Festival 't Zeeltje - LiveStreamMagazine

Sfeervolle en geslaagde jubileum-editie Festival ‘t Zeeltje

Dit jaar viert het knusse Festival ’t Zeeltje haar 25-jarig jubileum op een sfeervolle locatie aan de dijk aan de rand van Deest in het Land van Maas en Waal. Voor deze speciale editie heeft de organisatie met onder meer DeWolff, VandenBerg’s Moonkings, Blues Pills, Voltage, Bad to the Bone en Lovell’s Blade een prachtige line-up samengesteld.

Als een paar diehard rockfans vijfentwintig jaar geleden het initiatief nemen om hier een festival te beginnen, is ‘t Zeeltje geboren. Het hoofdpodium van het driedaagse festival bevindt zich in een grote tent die ooit aangeschaft is na een aantal jaren weg te zijn geregend. Speciaal voor deze jubileumeditie is er dit jaar ook een buitenpodium. LiveStreamMagazine is op zaterdag van de partij in Deest waar het met veel zon tussen de wolken en een aantal top-acts goed vertoeven is.

Bij binnenkomst op het festivalterrein blijkt dat ik de eerste band Violet’s Tale helaas heb gemist. Maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door het verrassende optreden van Bad to the Bone. Eind jaren tachtig wist deze band mij ook al aangenaam te verrassen met een optreden in het Valkhofpark tijdens de 4-daagse week in Nijmegen. Een album was toen snel gekocht. En nu blijkt Bad to the Bone nog niets aan kwaliteit te hebben ingeleverd.

Bad to the Bone is een in 1979 door de drie broers Ibelings opgerichte Nederlandse gitaarband. Eind jaren tachtig kende deze formatie een aantal succesvolle jaren waarin ook twee, door Mike Vernon geproduceerde, albums werden uitgebracht. In die tijd was Mike Vernon niet zomaar een naam. Deze Britse platenproducent produceerde in de jaren zestig en zeventig onder meer voor John Mayall’s Bluesbreakers, Eric Clapton, Fleetwood Mac, Ten Years After en David Bowie.

In de jaren tachtig stond Bad to the Bone ook wel te boek als de Nederlandse Ramones. Een bijnaam die ze nog steeds eer aan weten te doen, want Bad to the Bone is helemaal terug. Vanmiddag strooien ze hun songs in rap tempo en met veel energie uit over het publiek waarbij oude nummers worden afgewisseld met nummers van het nieuwe album ‘Thirteen’ dat half september uitkomt. Op Festival ’t Zeeltje weet de band mij wederom te boeien. Voor mij voelt het als teruggaan in de tijd. Terug naar het Valkhofpark in Nijmegen waarbij mijn fotografisch geheugen mij nog precies weet te vertellen waar ik toentertijd, met welk gevoel stond. Vandaag word ik overvallen door een zelfde gevoel; het gevoel verrast te worden door een heerlijke band.

Lovell’s Blade

Voor de volgende op het hoofdpodium geprogrammeerde band Lovell’s Blade is de tent eveneens goed gevuld. Lovell’s Blade is de nieuwe band van voormalig Picture zanger Pete Lovell. Eind jaren zeventig was Picture eigenlijk de eerste Nederlandse heavymetalband, maar toen ze besloten om in de (zo goed als) originele bezetting verder te gaan, moest Lovell het veld ruimen.

Het eerste deel van de set Lovell’s Blade is helaas niet echt boeiend. Ik heb dan ook moeite om de aandacht er bij te houden. Maar als het tempo in het laatste deel van de set wordt opgeschroefd weet de band het grootste deel van het publiek wel voor zich te winnen. Hoewel het ze enige moeite heeft gekost blijken ze met uptempo nummers, lekkere gitaar-riffs en catchy refreintjes het publiek in het laatste deel alsnog te kunnen boeien.

Een formatie die van meet af aan verrast is het door bands als Status Quo, ZZ Top, AC/DC en Bad Company beïnvloedde Voltage. Deze in 2011 door frontman Dave Vermeulen opgerichte (blues)rock band met Southern-rock invloeden komt uit de regio Helmond/Eindhoven. Tot groot enthousiasme van het publiek opent Voltage de set op overtuigende wijze met een heerlijk bluesrock nummer dat meteen staat als een huis. Beter kan je een set niet beginnen.

De naam van de charismatische, met baard getooide frontman Dave Vermeulen klinkt misschien bekend in de oren. In 2016 brulde Vermeulen zich naar de tweede plaats in ‘The Voice van Holland’. Zijn deelname aan dit televisieprogramma legde de band overigens geen windeieren. Sindsdien stond Voltage op festivals als Paaspop en de Zwarte Cross en traden ze op als support-act bij onder andere Miss Montreal en Status Quo (in de Heineken Mucis Hall).

Voltage bestaat uit een stel goede muzikanten en is een heerlijke band om naar te luisteren en naar te kijken. Op ’t Zeeltje sluiten ze hun boeiende, onderhoudende en verrassende set, met lekker dansbare (blues)rock en heerlijke Southern Rock invloeden, af met Roll’ Over Lay Down waarmee ze een passende ode brengen aan Status Quo.

Lezismore

Het eerste optreden op het buitenpodium is dat van Lezismore, een (standaard) duo bestaande uit Gérard van de Heuvel en André van Toorn met een repertoire van blues tot jazz. Wat opvalt bij hun optreden is de perfecte samenzang en gitaarpartijen. Ondanks de geringe publieke belangstelling, werken de heren vol enthousiasme hun twee sets af.

Aan het begin van de avond is het de beurt aan Yeeha en zoals de naam al doet vermoeden betreft het hier een countryband. Voor het festival is dit zeker een dansbare smaakmaker, want het publiek weet deze vreemde eend in de bijt (voor de rest is het rockmuziek dat de klok slaat) wel te waarderen.

DeWolff

Met DeWolff heeft Festival t Zeeltje een grote naam op het affiche staan. Van een van de organisatoren kreeg ik te horen dat het al een lang gekoesterde wens was deze succesvolle psychedelische bluesrock band uit het Limburgse Geleen naar het festival te halen.

De drie bandleden van het in 2007 opgerichte DeWolff maakte als jonge gasten al eens indruk bij De Wereld Draait Door. Inmiddels hebben ze in veel landen al de nodige roem vergaard met hun soms onnavolgbare en verrassende composities. Vanavond wisselt de band dampende psychedelische bluesrock-achtige songs af met stomende funkrock. Zoals verwacht staat Dewolff ook hier weer als een huis.

Voordat Vandenberg’s Moonkings aan hun show op het hoofdpodium beginnen, staan de mannen van Dix op het buitenpodium. De band staat voor americana, met een schepje country en af en toe een rocksausje. ‘Straight from the heart’ zoals ze zeggen, en zo staan ze vanavond ook op het podium. Buiten is het al wat kouder geworden, dus ze hebben zich goed aangekleed en het publiek danst zich warm.

Vandenberg’s Moonkings staat voor old school rock en terug naar de jaren zeventig, de jaren dat bands als Led Zeppelin, Deep Purple en Whitesnake nog ‘Top of the Bill’ waren. Adje van den Berg, naamgever van de band, speelde zelf ook een aantal jaren in Whitesnake en werkte samen met onder andere David Coverdale en Paul Rodgers.

De set van Vandenberg’s Moonkings is helemaal oke en de band heeft overduidelijk plezier met elkaar op het podium. Zo wordt onderling regelmatig even een knuffel uitgedeeld. De tent is zo goed als volledig gevuld en het publiek wordt op haar wenken bediend. Gitaargeweld, wapperende lange, wilde haren en een charismatische zanger met een geweldige rockstem maken de show compleet. En natuurlijk wordt zowel de Vandenberg’s klassieker Burning Heart als Whitesnake’s Here I Go Again door het publiek uit volle borst meegezongen.

De afsluitende band op deze jubileum-editie is de uit Zweden afkomstige psychedelische bluesrock band Blues Pills, met de blonde frontvrouw Elin Larsson als opvallende blikvanger. Ze is lenig, springerig en weet het publiek op blote voeten en met een strak broekpakje prima te bespelen en daarnaast beschikt ze ook nog eens over een soulvolle rockstem. Met de begenadigde Franse gitarist Dorian Sorriaux heeft deze Zweedse formatie ook nog een internationaal tintje.

Blues Pills is sterk beïnvloed door bands als Led Zeppelin, Cream, Fleetwood Mac en zangeres Elin Larsson heeft de skills en het enthousiasme van Janis Joplin. Deze band werd op voorhand dan ook al terecht bestempeld als ‘must-see band’ en dit weten ze vanavond volledig waar te maken. Met een scherpe, soms melodieuze gitaar, groovende bas en een vast slaande drummer is dit absoluut een goede afsluiter van het programma op zaterdag.

Naast al het muzikale geweld is ook de horeca op deze jubileum-editie goed vertegenwoordigt. Opvallend is ook de fraaie´stairway to heaven´trap en een kunstenaar die witte T-shirts, van voornamelijk vrouwelijke deelnemers, van een kunstwerk voorziet. Mijn conclusie is dat de organisatie met recht trots kan zijn. In ieder geval kan wat betreft de zaterdag teruggekeken worden op een geslaagd jubileum.