Tragisch ‘goede’ nieuwe plaat

The Hip, zoals menig fan de band noemt, heeft een nieuwe plaat uit! ‘Man Machine Poem‘. En wat was ik als een kind zo blij met dat nieuws! Wat heb ik ze grijs gedraaid in de jaren ‘90! The Hip was er altijd! Als je verkering uit ging, of juist net aan was, na het stappen, op een feestje, bij boosheid, depressies, verdriet, The Tragically Hip paste bij iedere gemoedstoestand.

Deze uit zanger Gordon Downie (leadzang/gitaar), Paul Langlois (gitaar), Rob Baker (gitaar), Gord Sinclair (bas) en Johnny Fay (drums) bestaande en uit Kingston, Ontario afkomstige Canadese rockband heeft zijn sporen echt verdiend! De nummers van toen zing ik nog zó mee: Up to High There, Blow at High Dough“, Boots of Hearts, Twist My Arm en de ballad Long Time Running, het nummer dat ook de ‘Twee Meter Sessies’ haalde en nóg meer fans naar zich toe trok.

The Hip maakte sinds 1987 elke twee jaar een album, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik eind jaren negentig ook wel een beetje klaar met ze was. Teveel van hetzelfde, ik hoorde nauwelijks meer de verschillen tussen de nummers. En dus heb ik ze een tijd niet gevolgd. Vervolgens maakten zij elke drie jaar een album maar verdwenen een beetje uit de kijker. Tot nu! Als mijn oog deze week valt op de aankondiging van hun nieuwe plaat raak ik helemaal opgewonden bij het nieuws en kan niet wachten ‘m te draaien.

Bij het eerste nummer Man raak ik emotioneel. Wat een prachtig intro, wat een band, wat een sound! Ja, dit is de band waar ik toen voor viel, en nu dus weer!! Ik voel waarom ik fan was! Gelukzalig leun ik achterover, maar als de zang er in komt, denk ik; hé? Wat gebeurt er? Alsof ik mijn vinger op een LP leg. Wat is er met de timing? Het is rommelig, onverstaanbaar en vals. Wat is dit? Zo ken ik Downie niet! Ik zap door naar nr. 2 In A World Posessed By The Human Mind. Wat een mooi nummer, maar ook hier hoor je Downie worstelen. De kracht ontbreekt, lijkt het wel. Er is teveel echo op de zang. Sterke band, goede overgangen, maar iets klopt er gewoon niet.

What Blue

Het derde nummer What Blue is echt een prachtig nummer, ik hoor waar dit naar toe moet. Helaas is de zang te gehaast, bijna uitgeput. Bij het vijfde nummer hoor je de ‘ oude’ Hip weer terug! De koortjes; het klopt. Ik houd hoop! Maar helaas is Great Soul (nummer 6) weer een moeilijke. Het mist een goede zanglijn, het lijkt wel opgedreund en bevat weinig melodie. Hetgeen er wel is, voegt niks toe. Hierdoor verbetert het nummer niet en gaat het eigenlijk nergens naar toe. Dat is het moment dat ik tijdens het luisteren eens op internet ga opzoeken wat er aan de hand is. Maar vooral: wat is er met de ooit zo herkenbare, goede zanger en songwriter Downie?

Al heel snel krijg ik antwoord op de vraag, maar hap naar adem. Gordon Downie, zo staat er op hun website, ‘Is diagnosed with terminal brain cancer’ What? Ik heb dit vreselijke nieuws blijkbaar gemist en raak van slag. Dit geeft zo’n compleet andere kijk op de muziek, op de zang. En op de teksten! Dit slaat even in als een bom en gaat ook wel degelijk deze recensie beïnvloeden.

Tired as Fuck

Want daar heb je Tired as Fuck. Het zevende nummer op de cd. Wat een fantastische titel. En zó pijnlijk voelbaar. De lyrics. Dit nummer snijdt, doet pijn … de wanhoop is hoorbaar nabij. En toch is er voor gekozen hier geen dramatische ballad van te maken. Deze gaat absoluut in mijn playlist. Diepe, diepe buiging, want het zorgt voor zoveel emotie! Boos dat Downie dit is overkomen, verdrietig ook. Maar ook zo dankbaar voor alle mooie songs die hij achterlaat. Natuurlijk niet alleen Downie, maar ook zijn herkenbare en geweldige muzikanten, retestrak en vol passie.

Hot Mic gaat zangtechnisch grenzen over die mijn oren slecht trekken. De onverstaanbare zang zit er net naast en heeft weinig melodie. Maar muzikaal zó goed, en met de zo herkenbare Hip sound. En als daar ineens het Bowie-achtige refrein opdoemt maakt dit veel goed! Bij Ocean Next ligt het accent duidelijk op de zang. Kwetsbaar poogt Downie waar hij ooit zo goed in was. Maar in plaats van het altijd zo herkenbare ‘laatste woord afbuigen’ probeert hij een lange uithaal te maken. Het pakt niet heel goed uit. Het lukt hem gewoonweg niet. Hoe pijnlijk …

Hoewel ik het laatste nummer Machine bijna als filler wilde betitelen, raakte het me tóch. Het blijkt maar weer wat een fantastische muzikanten dit zijn. Mooie nummers maken, ze kunnen het nog! Maar als de soms onverstaanbare zang niet klopt of er net naast zit en ook qua timing sprake is van nét niet, voel ik de hartepijn. Want we hebben het hier niet over een lokaal bandje die een eerste plaat heeft gemaakt die waarschijnlijk niet eens zoveel indruk gemaakt zou hebben.

Nee, we hebben het over één van de beste bands van de jaren ‘90 waarbij onlangs het noodlot toesloeg. Dit zorgt er voor dat we, wat we ook van deze plaat vinden, Downie alles vergeven. Ik snap nu waarom de autocorrectie uit stond en ze de ‘foutjes’ hebben laten staan. Dit is één van de meest verdrietige platen van 2016. Wat een dolksteek, wat een pijn. Wie dat kan vastleggen, heeft zojuist een meesterwerk afgeleverd.

Mariska Lie A Ling