Oud, maar nog lang niet versleten

Het geeft de vijf mannen van Fairport Convention ongetwijfeld een dubbel gevoel. Eerst sta je tijdens je eigen driedaagse Cropredy Festival begin augustus te spelen voor een publiek van ruim 15.000 fans. Tien weken later heeft de festivalweide in Oxfordshire plaats moeten maken voor het beton van poppodium De Meester in Almere, waar de Grote Zaal met zo’n 150 bezoekers voor ongeveer de helft is gevuld. En dan ook nog eens bijna twee-en-een-half uur wachten voordat je eindelijk het podium op mag. Eenmaal op het podium – dat trappetje vanuit de zaal is wel akelig stijl – is van een dubbel gevoel niets te merken. Gewoon lekker spelen.  

Korte tour

“Ach, we beschouwen het als een gegeven dat we op het Europese vasteland een stuk minder publiek trekken dan in ons thuisland”, vertelt Dave Pegg, bassist en sinds 1969 lid van de band Fairport Convention. “Gisteravond bij ons eerste optreden van deze korte tour in Dortmund speelden we voor zo’n 300 fans, maar de sfeer was geweldig.

Misschien zijn het er vanmiddag wat minder, maar wat geeft dat. Waarschijnlijk hebben we al die jaren dat Fairport Convention bestaat te weinig energie gestoken in optredens buiten ons oude vertrouwde landje. Dat draai je nooit terug. Maar spelen voor een enthousiast publiek verveelt nooit; ook niet in de kleinere zalen.”

 

Nieuwe snaren

Terwijl Simon Nicol (gitaar, zang), bandlid van het allereerste uur, een setje nieuwe snaren op zijn gitaar zet en de overige bandleden genieten van hun lunch – naast Dave en Simon, bestaat Fairport Convention anno 2018 uit Ric Sanders (viool, zang), Chris Leslie (viool, mandoline, banjo, zang) en Gerry Conway (drums, percussie) – praten we verder.

 

Over de plaats van Fairport Convention in de huidige muziekscene, hun eigen festival, de gevolgen van Brexit voor een band als Fairport Convention. Maar ook over de huidige bezetting, hun favoriete nummers en het verlangen om toch elke keer weer dat podium op te gaan, ook al gaan de jaren tellen. Maar daarover later meer in het complete interview.

Zestigers en zeventigers

Het spelen mag dan nooit vervelen, de jaren gaan wel tellen voor de vijf mannen van Fairport Convention. De gemiddelde leeftijd is precies 67 jaar en dus wordt het trappetje naar het podium bedachtzaam beklommen. Eenmaal op het podium illustreren de vijf klaarstaande stoelen dat het vanmiddag in De Meester geen wild heen en weer rennen wordt.

Wel een show waarin vijf rasmuzikanten laten zien dat folkrock, gespeeld door een band als Fairport Convention, niet alleen springlevend is, maar ook van het begin tot het eind weet te boeien. En die pauze halverwege de set? Laat de heren even op adem komen. Geef Simon Nicol even gelegenheid een fris, kleurrijk overhemd uit zijn reiskoffer te vissen. En bovendien, de merchandise moet natuurlijk ook aan de man (of vrouw) worden gebracht.

 Van oud naar nieuw

De oudste nummers vanmiddag zijn afkomstig van de drie albums die in 1969 werden uitbracht. Een sfeervol Fotheringay, opgedragen aan de in 1978 overleden zangeres Sandy Denny en afkomstig van het album What We Did on Our Holidays. Genesis Hall van het album Unhalfbricking de traditional Matty Groves dat is terug te vinden op Liege & Lief. Goed vertegenwoordigd is het album Tipplers Tales uit 1978, met respectievelijk Ye Mariners All, The Widow Of Westmoreland’s Daughter en Bankruptured.

Laatstgenoemd nummer wordt Ric Sanders ingeleid met een fel, politiek statement waarin zowel de huidige Brexit-plannen als de incompetentie van sommige politieke leiders aan de kaak wordt gesteld. “Meneer Trump, weet u waarom mensen vanaf het allereerste moment een hekel aan u hebben? Om tijd uit te sparen!”

Drie nieuwe nummers

Wat valt er, naast de spelvreugde van de vijf heren op het podium en de prima geluidsmix in met lampjes aangeklede concertzaal, verder op? In elk geval de drie nieuwe nummers van het album 50:50@50, dat in 2017 verscheen ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de band. Van dit jubileumalbum – de combinatie 50/50 verwijst naar de gelijke mix op het album van nieuw studiowerk en live-opnames, terwijl de @50 refereert aan de 50 jaar die de band toen bestond – maakt het publiek kennis met het toepasselijke Our Bus Rolls On, Eleanor’s Dream en Devil’s Work, dat wordt opgedragen aan de geluksvogels die nog nooit met dat grote Zweedse woonwarenhuis te maken hebben gehad.

Een spelletje Kiekeboe

Tijd voor de toegift en dat is best lastig. Even snel het podium aflopen en achter een deur wachten op de roep om ‘more’, is er in Almere niet bij. En dus verstoppen de vijf bandleden zich, onder het motto ‘als wij jullie niet zien, dan zien jullie ons ook niet’, achter hun instrument of een setje papieren. Zeg maar een spelletje ‘kiekeboe op z’n Engels’.

 

Dan wordt Meet On The Ledge ingezet. Opgedragen aan Maartin Allcock, het voormalige bandlid dat op 15 september op 61-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van leverkanker. Natuurlijk, de bus rolt door, maar je ziet dat de gedachten van de bandleden even bij hun overleden ‘maatje’ zijn. We’ll meet you on the ledge, zeker weten.

Tekst en foto’s: Herman Sixma