Festival ontpopt zich tot kleurrijk en bruisend stadsfeest

Dit jaar ontpopt het avontuurlijke en multi-culturele Festival Mundial zich tot een bruisend en kleurrijk stadsfeest want deze editie speelt zich dit keer niet af in het vertrouwde Leijpark maar voor het eerst in de in het centrum van de stad gelegen Spoorzone.  Hoewel de organisatie met deze verhuizing beweert te kiezen voor de ‘kleinschaligheid’ en toegankelijkheid van weleer is dit een locatie met een grootse en wereldse uitstraling waar het publiek twee dagen lang geniet van muziek, dans, theater en kunst.

Ik weet niet welke creatieve geest met dit idee op de proppen is gekomen maar de organisatie – en ik denk alle Mundial-liefhebbers – mogen zich gelukkig prijzen dat het gemeentebestuur van de stad een dergelijke constructie op zo’n fraaie locatie toestaat. Wat mij betreft heeft Tilburg er een stadse top-attractie bij. Het streven vooral een bruisend stadsfeest neer te zetten is naar mijn idee volledig behaald. Bruisend is het zeker en men is er in geslaagd een heuse stad te creëren. Een festivalstad wel te verstaan die de naam Mundial draagt.

Kleurrijk

Naast bont en veelal loslopend straattheater (waaronder twee kleurrijke en nieuwsgierige struisvogels) film, dj’s, een food-strip met wereldse cuisines en de nodige interessante dansvoorstellingen is er uiteraard ruim baan voor muziek uit alle uithoeken van de wereld.  Zo zijn er een aantal binnenlocaties – waaronder twee grote hallen – die dienst doen als ‘concertgebouw’. Maar ook op de diverse buitenpodia komen de nodige boeiende dingen langs die zeker de moeite waard zijn. 

Wat te denken van de swingende soukous, zomerse champeta, funk en afrobeats van La Makina del Karibe, de zeskoppige en uiterst energieke band uit Bogota (Colombia) rond frontvrouw Monica Castillo. Met dit optreden – aan het eind van de middag op het grootste buitenpodium – wordt de toon, voor wat betreft ritme, meteen gezet. Op nummers als Kaliente Kaliente, Se Metio en Prende el Pikó  laat Castillo zien hoe je de heupen ritmisch losgooit en is het voor het publiek moeilijk stil staan.

Het energieke optreden van The Excitements – later op de avond op dit zelfde buitenpodium – is zeker ook verfrissend te noemen. Met deze uit Barcelona afkomstige band heeft Mundial een potje authentieke soul en r&b in huis gehaald. Compleet met een blazerssectie bestaande uit een tenor- en baritonsax. Blikvanger is de met een dijk van een stem uitgeruste zangeres die qua verschijning veel weg heeft van een jonge Tina Turner. Naast een aantal covers speelt de band verder ook eigen werk waaronder de fraaie ballades Give It Back en I’ve Bet And Lost Again.

Snelkookpan

Binnen in de grote hallen en kleinere zalen valt ook genoeg te bewonderen en te genieten. Op het grootste podium – de Fontys Koepelhal – maken vooral Hoffmaestro en Balkan Beat Box er in de broeierig hete ruimte een dampend feest van waarbij de kans op het oplopen van het ‘snelkookpansyndroom’ met een flink aantal graden toeneemt. Op andere plekken maken vooral Tigerstyle en Qeaux Qeaux Joans indruk.

Op de zondag lijkt Festival Mundial nog meer mensen aan te trekken, aangezien het beduidend drukker is. Net als voor de zaterdag geldt dat het onbegonnen werk is al het moois dat op zoveel verschillende plekken in sneltreinvaart langskomt te beschrijven. En zie ik mij genoodzaakt hier enkele hoogtepunten uit te plukken.

Op het met een Open Air ticket toegankelijke buitenpodium met de gesponsorde naam KRO’s Liefs uit …. Parkpodium speelt ‘s middags al Baloji et L’Orchestre de la Katuba. Frontman van deze afro-ska, soul en jazzband is de uit Congo afkomstige maar in Wallonië woonachtige zanger Baloji. De bandleider lijkt mij echter een frappant veel op BB King lijkende gitarist die samen met de andere strak geklede Congolese muzikanten de betrouwbare begeleidingsband vormt. Deze band is alvast een swingende opwarmer voor al het moois wat later nog de bonte revue passeert. 

Mardi Gras

Dat geldt zeker voor de vette French Funk van Ceux Qui Marchent Debout, kortweg CQMD. De muziek van dit Franse gezelschap is een stomende en explosieve mengeling van P-Funk, Go-Go en Rocksteady en een regelrechte energiebom waaraan – eenmaal gedetoneerd – niet te ontkomen valt. Op deze opzwepende ritmes en vette funk is het voor het publiek gewoonweg onmogelijk stil te blijven staan. Met als onvermijdelijk gevolg dat het meegezogen wordt in een waar dansfestijn.

Deze groep – met energieke blazers, pompende baslijnen, een banjo en een te gekke drummer – heet een Marching Band te zijn, maar zodra ze van het podium stappen is er maar verdomd weinig ruimte om te marcheren. Volledig omsloten door een enthousiast swingend publiek geven zij een optreden weg waar de vonken vanaf vliegen. Tijdens de leuke interactie met het publiek strooien de muzikanten met lange parelkettingen, zoals dat tijdens het Mardi Gras festival in New Orleans gebruikelijk is. Een plek waar deze band ongetwijfeld ook volkomen tot zijn recht zou komen.

Ook buiten, maar dan in de zogeheten LOC-Tuin, speelt tot tweemaal toe Broken Brass Ensemble. En het gaat goed met de aanstekelijke ‘toeters en bellen’ van dit jonge Nederlandse gezelschap. Eerder stonden zij al met succes op Bevrijdingsfestivals, muziek- en theaterfestival Oerol op Terschelling en straks ook op het North Sea Jazz festival.

Een ander meer kleinschalig – in de zin van locatie – en zeker ook geslaagd optreden is dat van Joe Driscoll & Sekou Kouyate. Deze Amerikaan is al enige tijd geleden een verrassende muzikale samenwerking aangegaan met deze uit Guinee afkomstige zanger en kora-speler. Het virtuoze spel van Kouyate op dit bijzondere Afrikaanse snaarinstrument leidt – in combinatie met de gitaar en zang van Driscoll – tot een avontuurlijke smeltkroes van afrobeat, folk, hip-hop en reggae. Samen weten zij deze locatie dan ook te transformeren in een heerlijke swingtuin.

In de Fontys Koepelhal staat aan het eind van de middag de Joods-Amerikaanse zanger Matisyahu. Voor deze opmerkelijke reggae-zanger en beatbox – onder meer bekend van zijn grote hit King Without A Crown – stroomt de grote hal vol met een verwachtingsvol publiek. Van de muzikanten die hem begeleiden valt vooral de kick-ass drummer op. Naast genoemde hit brengt Matisyahu verder ook nummers als Live Like A Warrior en het toepasselijke Jerusalem ten gehore.  

Met een dergelijke vette programmering ziet het publiek zich uiteraard gedwongen tot het maken van lastige keuzes. Zo overlappen op de zondagavond twee te gekke feestbands elkaar. Terwijl de party van Shantel & Bucovina Club Orkestar in een andere grote hal – de Wagenmakerij – nog in volle gang is, bouwt Fat Freddy’s Drop in de Fontys Koepelhal – zijn eigen feestje. Wij kiezen er voor op tijd aanwezig te zijn bij The Drop.  

Hoewel het feestje van Shantel & Bucovina Club Orkestar ongetwijfeld knallend wordt voortgezet, is het ook een partij uit je plaat gaan bij de zevenkoppige Nieuw-Zeelandse band Fat Freddy’s Drop. Met een inventieve mix van dub, reggae, funk en techno weet dit ‘zevenkoppig soulmonster’ – zoals ze zich zelf graag omschrijven – de voormalige rangeerloods op zijn grondvesten te doen schudden. Alsof er net zeven zware goederenwagons de loods in zijn gedenderd. Wat een band!

Onder aanvoering van zanger/gitarist Chris “Mu” Faiumu – wiens stemgeluid zo nu en dan doet denken aan Ali Campbell van UB40 – weten zij het massaal toegestroomde publiek compleet in extase te brengen. Leuke bijkomstigheid is het feit dat de bandnaam een verwijzing is naar het Engelse woord Dropping wat in dialect of ‘slang’ het gebruiken van LSD betekent. Maar met deze muziek – al dan niet ‘under the influence of …’  tot stand gekomen – heb je helemaal geen geestverruimende middelen nodig. Nummers als Roady (Feels So Good), Wandering Eye en Blackbird zorgen op zich al genoeg voor een gevalletje van ‘The Rhythm’s Spacing Out My Head’ . Of misschien wel ‘Ground Control To Major Tom’.

Dat laatste zou overigens weer prima aansluiten bij de slotvoorstelling van het festival – op het plein voor het grote buitenpodium – waar een ‘space-figuur’ – verlicht door een grote spot – hoog boven het publiek aan een koord bungelt van een tientallen meters hoge hijskraan. Omhoog kijkend naar de sterrenhemel zien de aanwezigen deze ‘Major Tom’ zowaar zweven als een ‘Star Man’.  De verdwaalde astronaut is onderdeel van een grote theatrale en muzikale voorstelling in een grote, open – circa twintig meter hoge – bol waar op en in allerlei fantasy-figuren heen en weer slingeren.

Hiermee wordt een passend en spectaculair slot gegeven aan een kleurrijk en bruisend stadsfeest waarbij Mundial – met een breed en avontuurlijk scala aan nationaliteiten – voor even als mini-metropool te boek stond.  

Tekst: Rick Warner

Foto’s: Henk Beenen en Edu@rt