Americana, maar dan net een tikkeltje anders.

Natuurlijk, hij had kunnen wachten tot het verschijnen van zijn tweede album Soleil, Soleil Blue op 5 april 2019, om daarna op tournee te gaan. En zeker, een tour langs de reguliere concertzalen is leuk. Maar optredens op bijzondere locaties, zoals dat kleine kerkje in Terweijden, zijn misschien wel oneindig veel leuker. En dus trok Baptiste W. Hamon, vooruitlopend op de releasedatum van zijn nieuwe album, tussen 21 februari en 3 maart voor tien optredens kriskras door Nederland. Startend in de Joriskerk te Venlo, langs de Statenzaal in Zwolle en het Witte Kerkje in Terheijden, om de tournee af te sluiten met een matinée-concert in de Kleine Zaal van Paradiso. 

Een droom die uitkomt

Zelfs het publiek is vanmiddag net even anders dan wat Paradiso gewend is. Een wat hogere gemiddelde leeftijd, een flink aantal moeders met dochters, veel concertgangers voor wie het waarschijnlijk de eerste keer is dat zij deze poptempel bezoeken. In allerijl worden er wat stoelen aangesleept door en voor bezoekers die het niet gewend zijn om meer dan een uur staand naar muziek te luisteren. Voor Baptiste W Hamon mag spelen in het legendarische Paradiso dan misschien een droom zijn die uitkomt, voor een deel van het publiek vanmiddag geldt dat het met enige weemoed zal terugdenken aan de tijd dat Paradiso nog een kerk was. Met stoelen en bankjes.

Franse Americana

Hoe hij zijn eigen muziek zou willen definiëren? “Americana, maar dan in het Frans. Dus dekt Franse americana de lading waarschijnlijk het best”, vertelde de in Parijs woonachtige singer-songwriter in een eerder interview tijdens een optreden op het Explore The North Festival in 2017. Frisse Franstalige folk en americana. Rootsmuziek, maar dan aangelengd met een flinke scheut invloed uit de wereld van de Franse en Belgische chansons. Dat was zo op zijn in 2016 verschenen debuutalbum L’insouciance. Dat is nog steeds zo op zijn onlangs verschenen EP De Mille Feux, hoewel er een geleidelijke verschuiving lijkt plaats te vinden in de richting van een wat steviger sound. Wat meer elektronica.

Liefde op het eerste gezicht

Dat blijkt ook deze middag in Paradiso. En dan met name tijdens het middenstuk van het optreden, als het publiek een aantal nieuwe nummers krijgt voorgeschoteld. Het net op single uitgebrachte Je Brûle (van de EP De Mille Feux) en de waarschijnlijk voor het nieuwe album bestemde Comme on Est Bien en Bloody Mary (‘over dat magische moment van liefde op het eerste gezicht en natuurlijk ook over de inname van te veel alcoholische versnaperingen’) klinken net even wat harder dan eerder uitgebracht werk. Denk aan Peut-être Que Nous Serions Heureux, dat vanmiddag als openingsnummer op de speellijst staat, of het countryachtige Joséphine waarmee het optreden in Paradiso wordt afgesloten. 

Eerbetoon aan persoonlijke favorieten

Het concert vanmiddag is, naast een kennismaking met nieuw en genieten van wat werk, vooral een eerbetoon aan de persoonlijke favorieten van Baptiste Hamon. Via Annabelle, een voor de zondag toepasselijke cover van Gillian Welch (‘And we can not have all things to please us / No matter how we try / Until we’ve all gone to Jesus / We can only wonder why’). Via een aangepaste versie Will Oldham’s song Black Captain, dat in de versie van Baptiste Hamon wordt omgedoopt in Mon Capitaine. Via het ontroerend mooie Van Zandt, dat door de Fransman wordt opgedragen aan een van zijn allergrootste muziekhelden, de op 1 januari 1997 overleden Townes Van Zandt (‘This one is for you, Townes’).    

De toegift die niet kwam

En voor je er erg in hebt is het dan iets over vijven. Joséphine is net gespeeld, de zaallichten blijven uit en de band – Baptiste Hamon wordt deze middag bijgestaan door Louise Lhermitte (viool, toetsen, backing vocals), Benjamin Plouvier (elektrische gitaar, backing vocals) en Diederik van den Brandt (pedal steel gitaar) – keert vanuit de kleedkamers terug op het podium. Tijd voor de toegift zou je denken en dat zou dan volgens de speellijst Le Temps Passe moeten worden. ‘Nog eentje dan?’ klinkt het vragend vanaf het podium. Helaas, het verlossende knikje van achteruit de zaal blijft uit. Een verontschuldigend ‘Sorry, it seems we don’t have time for one more’ maakt duidelijk dat een extraatje er vandaag niet in zit. Inderdaad, jammer.

Tekst en foto’s:  Herman Sixma