Festival ’t Zeeltje pakt uit met Rock met een hoofdletter.

Dit jaar is de zesentwintigste aflevering van festival ’t Zeeltje in Deest, een pittoresk dorpje, nog geen 2000 inwoners, in het land van Maas en Waal. Het festivalterrein ligt op een mooie locatie aan het rand van het dorp tegen de Waaldijk aan waar wij de zaterdag uitlichten en de vrijdag en zondag (dan staan veelal coverbands gepland) aan ons voorbij laten gaan.

De organisatie weet al jaren een zeer aantrekkelijk programma samen te stellen. Op vrijdag stonden  o.a. de veelbelovende band Tricklebolt , de gelouterde Julian Sas en uit Duitsland de psychedelische rockband Kadaver geprogrammeerd. De afgelopen jaren stonden o.a. Blues Pills, Band of Friends, DeWolff, Moonkings, Navarone op het podium van ’t Zeeltje. Om maar met de deur in huis te vallen, “We gunnen het festival meer publiek”. Organisatorisch is het helemaal af en zijn de artiesten lyrisch over de wijze van ontvangst door de organisatie, zo lieten o.a. Danko Jones en Uli Jon Roth het publiek weten. Daarmee gelijk maar twee headliners van deze aflevering genoemd.

Old Dogs New Tricks

 

We zijn te laat voor de eerste band Burning op het hoofdpodium en trappen zelf af met Old Dogs New Tricks. Volgens de organisatie staat er 160 jaar aan Rock ’n Roll ervaring op het podium. Dat zou best kunnen kloppen met hun achtergronden bij bands als Herman Brood & his Wild Romance, White Honey en New Adventures.

 

Deze “oude rotten” in het vak zijn natuurlijk door de wol geverfde muzikanten, met o.a. Harrie de Winter (ex New Adventures) op bas, die de rock in ere houden. Jammer voor hun, waarschijnlijk door het vroege tijdstip in de middag, is de tent minimaal gevuld. Desalniettemin weten zij zich goed van hun taak en zijn boeiend genoeg voor diegene, die wel inmiddels aanwezig zijn.

White Boy Wasted

Tussen de bands op mainstage door is er een programmering op het buitenpodium. Tweemaal staat White Boy Wasted op het programma. Een mengelmoes van metal, blues, punk en hardrock is de muziek die deze jongens uit Eindhoven de speakers uit spuiten. Beïnvloed zijn ze o.a. door Nashville Pussy en die staan zowaar later op de avond geprogrammeerd. De jongens werken hard en de klappen op het klein ogende drumstel maken indruk.

Komodo de verrassing van het festival

 

Op naar de Mainstage waar de voor mij onbekende band Komodo staat geprogrammeerd. En daarmee noem ik gelijk de verrassing van het festival. Het schijnt dat Komodo “per ongeluk” is ontstaan. Een bezoekje van Tommy Ebben aan Gino Bombrini (Skip & Die) resulteerde onverwacht in een tof nummer wat ook weer resulteerde in meer bezoekjes en meer werk. Zonder dat er sprake was van een band werd hen al een platencontract aangeboden door Sony Music en  dat wil wel wat zeggen.

Vandaag staat er wel een band, met verrassende muziek. Een mix van psychedelische rock, woestijnblues, hip hop, surfpop, rumba en Indiase raga invloeden. Een mooi “exotisch” stel bij elkaar op het podium.  Komodo laat je bewegen, dansen en pakken je door hun muziek en toveren een glimlach op je gezicht. Gelukkig voor hen is de tent inmiddels beter gevuld en zie en hoor ik veel tevredenheid.  Komodo, daar gaan we en moeten we meer van horen.

Kax Lux

Op het buitenpodium probeert Kaz Lux het publiek te boeien.  Hij oogt klein, vermoeid en wat verlaten op een te groot podium. De gehoorschade die hem al jaren parten speelt compenseert hij door het dragen van een koptelefoon. Het geluid is zacht en dringt niet goed door. Kaz zou beter tot zijn recht zijn gekomen in een kleinere setting, wat afgesloten van het “grote publiek”, en waar alleen liefhebbers zijn toehoorders zouden zijn geweest.

Diesel

Verrassend is de programmering van Diesel. Een poprock band uit de jaren tachtig en o.a. opgericht door de inmiddels overleden Pim Koopman (Kayak). De band lijkt niet te passen in de “rock” programmering waar Diesel meer in de pop richting te vinden is. Het begin van de set weet me niet echt te boeien. De band is sinds twee jaar weer actief met twee oud bandleden.

 

Om mij heen zie ik overigens wel liefhebbers en ze blijken speciaal voor deze  band naar ’t Zeeltje te zijn gekomen. Het laatste gedeelte van de set klinkt meer rockachtig waarbij mij het nummer ‘Oh Lord’ weet te boeien. De set beëindigen ze met hun grootste hit ‘Sausolito Summernight’ en de  Beatles klassieker ‘Saw her standing there’ en daarbij moet ik wel opmerken dat ze dit met verve doen.

 

Hoogstandjes van Uli Jon Roth

Wanneer Uli Jon Roth met zijn band het podium betreedt -de tent is nu goed gevuld-, en de rock de tent instuurt krijg ik het gevoel “het festival begint nu echt”. De nadruk van de set ligt voornamelijk op zijn periode bij de Scorpions. Omringd door 5 jonge honden laat Uli zich van zijn beste kant zien. Een meesterlijk gitarist die de mooiste hoogstandjes uit zijn gitaar weet te halen.

Ja een meesterlijk gitarist is hij want niet voor niets speelde hij de wereld rond en stond hij met diverse “grootheden” op het podium. Waar zijn stem inmiddels wat ingetogen klinkt, compenseert hij dit meer dan genoeg met sublieme solo’s. De band staat onder aanvoering van de inmiddels 64-jarige Uli als een huis. Iedereen kweet zich goed van zijn taak waarbij het uitmuntende en hoge stemgeluid van de zanger bijzonder opvalt.

‘All along the Watchtower’ als eerbetoon aan Jimi Hendrix, waarbij Uli zijn eigen creativiteit in het nummer verwerkte was een kippenvel moment. Dit is Rock met een hoofdletter en zo hoort het gespeeld te worden.  Een portie adrenaline stroomt je aderen in. Het doet me goed, ben onder de indruk en volgens mij ook het merendeel van het publiek gezien de enthousiaste reacties.

Nashville Pussy

Dan volgt mijn eerste live kennismaking met de uit Atlanta afkomstige Nashville Pussy. Als er een band het motto “seks, drugs & rock ’n roll” kan belichamen dat zijn zij het wel. Onder aanvoering van Blaine Cartwright wordt er een portie van dit alles over het publiek uitgestrooid. Vroeger overschaduwde de act van lesbische peepshows en vuurwerk de muziek, tegenwoordig is dat anders.

Natuurlijk wil het oog ook wat en daar zorgt het trio frontmensen, de al eerder genoemde Blaine, bassiste Bonnie Buitrago en gitariste Ruyter Suys (de vrouwelijk versie van Angus Young) wel voor. Want regelmatig gaat de Jack Daniels rond, scheldt Blaine het publiek met een knipoog uit voor een stelletje “Motherfuckers”  en maakt Ruyter tongbewegingen welke niets aan de verbeelding overlaat.

 

De muziek is pure rock, met een mengelmoes van hardrock, southern rock en psychedelica  en wordt in hoog tempo gespeeld. De lyrische inhoud van hun nummers gaat voornamelijk over “seks, drugs & rock’n roll”. Want wat te denken van titels als ‘Keep on fucking’ en ‘I’m so high’. Ondanks de drank die regelmatig vloeit heeft de band het vermogen solide rocknummers te produceren. En dat deden ze vanavond in Deest ook.

Vanaf de eerste tot de laatste noot hebben ze weten te boeien. Na afloop ligt gitariste Ruyter een paar minuten uitgeteld op het podium, nadat ze een paar minuten eerder nog een mond vol Jack Daniels uitspuugde over het publiek. De fotograaf van Livestreammagazine kreeg de volle laag, maar daardoor ook wel een mooi shot.

Vincent Slegers

Het is afkicken bij het buitenpodium waar gitarist “Vincent Slegers” de ondankbare taak heeft het publiek te vermaken als een soort pauzeact tussen Uli Jon Roth, Nashville Pussy en Danko Jones. En dat is niet makkelijk. Het contrast is groot. Ook bij hem is het podium te groot voor een solo artiest.

Danko Jones

Het loopt al tegen middennacht wanneer de uit Ottawa-Canada afkomstige Danko Jones met zijn band op het podium staat. De band speelt vanaf eind jaren negentig no-nonsense rock. Gewoon “recht toe recht aan”. Je neemt plaats in de trein die bestuurd wordt door Danko en alsmaar voort dendert. Regelmatig toert hij door Europa en stond daardoor o.a. al op festivals als Lowlands, Pukkelpop, Reading en Pinkpop. 

 

De muziek is rock met een mengelmoes van hard rock, punk en blues. De nummers zijn up-tempo, kort en afgemeten en met een kop en staart. Tussen de nummers door houdt Danko ervan veel met het publiek te praten, of liever te schreeuwen, en dat had, in mijn ogen, wat minder mogen zijn. Publiek in de tent had daarentegen wat meer mogen zijn, maar op dit tijdstip, het is nacht, zijn al veel mensen afgehaakt.

 

Het is ook een behoorlijke lange zit vanaf de middag. Het weerhoudt de band er niet van een tomeloze inzet te tonen.  Halfweg het optreden hou ik het ook voor gezien. Sta een tijdje stil op de dijk en hoor de zware klanken van de band het terrein verlaten. Deest kan nog even meegenieten van Danko denk ik bij mezelf.

 

Tekst: Benno Arends || Foto’s: Rijno Boon

Website Festival ‘t Zeeltje