Dakota en Figgie op zoek naar de pot met goud

De twee bands die deze zaterdagmiddag op het podium van het openluchttheater Vondelpark staan hebben in elk geval één ding met elkaar gemeen. Zowel door Dakota als Figgie wordt op dit moment hard gewerkt aan een debuutalbum, dat begin 2019 moet verschijnen. Voor de rest zijn de verschillen troef. Dakota komt uit Amsterdam, bestaat uit vier meiden en maakt Engelstalige liedjes die vallen onder de categorie ‘dreampop’. Figgie telt vier jongens, speelt Nederlandstalige indie-skaterrock en heeft Utrecht als thuisbasis. Vanmiddag, op deze regenboog-zaterdag, spelen beide bands een set van 45 minuten.

Amsterdam Pride 2018

‘Rainbow is the new black’ zegt de (tijdelijk) tattoo die vanmiddag in Amsterdam op veel lijven is te bewonderen. Het is de middag van de Canal Parade en dus baadt de (binnen)stad in een overdaad aan regenboogkleuren. We noteren vlaggen, paraplu’s, parasols, haarlinten, bloemenkransen, sjaals, rug- en draagtassen en heel veel meer kleding en kledingaccessoires in regenboogkleuren.En confetti, heel veel confetti. Eenmaal buiten het centrum valt de rust als een lome deken over het Vondelpark. Nee, een ‘uitverkocht’ huis voor deze gratis muziekmiddag zit er vandaag niet in. Wel een heerlijk relaxt sfeertje, als om 15.30 uur Dakota het podium betreedt.

Ogen dicht en je zorgen vergeten

Typ ‘Dakota’ in op Wikipedia en je komt op een doorverwijspagina met vijf categorieën. Doorklikken op ‘entertainment’ levert verwijzingen op naar een Britse popgroep (voor de jongere ouderen: de begeleidingsband van Billy J. Kramer), een film uit 1974 van Wim Verstappen, een Amerikaanse film uit 1988, een Amerikaanse popgroep die eind jaren 70 werd opgericht en nog altijd actief is en een nummer van de band Stereophonics.

Helaas, (nog) niet naar de Amsterdamse ‘all-female’ band Dakota. Gelukkig biedt Google uitkomst en met de combinatie ‘Dakota + band + Amsterdam’ en kom je op de homepage van de band. En die meldt (op gezag van het Amerikaanse Nylon.com) ‘muziek bij uitstek geschikt om met de ogen dicht al je zorgen te vergeten’. Zo gezegd, zo gedaan in het tropisch warme Vondelpark.

Dreampop met scherpe randjes

Dreampop dus, maar wel met af en toe een lekkere uitbarsting van geluid. Net als je heerlijk wegdroomt bij het sferische gitaarspel van Jasmine van der Waals, de zacht vloeiende baslijnen van Lana Kooper, de lichtjes tikkende drumstokken van Annemarie van der Born en de fluisterende stem van Lisa Brammer, wordt het gaspedaal ingedrukt en word je ruw wakker geschud. Alsof de band wil zeggen ‘wel bij de les blijven, hoor’. Doe je de ogen open dan zie je Lisa wild met haar haren zwaaien, Lana verwoed aan haar basgitaar plukken en Annemarie haar drumstel geselen.

En Jasmine? Die blijft onverstoorbaar met haar ogen dicht gitaar spelen, zij het in een wat hogere versnelling. Mooi om te zien, mooi om naar te luisteren. Veel nieuw werk dat begin 2019 zal verschijnen op het debuutalbum van de band, een paar nummers (Icon en Bare Hands) van de in 2016 verschenen EP Leda en het mooie Silver Tongue dat in 2017 op single werd uitgebracht. Muziek die smaakt naar meer.

Van soloproject naar popband

Figgie is begonnen als soloproject van Paul Scheenstra, toen hij een uitlaatklep zocht voor zijn drang om Nederlandstalige liedjes te schrijven en te zingen. Drummen bij de band van Emil Landman was niet genoeg; hij wilde meer en niet alleen maar beuken op zijn drumstal. Op deze wijze ontstond de EP De Familie, met inderdaad liedjes over familie en vrienden.

Over de scheiding van zijn ouders, over zijn goede vriend Vincent en over zijn grote zus Nathalie. Inmiddels zijn we een paar jaar verder en staat Figgie als volwaardige band op het Vondelparkpodium. Naast Paul (zang, gitaar) bestaat Figgie anno 2018 uit Roy van Rosendaal (toetsen, gitaar, zang), Pieter Zaal (basgitaar) en Pim Ten Have (drums, zang). En Vincent en Nathalie worden nog steeds gespeeld. Ook vanmiddag.

Genoeg houvast

Figgie staat voor een flinke portie enthousiasme, voor uitstapjes naar de rand van het podium en soms zelfs even daarbuiten (‘Ja, wij zijn Figgie en we doen aan bewegingstheater’), voor de sokken in regenboogkleuren van Pim Ten Have, waarvan er een na de eerste paar nummers wordt vastgeknoopt aan een microfoonstandaard. ‘Rainbowie’ staat er op zijn T-shirt dat hij waarschijnlijk speciaal voor de gelegenheid heeft aangetrokken.

 

Je zou bijna vergeten dat er tussendoor ook nog hele leuke muziek wordt gemaakt. Over Toveren, over Zwemmen, over Zoals Het Was. En ja ook over hoe je met wat tape het best grip kunt krijgen op die ijzeren paal in de bus in Genoeg Houvast. Het klinkt zonnig, het klinkt vrolijk en het is leuk om naar te kijken. Wat wil een mens nog meer op deze warme zaterdagmiddag. Een koel drankje, misschien?

Tekst en foto’s: Herman Sixma