gebeurt en gebeurde. Ben Weaver en Tonnie Dieleman. Twee singer-songwriters, twee mannen met een fascinatie voor water. Vanavond staan beide troubadours in de Statenzaal in Zwolle voor een bijzonder dubbelconcert.
Het is 17.00 uur als ik mij in Zwolle meld voor een kort interview met Ben Weaver en ik bij de ingang van de Statenzaal Tonnie Dieleman tref. “Ben is onderweg, hij zal zo wel komen. Kom maar mee, dan laat ik je zien waar we optreden en doe ik gelijk de soundcheck.” Ter plekke – een statige zaal inderdaad – beslist Dieleman dat hij onversterkt gaat spelen. “Bij concerten staat het geluid soms zo gruwelijk hard. Speel je zachtjes, dan dwing je mensen tot luisteren. En in een ruimte als deze heb ik geen versterking nodig.”
De schoenen uit, wat papieren op de grond naast zijn banjo, een set Zeeuwse kleppers en een harmonium op mini-formaat. De laatste twee passen in zijn rugtas; de banjo in een hoes. Omdat hij er toch staat nog even de vleugel uitproberen en hij is er helemaal klaar voor. Ruim drie uur later (het interview met Ben Weaver staat inmiddels op de band en een bezoek aan een lokale Italiaan heeft de honger gestild) gaat het eigenlijk niet anders bij broeder Dieleman. Schoenen uit, een kort ‘Hallo, welkom allemaal, leuk dat jullie er zijn’ en daarna gewoon spelen. Geen visuals, geen andere muzikanten. Alleen Tonnie Dieleman in zijn meest pure vorm.
Met werk van zijn album ‘Uut De Bron’, met Aalscholvers dat voorbij komt vliegen (‘weten jullie dat dit voor zover mij bekend het enige Nederlandstalige lied is met het woord ‘berenklauw’ in de tekst?’), met Gloria en Genade Genoeg en met enkele gedichten. Ach, bij broeder Dieleman is het verschil tussen zijn liedjes en de gedichten die hij voordraagt vaak een kwestie van accenten.
Ben Weaver
Dat de grens tussen muziek en poëzie soms flinterdun is – kreeg Bob Dylan niet onlangs de Nobelprijs voor literatuur voor zijn werk als liedjeszanger? – geldt ook voor Ben Weaver. Acht albums en vier poëziebundels heeft hij inmiddels uitgebracht en uit beide bronnen wordt vanavond in de Statenzaal geput.
De liedjes zijn vooral afkomstig van zijn meest recente, in 2014 uitgebracht album ‘I Would Rather Be A Buffalo’; de gedichten worden voorgelezen vanaf een briefje uit zijn broekzak. De stem wat aangetast door wellicht een opkomende verkoudheid of misschien toch vermoeidheid, de gitaar wat broos. Maar wat klinken bijvoorbeeld Ramblin’ Bones, Divided By Animal en Dear Brown Earth van zijn laatste album doorleefd en prachtig.
Op de fiets
Een rijtje shows langs de Nederlandse poppodia. Van Schiphol naar Middelburg. Daarna via Haarlem, Zwolle, Groningen en Leeuwarden naar Ekko in Utrecht. Zes optredens in acht dagen, dus een fluitje van een cent zou je zeggen. Niet voor Ben Weaver. Hij doet dit rondje op de fiets. Gitaar, banjo, een kleine tas met reisbenodigdheden achterop en karren maar.
Soms in een heerlijk herfstzonnetje met de wind in de rug, soms met de wind tegen en miezerregen in je gezicht. Op je eigen fiets, speciaal voor deze tour vooruitgestuurd per boot. Maar fietsen door herfstachtig Nederland eist wel zijn tol en daarom dus die wat aangetaste stem en een gitaar die lijdt door het vervoer per stalen ros.
Leven onderweg
Om zowel zijn stem als gitaar niet te forceren speelt Ben Weaver vanavond wel versterkt, zij het heel lichtjes. Net genoeg om alles net wat voller te doen klinken. Zijn liedjes, zijn gedichten, zijn verhalen tussendoor. Over zijn moeder die ooit nog een tijdje au-pair was in Bergen op Zoom. Over toevallige ontmoetingen onderweg, als hij ergens rond de Moerdijkbrug verdwaald is en even naar zijn gastheer Tonnie Dieleman in Middelburg wil bellen om te zeggen dat het waarschijnlijk ietsje later wordt. Over het leven onderweg. De wind volgen, je slaapzak uitrollen op een bed van stenen, jezelf wassen in de rivier. ‘Everything I own fits in a matchbox / Everything else I’ll give away’.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
