Lance Canales maakt indruk in Nijmegen
Ter afsluiting van de bijzondere concertreeks ‘Tangelder Presenteert’ staat de Mexicaans-Amerikaanse singer-songwriter Lance Canales vanavond op het podium van muziekcafé Trianon in Nijmegen. De muziek van de uit Californië afkomstige Canales is te typeren als authentieke roots, rauwe blues en folk waarbij naast het heerlijke (slige)gitaarwerk en de sterk verhalende, veelal duistere teksten met name zijn karakteristieke, donkere en raspende stemgeluid je onverbiddelijk bij de strot grijpt.
Na een aantal eerdere shows in ons land is het Nijmeegse muziekcafé Trianon vanavond het passende decor van een in vele opzichten bijzonder optreden van Lance Canales & The Flood. Daar waar bassist Jake Finney eerder nog deel uitmaakte van de band wordt zijn plaats tijdens deze tour verdienstelijk ingenomen door de Nederlandse contra-bassist Ronald Tilgenkamp. Canales heeft wel zijn vaste drummer Daniel Burt meegenomen die ook vanavond de broeierige en met pittige Mexicaanse pepers doordrenkte rootsrock en swampblues vakkundig van spanningsvehogende ritmes voorziet.
Lance Canales opent de set meteen op bevlogen wijze met het van het album ‘The Death And The Curse’ afkomstige Old Red en het zinderende Hich-Wyah waarbij Canales naast de gitaar ook de mondharmonica bespeelt. Maar het is toch vooral zijn donkere, rauwe en loepzuivere stem die van meet af aan als een mokerslag binnenkomt en je tot in de diepste vezels raakt.
In 2015 verscheen met ‘The Death And The Curse’ een even boeiend als spannend album van Lance Canales & The Flood op Music Road Records, het in Austin (Texas) gevestigde label van singer-songwriter Jimmy LaFave. Op dit uiterst sfeervolle en door LaFave geproduceerde rootsalbum zijn bijdragen hoorbaar van onder andere Eliza Gilkyson, Ray Bonneville, Joel Rafael en Jimmy LaFave en is de dood een terugkerend thema.
Lance Canales weet ook een grote sociaal-maatschappelijke betrokkenheid aan de dag te leggen. Zo draagt hij het bluesvolle The Farmer vanavond op aan alle harwerkende boeren. Maar die sociaal-maatschappelijke betrokkenheid blijkt zeker ook uit zijn uitvoering van Deportee (Plane Wreck At Los Gatos) naar een in 1948 door Woody Guthrie geschreven gedicht. Zijn versie van dit door vele grote artiesten vertolkte nummer is alleen al opvallend door het feit dat hij op het album alle namen noemt van de Mexicaanse slachtoffers die in de berichtgeving naamloos en respectloos werden weergegeven als ‘Deportees’ (gedeporteerden).
Samen met Norah Guthrie organiseerde Canales ook een benefiet-concert waarmee hij geld inzamelde voor een fatsoenlijk monument voor alle bij dit vliegtuigongeluk omgekomen Mexicanen bij het massagraf in zijn woonplaats Fresno. Deportee (Plane Wreck At Los Gatos) is ook het nummer dat uiteindelijk leidt tot het huidige success. Als hij dit nummer tijdens een Woody Guthrie Folf Fest ten gehore brengt is Jimmy LaFave dusdanig onder de indruk dat hij hem inlijfd bij Music Road Records en samen met hem ‘The Death And The Curse’ opneemt. Canales geeft ook ruiterlijk toe dat hij in die zin schatplichtig is aan Jimmy LaFave. “Zonder hem zou ik niet zijn waar ik nu ben.”
Mede ingegeven door de veelal duistere teksten waarin de dood een vaak terugkerend thema is ademt de muziek van Canales een zekere suspence en een op de loer liggend ‘onheil’. Zo steekt hij onder meer in het sinistere Cold Dark Hole zijn fascinatie voor de dood niet onder stoelen of banken. En in die context krijgt het aangrijpende Death Got No Mercy een bijzonder wrange lading in de wetenschap dat Jimmy LaFave terminaal ziek is en de dood letterlijk in de ogen kijkt.
Naast de nodige tracks van ‘The Death And The Curse’ brengt Canales met onder meer Digging, Hoo Doo Man en het van een heerlijk slide-gitaartje voorziene Beat Up Blues ook een aantal nummers ten gehore van zijn in 2012 verschenen debuutalbum ‘Elixer’. Na de pauze verschijnt Canales eerst alleen op het podium met Sing No More om daarna met Tilgenkamp op standing bass en Daniel Burt op snare-drum en stompbox weer gas te geven in onder andere het bluesy Pearl Handled Gun, het lekkere up-tempo California Or Bust en het meer funky Train Station Blues.
Canales en zijn mannen besluiten de set met Goonie Bird en het spetterende Stomp It Out waarop Canales met zijn slide lyrische klanken uit zijn cigar-box weet te toveren. Gelukkig volgt er daarna nog een toegift waarin hij met Hoochie Koochie Man (meest bekend in de uitvoering van Muddy Waters) een fraaie ode brengt aan Wiily Dixon en vervolgens afsluit met Humming Bird Blues. Met dit bijzondere concert van Lance Canales & The Flood is een prachtige kroon gezet op een mooi seizoen ‘Tangelder presenteert’.
In oktober vorig jaar waren Lance Canales en Jimmy LaFave afzonderlijk van elkaar ook al in ons land voor een aantal shows. Bij die gelegenheid deed LaFave onder meer Luxor Live aan met een geweldig optreden. Toen we Jimmy LaFave na afloop backstage spraken wees hij ons al op het feit dat we absoluut een show van Lance Canales bij moesten gaan wonen. Helaas is dit ons toen niet gelukt maar na dit optreden van Canales beseffen we nu terdege en met terugwerkende kracht wat Jimmy LaFave hier mee bedoelde.
Tekst: Rick Warner || Photos: Rijno Boon Photography
