Blackbird is alweer het vijfde album van deze uit Wellington, Nieuw-Zeeland afkomstige band. De muziek van de zevenkoppige band rond oprichter en zanger/gitarist Chris “Mu” Faiumu kenmerkt zich door een inventieve mix van reggae, dub, soul, jazz, r&b, dance en techno. Zelf noemen zij zich graag het ‘Sevenheaded Soulmonster’.
Bij het beluisteren bekruipt je inderdaad het gevoel alsof er een obscuur muzikaal fantasy-wezen uit je luidsprekers fladdert. En dat sluit weer mooi aan bij de verklaring van de naam van de groep. De Engelse term to drop is namelijk dialect of slang voor het gebruiken van LSD. Ik weet niet of de nummers van dit illustere gezelschap tot stand komen en opgenomen worden onder de invloed van geestverruimende middelen, maar feit is wel dat de meeste nummers van Fat Freddy’s Drop voortkomen uit spontane jamsessies en live-concerten.
Op Blackbird staan negen nummers die in intensiteit weliswaar prettig van elkaar verschillen maar als geheel een lekkere Feel Good-plaat vormen. Het album is een mengeling van lome dub, zwoele reggae, zomerse jazz, ‘zwarte’ soul en zompige dance waarbij een aanstekelijk ritme de gemene deler is. Mede ingegeven door pompende baslijnen en verfrissende blazers.
Met het titelnummer en het daaropvolgende Russia word je subtiel het album ingezogen. Op de een of andere manier roepen beide nummers bij vlagen associaties op met het meest vroege werk van UB40, mede door het fraaie stemgeluid van Faiumu dat sterk doet denken aan Ali Campbell (zanger van UB40). Na meer jazzy en r&b-achtige nummers als Clean The House en Bones vliegt Blackbird met nummers als Silver And Gold en Mother Mother aangenaam richting funky dance en techno. Sluitstuk is het uiterst groovende en instrumentale Bohannon.
Het is niet verwonderlijk te noemen dat met name de live-registraties en -concerten van Fat Freddy’s Drop hot zijn. Onlangs gaven zij nog een memorabel concert op Festival Mundial. Lees de review
