Diede in Paradiso

Nieuwe band, nieuwe sound, nieuwe kansen…..

Want terug van weggeweest, zou je kunnen zeggen. Na een stormachtig begin met een uitstekend ontvangen EP in 2015 en een recordaantal popronde optredens in datzelfde jaar, werd het in het voorjaar van 2017 verdacht stil rond Diede Claesen. Opgeslokt door de glamour en glitter van dat luxehotel in Zwitserland, waar ze een maand lang optrad voor gasten van Formule 1 baas Bernie Ecclestone? Een muzikale burn-out? Mooi niet dus. Vanavond staat DIEDE in een goedgevulde bovenzaal van Paradiso. Met nieuw materiaal, met een nieuwe band, met een nieuwe dosis energie.

Liedjes met een rafelrandje

‘Badass pop’ noemt Diede het zelf. Folkloristische popmuziek met een laagje glitter, een stoer randje en alles overgoten met een surrealistisch sausje. Denk aan een lekker vers, knapperig broodje dat is belegd met wat exotische elementen, maar waarin je ook een zoetzuur stukje augurk kunt tegenkomen. Muziek die soms knettert en swingt, maar op andere momenten het best zittend kan worden beluisterd met de armen om elkaar heen. Bijvoorbeeld halverwege het optreden in Paradiso, als Diede Claesen en Olivier de Jong zittend op de rand van het podium een mash-up van Maybe Baby en Off the Radar spelen. Kampvuurliedjes, zoals ze het zelf verwoordt.

Paplepels muziek

Een leven zonder muziek? Diede kan het zich niet voorstellen. Opgegroeid in een gezin waarbij de albumcollectie een flink deel van het huisoppervlak in beslag nam, met een oma die operazangeres was en met een horde zingende nichtjes in de familie, werd de liefde voor de muziek er bij haar met de paplepel ingegoten. I Feel Good van James Brown was haar favoriet. En haar droom was meedoen met Kinderen voor Kinderen en daar dan zelf liedjes voor schrijven. Als het moet in het Nederlands, maar eigenlijk liever in het Engels. Dat schrijven in het Engels is gebleven. Bij de allereerste band waarin zij speelde, bij de band Ape Not Mice die daarna kwam en vandaag de dag bij haar eigen band DIEDE.

Omarm je imperfecties

Badass pop dus. Soms catchy en uptempo, waarbij drums en elektronica een prima aanvulling vormen op de stem van Diede. Dan weer rustig en melancholiek, zoals in het vol overgave gezongen Voltaire (een ‘break-up’ song) en de titelsong van de EP The Lighthouse, in 2015 verschenen op haar eigen Tiny Bang label. Over die vuurtoren op Vlieland die tijdens een donkere periode in haar leven, toen ze even niet meer wist waar ze het moest zoeken, als een baken opdoemde uit de mist. De mist in haar hoofd, maar ook de mist die haar die dag langzaam inhaalde op dat eiland. Het deed haar beseffen dat niets volmaakt is, dat niemand volmaakt is en dat je deze onvolmaaktheden maar het beste kunt omarmen.

Zwarte vlinders

Wat valt op deze avond in Paradiso? Allereerst, dat het nieuwere werk net even wat springeriger en uitbundiger is dan de wat oudere nummers. Ten tweede de aandacht die wordt geschonken aan de aankleding van het optreden. De videoschermen zijn weliswaar (nog) niet van het formaat ‘Ziggodome’, maar vormen wel degelijk een mooie aanvulling op de muziek die wordt gespeeld. Bij Black Butterflies vliegen de zwarte vlinders vanaf de schermen alle kanten op.

Bij het afsluitende Siamese Twins dansen de afbeeldingen van Diede op de vier schermen vrolijk mee met de Diede op het podium. Dat het interactieve deel van de video, waarbij de linkerhelft van de zaal andere opdrachten krijgt dan de rechterhelft, al snel ontaardt in een chaos, verhoogt alleen maar de stemming.

Levend standbeeld

Met ‘Made in China’ zet DIEDE een voorstelling neer die de potentie heeft uit te groeien tot een programma, waarin zowel de oren als de ogen worden gestreeld. Een programma dat, mits wat verder uitgebouwd, niet zou misstaan de middelgrote theaters. Samen met Olivier de Jong (gitaar, toetsen) en Yordi Petit (drums) presenteert multitalent Diede Claesen een show waarin ze al haar creatieve vaardigheden aan het publiek kan tonen kan laten. Een show waarbij zelfs haar ervaringen als ‘levend standbeeld’ van pas komen.