Zonnebloemen plukken met Lotte Walda

Want vanaf 2 november is hij beschikbaar, de EP Sunflower van Lotte Walda. Zeven nummers waarin we kennismaken met deze jonge, uit Heerlen afkomstige zangeres. De zonnebloemen ontbreken in de Catharinakapel te Harderwijk, waar Lotte vanmiddag in het kader van haar deelname aan de Popronde 2018 staat geprogrammeerd. En wat ook ontbreekt is de begeleidingsband, waarmee Lotte de vrijdag daarvoor in Openluchttheater Valkenburg haar mini-album alvast voorstelde aan een select publiek. Vanmiddag geen violiste en geen trombonist, maar alleen Lotte en haar gitaar. Met zowel eigen werk als nummers van haar persoonlijke helden, zoals Melanie Safka en Joni Mitchell.

Met de trein door Nederland

Een van de kenmerken van goede liedjes is dat zij ook in hun meest kale uitvoering overeind blijven.  In een studio lijkt het zo eenvoudig. Zet een ervaren man in de vorm van bijvoorbeeld Gino Bombrini achter de knoppen, voorzie de basisversie van de liedjes via een aantal prima muzikanten van een lekker vol achtergrondgeluid en dan moet het wel goedkomen.

 

Niks mis mee, natuurlijk. Maar hoe klinkt het live? Hoe klinkt het als je in je eentje, met alleen je akoestische gitaar en nagenoeg zonder versterking je nummers ten gehore moet brengen? Gewoon uitproberen, moet Lotte Walda gedacht hebben. Gitaar op je rug, opschrijfboekje in de tas voor het geval dat onderweg de inspiratie opborrelt en vanuit Heerlen met de trein Nederland veroveren.

Je kansen grijpen

“Harderwijk. Best wel ver als je zoals ik helemaal uit Heerlen moet komen. Ik geloof dat ik in totaal zo’n 3,5 uur in de trein heb gezeten.” Niet dat Lotte treinreizen vervelend vindt. Integendeel. “Ik ga gewoon wat zitten spelen op mijn gitaar en wat zingen. Of, zoals vandaag in de trein naar Harderwijk, werken aan een nieuw liedje.” Wat mensen daarvan vinden maakt haar eigenlijk niet uit. “Wel leuk, geloof ik.

Ik krijg in elk geval nooit vervelende opmerkingen.” Het typeert haar houding ten opzichte van het leven; de dingen nemen zoals ze komen, maar wel je kansen grijpen. Op straat, gitaarkoffer voor je en spelen maar. Tijdens de popronde, bijvoorbeeld in Harderwijk.

Genieten in de zon

Wat dat betekent blijkt als ik naar de Catharinakapel loop waar Lotte deze zondagmiddag optreedt. Op de stoep van de Catharinakapel zit ze even lekker te genieten van het warme najaarszonnetje. Even later, een paar minuten voordat het concert begint, zie ik haar op de koude kerkvloer zittend nog snel even wat in haar notitieschriftje opschrijven. De aanzet voor een nieuw nummer? Iets wat ze zag vanuit de trein naar Harderwijk? Ik vergeet het haar te vragen als ik haar zo’n half uurtje na het concert in de Catharinakapel kort spreek in de Vischpoort, waar ze in een speciale sessie nog vier nummers speelt. 

Flower power muziek

De stap van zonnebloemen naar bloemenkinderen is bij Lotte Walda klein. Een beetje een oude ziel in een jong jasje. Of beter, in een bloemetjeskleurige kruising tussen jurk en broekpak. Met haar lange blonde haar en blote voeten lijkt Lotte Walda rechtstreeks afkomstig te zijn uit de flower power tijd. De periode tussen ruwweg 1965 en 1975.

De periode waarin een van haar grote idolen, Melanie Safka, haar hit Brand New Key scoorde. De tijd van Joni Mitchell en haar Big Yellow Taxi. Twee persoonlijke helden van Lotte Walda; twee nummers die ook Lotte vanmiddag zingt. Net als Simple Twist Of Fate van het album Blood On The Track van Bob Dylan dat dateert uit 1975.

Op naar China

Zelf noemt Lotte haar muziek countrypop en dan op de singer-songwriter manier. Misschien niet modieus, maar het klinkt prachtig, zeker in locaties als de Catharinakapel en de Vischpoort. Zowel de covers als de eigen nummers die ze vanmiddag speelt, zoals het in mei 2018 op single uitgebrachte Let It Flow en het toepasselijke Barefoot. Inderdaad blootvoets. Ach Lotte Walda komt er wel. In Nederland en misschien ook wel in China.

Vol enthousiasme vertelt ze over de uitnodiging die ze recent ontving om op een groot festival in Chengdu te komen spelen. “China!!! Echt niet normaal toch. Het is slechts voor een paar dagen, maar toch.” Op 23 oktober vloog ze naar de andere kant van de wereld. In haar handbagage ongetwijfeld haar notitieboekje. En in haar hoofd waarschijnlijk het idee om ook daar even lekker op straat te spelen. 

Tekst en foto’s: Herman Sixma