Mother's Finest terug in Luxor Live

Mother’s Finest ‘funk-rockt’ er op los in Luxor Live (03-11-2019)

Met een mix van funk, rock en R&B weet Mother’s Finest het publiek in de grote zaal van Luxor in Arnhem vanaf het eerste moment maximaal te boeien.

Het is in 2009 dat ik Mother’s Finest voor het laatst zag. Ook dat was in Luxor Live op een warme zondagavond in juni. Nu 10 jaar later staat nog steeds een energieke band op het podium. De band heeft in de loop der jaren een paar wisselingen ondergaan, maar de ‘harde kern’ is er nog steeds en die loopt toch al aardig richting de zeventig, of is deze magische grens al gepasseerd.

Mother’s Finest werd begin jaren zeventig opgericht door het zangersechtpaar Joyce ‘Baby Jean’ Kennedy en Glen ‘Doc’ Murdock. De muziekstijl is een mix van funk en rock. Vanavond staan de twee samen met Dion Derek Murdock op drums en geweldenaar ‘Moses Mo’ op gitaar, ook van de oude kern, aangevuld met een paar jongeren op het podium (uuh, John Hayes op gitaar is er overigens sinds de jaren negentig al bij) op het podium. Vanavond ontbreekt helaas, en de reden is mij onbekend, de bassist van het eerste uur Jerry ‘Wyzard’ Seay. Een paar weken geleden zag ik hem nog, samen met ‘Moses Mo’ aan het werk bij Carl Carlton & the Songdogs.

Er is geen support act en net na achten, op deze zondagavond, betreedt het gezelschap het podium. In Nederland heeft de band nog steeds een grote schare fans. “In Nederland zijn ze bekender dan in de Verenigde Staten”, weet een van de echte trouwe fans te melden. De grote zaal van Luxor Live is daarom ook zeer goed gevuld.

De interactie met het publiek is er meteen en zij worden meegenomen in een energieke show. Het publiek is gekomen om vermaakt te worden en wordt op haar wenken bediend. De band wordt tegenwoordig aangevuld met twee, over geweldige stemmen beschikkende, achtergrondzangeressen. Met Joyce voorop heeft de band er zin in, alles wordt uit de kast gehaald en ze stralen op het podium.

De stem van Joyce mag er nog steeds zijn, daarentegen heeft Glen wel wat moeten inleveren, maar een kniesoor die zich daar aan zal storen. Het is nog allemaal heel acceptabel. Achteraf blijkt een lichte verkoudheid bij Glen daar ook debet aan te zijn geweest. Zijn mimiek, energie en uitstraling en het bij de hand nemen van het publiek bij en nummer als Mickey’s Monkey maakt veel goed! Het publiek zingt hard mee.

De twee gitaristen ‘Moses Mo’ en John Hayes mogen bij tijd en wijle hun kunsten op gitaar uitstrooien over het publiek en dat doen ze met verve. Dion Murdock zet op drums een goede basis neer en houdt de gitaristen ‘on the beat’. Na bijna vijf kwartier wordt er afgesloten met de bekende hits Baby Love en Piece of the rock. Dit zijn dan ook met recht de grote klassiekers en het publiek kan het alleen maar waarderen. Als toegift wordt onder meer Somebody to love van Grace Slick uit de kast gehaald. Na bij anderhalf uur is het concert afgelopen.

Zijn er minpuntjes? Ja, het had wat langer mogen duren en ik miste persoonlijk de prachtige ballad Thank You For The Love. Maar laat ik duidelijk zijn wat overheerst is wat Mother’s Finest jaren terug al zong: “We’re gonna rock and have a whole lot of fun”. Dat hadden zij en dat hadden wij!