Geslaagde mix van monumenten en popmuziek
Je kunt je afvragen of popmuziek en (bouwkundige) monumenten een gelukkige combinatie vormen. Zijn monumenten niet iets waar je voorzichtig mee om moet springen en die je bij voorkeur niet open moet stellen voor zo’n stelletjes rauwdouwers van popmuzikanten? Echter, het begrip ‘monumenten’ is voor velerlei uitleg vatbaar en ook popmuzikanten heb je in vele soorten en maten.
En wat blijkt? Een singer-songwriter als Marco Martens past prima bij een 19e eeuwse watertoren, de tot theater De Maagd omgedoopte katholieke kerk voor de Heilige Maagd Maria vormt de perfectie locatie voor het solo-optreden van Ozark Henry en Café Die Twee is behalve hét trefpunt van motorrijders in Bergen op Zoom ook uitstekend geschikt voor een portie stevige muziek, van bijvoorbeeld Baby Galaxy. Festival PopMonument bewijst dat beide zaken prima samengaan.
Bij een stadsfestival als PopMonument is voorbereiding het halve werk. Dat betekent natuurlijk het bestuderen van het blokkenschema – wie speelt waar op welk tijdstip? – en de plattegrond met de concertlocaties. Maar ook de toevoeging in het programmaboekje ‘beperkte capaciteit, wees op tijd want vol = vol’ is een nuttige aanwijzing. En ondanks de verwijsbordjes en wapperende banieren gaat het toch nog weleens mis.
Zo blijkt de synagoge waar Jonas Meersmans twee keer optreedt toch onvindbaar, heb ik ergens een afslag gemist bij zoektocht naar de Bibliotheek Het Markiezaat voor een set van de West Vlaamse zangeres Wanthanee en moet ik Chantal Acda in de Sint Catharinakapel laten schieten omdat hier de regel ‘eenmaal binnen betekent blijven zitten tot het einde’ geldt. Maar los daarvan blijft er genoeg te zien en te genieten.
100 treden klimmen voor Marco Martens
‘Weet je het zeker?’ vraagt toreneigenaar/beheerder/maker Marius Dielemans als ik aangeef dat ik met notitieblok en zware fototas de 100 treden tellende gang naar de bovenste verdieping van zijn Watertoren wil maken voor het optreden van Marco Martens. ‘Natuurlijk, peuleschil toch’, antwoord ik optimistisch. Je moet wat over hebben voor een bijzonder concert op zo’n bijzondere locatie, zeker gezien de restrictie ‘vol = vol’. Na 25 bezoekers gaat de deur ook echt op slot.
De 25 gelukkigen die op tijd waren krijgen een mooi, sfeervol optreden van Marco Martens en zijn twee mede–muzikanten (Michiel van Iersel en Joris Sedee) voorgeschoteld. Met luisterliedjes over een Huisje Met Een Tuin, over een Autobeurs, over Madam Jeanette, over Harm, de glazenwasser bij zijn ouders die vroeger bij Marco in de klas zat. En over zijn opa, in het prachtige Alles Voorbij. Een mooi begin, de klim van 100 treden meer dan waard.
In het pluche luisteren naar Ozark Henry
De overgang van ambachtelijk theaterliedjes van Marco Martens in de Watertoren naar de ambiance van theaterzaal De Maagd met zijn 650 pluchen zetels en een optreden van Ozark Henry is groot. De belangrijkste overeenkomst? Ook Piet Goddaer, zoals Ozark Henry eigenlijk heet, maakt luistermuziek. Maar wel luistermuziek die past bij de sfeer van deze tot theater omgebouwde voormalig katholieke kerk.
We zien Ozark Henry in zijn eentje, met op het podium van de grote zaal een eenzame vleugel en daarop weer de nodige elektronica. Achter het podium een egaal blauwe achtergrond die gedurende het optreden voorzichtig van kleur verandert. Verstilde muziek in een verstilde omgeving; een omgeving waarin de nummers van zijn album ‘Us’, dat op 31 maart 2017 verscheen bij Sony Music, uitstekend passen. De boze buitenwereld is voor eventjes heel ver weg.
Huilen in het donker met The Girl Who Cried Wolf
‘Muziek die zowel ademt als verstikt’, aldus de Facebookpagina van de Belgische band The Girl Who Cried Wolf (TGWCW). Inderdaad weer zo’n bandje uit België, of wat meer precies: uit de Antwerpse muziekscene. Hun invloeden? Denk aan een mix van al die andere wolven die de (pop)muziek onveilig maken, waaronder monumenten als Howlin’ Wolf, Steppenwolf, Wolves In The Throne Room en Wolfgang Amadeus Mozart.
Met z’n vijven zetten Heleen Destruyver, Samir Boureghda, Sofie Sweygers, Michael-John Joosen en Willem Meeus in de binnenzaal van de Markiezenhof een sound neer die het midden houdt tussen Indierock en triphop. Triprock dus eigenlijk. Donker en af en toe behoorlijk zwaar, met name als de cello wordt ingezet. Vanavond veel nummers van hun in 2015 uitgebrachte album Ruins. Wanneer komt dat nieuwe album?
Hernieuwd kennismaken met Tom McRae
Misschien geen monument in de strikte betekenis van het woord, maar wel een eeuwenoud café in de binnenstad van Bergen op Zoom. Op de buitenmuur het gedicht ‘De stad spreekt’ van de Friese dichter Jabik Veenbaas. Achter het café een vestzaktheater dat vanavond dienst doet als muziekpodium. En op dat podium een oude bekende: Tom McRae die wij in 2015 samen met The Standing Band aan het werk zagen in een oud Romaans kerkje in St. Denijs
Vandaag niet met band, niet solo, maar samen met Olli Cunningham (toetsen) en Oliver Kraus (cello). Met wat oud werk, zoals Sao Paulo Rain en het relatief onbekende Streetlight. Maar ook met enkele nummers van zijn recent verschenen achtste studioalbum ‘Ah, The World! Oh, The World!’, waaronder de anti-Brexit song None Of This Really Matters. Voor mij een teaser voor zijn andere concerten in Nederland, waaronder een optreden in de Vondelkerk waarvan wij uitgebreider verslag zullen doen.
Was er ruzie? Waren er onverenigbare meningsverschillen binnen de band? We weten het niet, maar feit is dat de Vlaamse Annelies van Dinter vanavond in haar eentje als Echo Beatty (solo) op het podium van de Hofzaal in de Markiezenhof staat. Met nummers van zowel het album ‘Tidal Motions’ (2013) als ‘Nonetheless’ (2016), maar ook met werk dat (nog) niet op cd is verschenen.
Natuurlijk, ook solo is de muziek van Echo Beatty melancholisch en mooi, zeker in de sfeervolle Hofzaal. En toch mist er iets. Dat beetje extra spanning, die extra gelaagdheid in de uitvoering van bijvoorbeeld Spastic Dancers, Hunger, Hunger en All That Is Not. Misschien toch uitkijken naar één of twee nieuwe bandleden?
J. Bernardt, meer dan een vakantiebaan
We hadden nu graag een kijkje genomen bij de band Naive Set die in café Het Groene Paard speelt. Helaas, geen doorkomen aan. En aangezien ook Chantal Acda geen optie blijkt te zijn, lopen we richting Markiezenhof, voor het soloproject van een van de frontmannen van de Belgische band Balthazar. Terwijl collega-frontman Maarten Devoldere zich stortte op het project Warhaus en Balthazar bassist Simon Cassier als Zimmerman de podia onveilig maakt, treedt Jinte Deprez uit de Balthazar-schaduw als J. Bernardt.
Samen met Adriaan Van de Velde en Klaas De Somer zet Jinte Deprez vanavond in de (voor deze gelegenheid overdekte) binnenplaats van de Markiezenhof een uiterst dansbare, sterk elektronische set neer. Hoekige, tribale ritmes en een frontman die van de ene naar de andere kant podium beweegt. Fotograferen is lastig in de overvolle ruimte, maar de muziek klinkt swingend en dwingend.
Baby Galaxy rockt er stevig op los
Ook bij café Die Twee is het vol, mudjevol. Aan de muur een collectie posters, foto’s van bands, vaantjes van motorclubs en wat pin-ups van op motoren gedrapeerde pitspoezen. Aan de bar en in het zaaltje een enkele stoere biker, maar vooral heel veel liefhebbers van lekker stevige rock van Limburgse bodem. Muziek die de decibelmeter naar ‘keihard’ doet uitslaan en tegelijk lekker ongecompliceerd klinkt.
Gewoon raggen op die gitaren zonder al te veel effectpedalen, beuken op die redelijk simpele drumkit. Leukste moment? Drummer Kees Berkers die door Robbert Verwijlen (basgitaar, zang) wordt bedolven onder een lading drumsticks, terwijl Nick Jongen (gitaar, zang) lachend toekijkt. Lekker bandje op een podium dat bij uitstek geschikt is voor de vlijmscherpte set die hier vanavond wordt neergezet.
De nacht in met Maxi Jazz
Middernacht. Tijd voor een twee uur durende dj-set van Maxi Jazz, de grote man achter de band Faithless. Want Maxi Jazz – de echte naam van deze in 1957 geboren Londenaar is Maxwell Fraser – is rapper, zanger en producer ook een verwoed verzamelaar van dancemuziek. Reggae? Heerlijk om te draaien. Soul? Onmisbaar in welke muziekcollectie dan ook. Funk? Kom maar op met die ritmes. Hip-hop? Yes, integreren graag.
Gooi dat alles in de muzikale blender van Maxi Jazz, mix er wat Faithless elementen doorheen en je hebt het geluid dat gedurende twee uur vanaf het podium de zaal van Gebouw-T wordt ingestuurd. Een mooie afsluiter. Misschien niet in een popmonument, maar wel degelijk van een popmonument.
Tekst & Foto’s: Herman Sixma
