The Silverfaces neemt afscheid in de Melkweg.

Het is donderdag 31 januari 2019, 22.35 uur, de Melkweg Amsterdam. Het laatste akkoord wordt de zaal in gespeeld. Dan is het over en uit. Onder luid applaus en toejuichingen verlaat het kwartet het podium.  Het is exit The Silverfaces en dat is verdomd jammer.

De psychedelische (blues)rockband  had in 2013 een voortvarende start. De vier, toen nog met bassiste Sonya Vos, kenden elkaar van de Herman Brood Academie. Een broedplaats van en voor talent. Met pas hun derde show wonnen ze in november 2013 al de prestigieuze Amsterdamse Popprijs. En zoals de jury hen toen omschreef als terechte winnaar vanwege hun “lef, looks en beste songs”.

The Silverfaces weten -nu is het ‘wisten’ van toepassing- je binnen een minuut te overtuigen en dat deden ze tijdens ‘de’ minuut (januari 2014) ook bij De Wereld Draait Door. Nederland maakte kennis met een nieuwe band. Met hun ijzersterke songs en live-reputatie konden ze al  snel menig poptempel of muziekcafé  overtuigen. Ze stonden o.a. op Noorderslag, Popronde, Lowlands, Zwarte Cross en Paaspop.

Na de vliegende start werd het in 2015 ineens stil en hoorden we niets meer van de band. Tot eind 2016, de wederopstanding van The Silverfaces. Meer dan een jaar waren ze er uit. De reden? Diverse redenen zoals ze het zelf omschreven; “Liefde, obstakels op de weg en personeelswisseling”. Bassist Janvier den Leeuw verving destijds Sonya Vos.

De bovenzaal van De Melkweg is goed gevuld. Gevuld met familie, vrienden, kennissen en andere fans. Liefhebbers van de muziek van dit viertal bestaande uit Jesse Koch (zang/gitaar), Martin Scheppink (toetsen), Nienke Overmars (drums) en de al eerder genoemde Janvier den Leeuw op bas.

De opening is subtiel met het prachtige ingetogen nummer Death under the sun, waarin we meteen de kwaliteiten op gitaar van Jesse Koch (en stem!) en virtuoos Martin Scheppink op toetsen zien en horen.

De aanstekelijke seventy sound van The Silverfaces                              

Het laatste concert van deze, wat mij betreft, ondergewaardeerde band. The Silverfaces trakteert het aanwezige publiek op al die andere nummers als Thoughts of you, Lazy when it comes to love en Honey. Stuk voor stuk sterke nummers. De muziek is voorzien van een heerlijk seventy sausje. Niet voor niets draagt de band een nummer op aan Led Zeppelin en laat vanavond ook nog een fantastische uitvoering horen van Prince’s  nummer Purple Rain.

Het concert wordt afgesloten met een van hun eerste nummers Brother, waarbij ze alle vier mogen excelleren. Nienke slaat harde slagen op de drums, de gitaar van Jesse schreeuwt, Janvier tovert ondersteunde baslijntjes en toetsenvirtuoos Martin laat zijn hammond gillen en klimt er op om in hogere sferen te komen zo lijkt het.

De koek was op

Om me heen hoor ik veel teleurstellingen. “Zonde, jammer maar we gaan ze zeker nog zien, in andere samenstellingen”. Het is druk bij de merchandising. Ep’s op cd of op vinyl, t-shirts gaan in de uitverkoop. En achter me hoor ik iemand zeggen “dit was mijn eerste en tevens laatste concert” van The Silverfaces. “maar wat een verschrikkelijke goede band zeg”.

Live zijn ze niet meer te zien! “Neuzen gaan in de loop van de tijd net als in een relatie soms de andere kant op. Het komt voor dat dat weer samenkomt, maar bij ons was na 5 jaar hard werken helaas de koek op!”, aldus Martin Scheppink. The Silverface is exit, maar gelukkig hebben we een heerlijke erfenis op een drietal EP’s.

Tekst Benno Arends || Foto’s: Hermance van Dijk